Liam Callahan ve Melody Giovannai ezeli birer rakip ve Amerika'nın iki büyük mafya ailesinin liderleridir. Biri İrlandalı, diğeri İtalyan bu iki ailenin arasındaki amansız düşmanlığınsa, babaları tarafından ayarlanan evlilikleriyle sona ermesini bek...
"Her cinayet parlak ışıklar yayar ve pek çok insan, bu ışıkların gölgelerinin arasından geçer." - Albert Maltz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ORLANDO
"Ona yalan söylediğin için teşekkür ederim. Bundan nefret ettiğini biliyorum." deyip öksürük krizine girdim. Sürekli bu lanet olası krizlere giriyordum. Bundan öyle yorulmuştum ki kahrolası boynumu kesip kopartmak geliyor içimden.
Sedric bana bir bardak konyak uzatarak, "Kızının gerçek kimliğini ondan sakladığım için bir gün bana teşekkür edecek." dedi.
Titreyen elimle aldım konyağı bir dikişte bitirdim. Konyak kanserin neden olduğu kuru öksürüğü azda olsa iyi geliyordu.
Bunu söylemekten nefret etsem de, "Artık o senin kızın." dedim. Bu sözleri söylemek o kadar güçlü ki onunla gözgöze gelmek zor olduğundan, bakışlarımın boş bardağa diktim.
Ellerim, sanki bir yabancının elleriydi. İyi ama ben ne zaman böyle bir adama dönüştüm? Her sabah güneşin doğuşunu, her gece ayın gökyüzünü aydınlatmasını, hayal kırıklığı içinde izleyen sabahları yorgun mu yorgun, yaşlı ve aciz adama..
Ne zaman yaşamaktan bıkmıştım ben? Gençliğimi doludizgin geçirmiştim. Hatta pek çok insanın aşırı bulacağı kadar tempolu.. Ama böyle yaşamanın nedenlerinden biri de geleceğimi az çok biliyor oluşumdu.
Şu halimde bile yetmiyor öğrenemiyor her şeyin daha fazlasını istiyorum. Bir Giovanni olmanın lanetiydi bu. Biz her şeyi isterdik, her şeyi.. hep ama hep daha fazlasını. Henüz bilmediğimiz şeyleri bile arzuluyorduk.
"Orlando?"
Daldığım düşüncelerden çıkıp karşımda oturan güzel bir şekilde yaşlanmış adama gıptayla baktım. Şimdi bile kırk yaşlarından fazla göstermiyordu. Callahanlar'ın gençlik iksirini bulmuş olduklarına yemin edebilirdim.
"Affedersin, ne demiştin?" Oturduğum yerde dikleşmeye çalıştım ama yapamadım. Vücudum benim hapishanem olmuştu artık.
Yavaş adımlarla yanıma gelen Sedric doğrulmama yardımcı oldu. "O, sonsuza dek senin kızın dedim. Keşke bana kanser olduğunu söylemiş olsaydın, Orlando. Emin ol bunu sana karşı kullanmazdım."
"Yalancı."
Sedric'in dudakları engel olamadığı bir gülümsemeyle kıvrıldı.
"Aslında bakarsan kimsenin bilmesini istemedim. Mel'in bile. Ama o lanet kız, gereğinden fazla zeki. Doktorlara şantaj yapmış ve her şeyi öğrenmiş."
