sterlicia | hyunlix

özel bölüm!!

❀

Ceketini aldı ve hızla evden çıktı. Sinirliydi, neden böyle davrandığı hakkında bir fikiri yoktu ama Hyunjin'de dün geceden bu yana bir şeyler vardı.

Gece eve geldiğinde yüzü düşüktü ve Felix'in sorduğu sorulara cevap bile vermemişti. En sonunda ise yatmaya giderken Felix ona seslenince sinirle bağırmıştı.

"Soru sormayı bırak," demişti. Birkaç saniye yüzüne bakmıştı, Felix sessiz kalırken arkasını döndüğü kanepede önüne dönerek çenesini sıkmıştı. Hyunjin hâlâ orada olduğunu ve ona baktığını bilirken arkasına bile dönmemişti.

Yaklaşık bir saat önce uyuya kaldığı kanepeden kalkıp odalarına gidip üzerini alıp banyoda giyinmiş ve işlerini halletmişti. Hiçbir şey yemeden evden çıkıp arabasına bindi. Aslında çalıştığı anaokulunun açılmasına daha bir saat vardı ama bir an önce evden çıkmak istiyordu.

Bu moralle tüm gün çocuklarla nasıl ilgileneceğini de pek bilemiyordu. Derin bir nefes aldı ve arabasının camını açtı. Yolda giderken hızlanan rüzgar yüzünü okşayıp geçti. İçi sıkılıyordu, Hyunjin onun tek varlığıydı, böyle olmak canını ciddi derecede sıkmıştı.

Bir saat nerede oyalanacığını düşünürken arabayı biraz daha yavaşlattı. Belki çocuklarla ilgilenmek onu düşüncelerinden sıyırırdı.

Hyunjin gözlerini araladı. Bakışları giyecek bir şeyler arayan eşinin üzerinde kaydı. Uyku sersemliğiyle ellerini saçlarının arasına atmasını izledi bir süre. Sessiz olmaya çalışması içini parçaladı. Gözlerini kapatmana onu izledi odadan çıkana kadar.

En sonunda odadan çıkınca gözlerini kapattı ve sertçe yutkundu. İşte patronunun ona kızmasını eşinden çıkarmamalıydı... O, ona bir şey yapmamıştı. Aksine üzgünlüğünü paylaşması için onun yanındaydı. Bencilce davranmıştı, düşüncesizdi.

Belki de duyguları iğrenç bir hâldeyken birçok soru duymak gerçekten sinirlerini daha da tetiklemişti... Ama her ne olursa olsun yaptığı şey yanlıştı. Derin bir nefes aldığında evin kapısının kapanma sesini duydu. Felix ona gerçekten kırılmıştı. Yoksa her sabah verdiği öpücükten bu sabahta verimiş olurdu.

***

"Öğretmenim, bunu nasıl çizeceğiz?" Küçük çocuğun söylediği cümleyle gülümseyip ilgilendiği çocuğun saçını okşayarak onun yanına gitti. Önce çocuğun deseni nasıl çizdiğini inceledi ve çocuğun kalem tutan elini kendi eli arasına alarak yavaşça çizmeyi gösterdi.

"İşte!"

En sonunda deseni bitirince çocuk ona heyecanla döndü ve sevinçle sesli bir şekilde gülümsedi. Felix elini beşlik yaparak ona uzattı ve çocuk aynı sevinçle elini onun eline çarptı. Felix kıkırdayıp onun saçını okşayınca, sesini duydu.

"Oldukça şirin oldu."

Başını kaldırınca kolları arkasında bağlı bir şekilde ona bakan eşini gördü. Çocukların tüm dikkati ona kayarken Felix ona bakmayı kesip ayağa kalktı ve ellerini çırptı. "Hadi bakalım, yemek saatimiz çoktan gelmiş." Çocuklar yemek lafını duyunca aniden ayağa fırladı ve çığlık atmaya başladı. Felix onlara gülümseyerek kapıdan çıkmalarını izledi. Üzerindeki bakışları hissedebiliyordu.