Dancing Queen -Zmierzch

Rozdział 20. Akcja motywacja i przygotowania do wyjazdu.

Czy taka zostanę. To pytanie zadawałam mojemu neurologowi przy każdej kontroli. W przeciwieństwie do profesora, doktor Andrzej był cudownym, przesympatycznym człowiekiem. Było po nim widać, że uwielbia swoją pracę i nie rzuciłby jej nawet, gdyby ktoś zaoferował mu za to milion dolarów. Mimo jego pozytywnego nastawienia przy każdej wizycie, teraz, siedząc w poczekalni, trzęsłam się jak osika. Wreszcie zostaję zawołana do gabinetu.  Wjeżdżam wózkiem do środka, a doktor woła na mój widok:

- O! Jest ta moja ulubiona piosenkarko- tancerka! Co Cię do mnie sprowadza, kwiatuszku?

- Kontrola, panie doktorze- uśmiecham się nerwowo. Wciąż pozostaję strasznie spięta, mimo że wiem, że nic złego mi się nie stanie. Chyba...

- No dobra... to zapraszam tutaj-  powiedział, wskazując na specjalny stół.  Zgodnie z poleceniem zdejmuję ortezę i legginsy, a później kładę się na brzuchu. Mężczyzna przystępuje do oglądania mojego zdewastowanego gigantycznymi bliznami kolana, a także reszty mojej nogi. Nagle rozlega się trzask. Strzelił mi Achilles. Nie boli mnie to. Raczej śmieszy.  Zaczynam się śmiać, za to doktor spogląda na mnie z przerażeniem i pyta:

- To Twoja noga czy moje plecy?

- Moja noga- odpowiadam, telepiąc się ze śmiechu.

- Uff, czyli jeszcze nie jestem aż tak stary, jak mi się wydaje.

- No nie jest pan. Mam pytanie. Czy ja już zawsze taka będę?- gdy zadałam to pytanie, momentalnie złamał mi się głos, a w oczach stanęły łzy. Skończyło się śmieszkowanie i wróciłam do mojej szarej, ponurej rzeczywistości.

-,,Taka'', czyli jaka, kochanie?

- Unieruchomiona wózkiem.

- Co za bzdury! Będziesz tak samo sprawna, jak wszyscy moi pacjenci. Co Ci mówiłem? Jakie myślenie ma być?

- Pozytywne- mruknęłam, a po policzkach spłynęło mi kilka łez.

- Otóż to, Apolonia! Pozytywne. Tego pytania wcale, rybko, nie było, dobra? Jest maj. Wiosną idziemy zbierać kwiaty.

- Na razie w głowie mi tylko koncerty. W sobotę uderzamy w Kraków, a w wakacje lecę do Australii,  do siostry. Będziemy nurkować z żółwiami morskimi.

- Masz siostrę?

- Tak, adopcyjną. Ma na imię Kia.

- To jej prawdziwe imię? Trochę mi się z samochodami kojarzy.

- Kia to skrót od Kiany, czyli imienia Kia, połączonego z Anastacią. Tak, w Stanach jest takie imię jak Kia. Też byłam zaskoczona, ale to fakt- wytłumaczyłam.

***

Po powrocie od lekarza postanowiłam zadzwonić do Kii. Urodziła się w styczniu 1901,a została zmieniona w wampira w wieku dziewiętnastu lat w wyniku nieudanej próby samobójczej. Po przemianie, została przyjęta przez Cullenów, ale nigdy nie zapomniała o Australii, której spędziła prawie całe dzieciństwo. Ma młodszą o dwa lata siostrę Selenę i podobnie jak Edward potrafi czytać w myślach.  Z tą różnicą, że ona widzi umysł danej osoby, a on tylko słyszy. Do Australii wpadała średnio dwa, trzy razy w roku. Otworzyłam laptopa, włączyłam Skype'a i czekałam aż Kia odbierze. Obiecała, że się odezwie, a ona raczej nie ma w zwyczaju wystawiać ludzi do przysłowiowego wiatru. Lekko się wystraszyłam, że o mnie zapomniała, ale odetchnęłam z ulgą, słysząc jej specyficzny akcent.

- Hej, paskudo- przywitała  mnie. Minęło kilka sekund, zanim przypomniałam sobie jej charakterystyczne, nietypowe poczucie humoru.

- Cześć. Chciałaś dziś o czymś pogadać.

- Masz rację, mała. Mamy parę spraw do odgadania. Nie chodzisz jeszcze, nie?- upewniła się.

- Jeszcze nie, ale już stoję, więc chodzenie jest kwestią czasu. Do wakacji się wyrobię

- Aha. Tak się składa, że mam parę pomysłów na to, co mogłybyśmy porobić, gdy do mnie wpadniesz- uśmiechnęła się tajemniczo, odsłaniając rząd idealnie prostych, śnieżnobiałych zębów.

- Co to za pomysły?

- To niespodzianka. Na razie powiem Ci tyle, że będzie z nami jeszcze Sel.  Cieszysz się?

- Tak.

- Pola, powiedz mi jedno. To z Alexandrem jest na poważnie?

- Wszystkie znaki na niebie i Ziemi na to wskazują- wyznałam.

- Dobra, nie dopytuję. Trzymaj się.

- Hej.