Dancing Queen -Zmierzch

Rozdział 3. Zaprzeczenie.

Oczami Jane
Dziewczyna jest u nas od prawie 3 tygodni. Pola ,bo tak kazała się nazywać okazała się być bardzo sympatyczną istotą . Fakt,jest ładna.  Nawet bardzo jak na człowieka. Jej uroda nie jest obojętna mojemu  bratu. Pierwszego dnia pobytu Dziewczyny u nas podszedł do mnie i zapytał:
-Widziałaś to cudo?
-Całkiem ładna,przyznaję.- odpowiedziałam obojętnym tonem.
-Normalnie z miejsca bym się jej oświadczył.- wyznał.
-No chyba Cię p******o.-stwierdziłam.
-Czemu tak mówisz? Ja tylko żartuję.
-Taa. Jasne. Przecież widzę, że na nią lecisz.
-Wcale nie.
-Nie no,w ogóle.  Od tamtej pory nie ma chwili, żeby Alec nie rzucił jej jakiegoś dziwnego komentarza.
-Kilka miesięcy temu wygrałam międzynarodowy turniej tańca. -powiedziała.
-Jeśli tańczysz tak samo, jak wyglądasz ,to wcale się nie dziwię. -zaśmiał się mój brat.
-W jakim sensie?-spytała nie rozumiejąc.
-W sensie, że tak dobrze.
-Niektórzy są przekonani ,że jestem w tym świetna ,ale ja i tak uważam się za podpieraczkę ścian.
-Oszalałaś? Przecież Ty jesteś cudowna.
-Dziękuję.
-Ile tak dokładnie masz wzrostu?-spytał.
-1,7. A co?
-Nic. Tylko się zastanawiam, dlaczego przy takiej urodzie nie jesteś modelką.
-Sama nie wiem. Jakoś nie ciągnie mnie do modelingu. W sumie to nigdy o tym nie myślałam
-Na Twoim miejscu bym się zastanowił. Taki potencjał nie może się marnować.
I wtedy zrozumiałam, że mój brat jest mistrzem tanich tekstów na podryw...

Mam nadzieję, że Wam się podoba!
Do następnego!
Autorka