Dancing Queen -Zmierzch

Rozdział 28. Najlepsza impreza mojego życia.

Dziś są moje urodziny. Tego dnia skończyłam równe dwadzieścia lat. Nie planowałam z tej okazji żadnej wielkiej imprezy. Ba, żadnej nie planowałam. Nie wiązałam z tym dniem żadnych planów i żadnej, nawet malutkiej nadziei. Ot, kolejne urodziny niczym nieróżniące się od poprzednich i myślę, że również następnych. Moje rozmyślania przerwał rozlewający się po pokoju dzwonek mojego telefonu. Spoglądam na wyświetlacz. Marcin.

- Cześć, solenizantko! Co dziś porabiasz?- zapytał, a ja wręcz słyszałam, jak się uśmiecha.

- Hej. Tak szczerze, nie mam dziś w planach jedynie zrobienie sobie maratonu Harrego Pottera w dresach i z całym pudełkiem lodów tylko dla siebie.

- No co ty?! Masz urodziny i zamierzasz cały dzień zamulać na chacie, bo tęsknisz za jakimś gościem? Naprawdę, Pola? I w imię czego to wszystko? Chcesz sobie odebrać każdą przyjemność, jaką możesz tego dnia mieć, bo się zabujałaś w jakimś typie z drugiego końca Europy? Zejdź na Ziemię, mała. Dobrze Ci radzę.

- A co Ty wiesz o miłości, żeby mi coś takiego mówić?-prychnęłam.

- Wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że powinnaś się dzisiaj zabawić, a najlepiej zaliczyć zgon.

- Planujesz przyjść i mnie upić?

- Ja nie. Ale za jakąś godzinę będzie u Ciebie moja siostra, więc lepiej dla Ciebie, jeśli się ogarniesz, bo ptaszki ćwierkają, że chce Cię gdzieś zabrać.

- Co Ty jarałeś?- uniosłam brwi, biorąc do ust łyka zimnej już herbaty.

- Nic. Co Ty wiesz o ADHD, żeby mnie podejrzewać o takie rzeczy?

***

Po godzinie od naszej rozmowy, w progu mojej kawalerki zjawiła się Malwina.

-Cześć! Sto lat, malutka!- przywitała się ze mną, a po jej głosie wywnioskowałam, że gdzieś się śpieszy.

- Co jest? Pali się coś?

- Nie dosłownie.Ale mamy cholernie mało czasu.

Ale...na co?

- Nieważne. Tak po prostu jest. - stwierdziła i niemal siłą wyciągnęła mnie z domu.  Pod blokiem zastałam jedynie jej białego peugota. Nic szczególnego, pomyślałam.

- Wskakuj do przodu-rzuciła, otwierając sobie drzwi od strony kierowcy. 

- Dokąd jedziemy?- zapytałam, zapinając pasy. Wyprostowałam się, kiedy usłyszałam charakterystyczne kliknięcie.

- A dokąd byś chciała?

- No...nie wiem- wzruszyłam ramionami.

- Dobra, mam pewien plan.  Najpierw podjedziemy do paczkomatu,  bo zamówiliśmy Ci z Marcinem parę rzeczy, a potem...kawa?