Część Mnie

Rozdział 23

Jasmine

- Jak było na randce? Nie napisałaś mi gdzie cię zabrał. W ogóle do mnie nie napisałaś po wczorajszym wyjściu, więc może teraz mi łaskawie coś powiesz. Gdzie byliście? Albo nie, czekaj. O tym za chwilę, ale teraz najważniejsze. Pocałowaliście się? – Larissa bez przywitania bombarduje mnie pytaniami, gdy idziemy przez szkolny parking.

- Ucisz się na litość boską. Jeszcze nas usłyszy – szturcham ją w bok, na co jęczy, masując ramię.

Wchodzimy przez drzwi wejściowe. Szkoła to nie najlepsze miejsce do opowiadania Larissie szczegółów ze spotkania z Nicholasem, ale nie miałyśmy wczoraj możliwości się spotkać, a przyjaciółka nie wytrzyma długich godzin w szkole, jeśli jej nie powiem. Zabiłoby ją to od środka.

- No dobra, mów – otwieram drzwiczki od szafki, a Larissa stoi przy mnie, obserwując, jak szukam podręcznika do angielskiego.

- Może chodźmy w inne miejsce, niż korytarz szkolny.

Przechodzimy więc do szatni, a ja wybieram ławkę w najodleglejszym miejscu pod ścianą, by mieć jak najwięcej prywatności.

Jeszcze przed chwilą miałam wiele słów do powiedzenia, ale teraz nie wiem od czego zacząć.

- Po pierwsze, to nie była randka – wyduszam z siebie.

Nie była, a jednak czuję się, jak po najlepszej i zarazem najgorszej randce na świecie. Co się stało, że Nicholas na końcu się zdystansował? Świetnie się bawiliśmy. Do pewnego momentu.

Od wczoraj odtwarzałam sobie setki razy scenę w deszczu, szukając w niej swojego błędu. Słów, którymi mogłam go urazić, gestem, który mógłby być nie w porządku. Nic nie znalazłam.

- Właśnie, że była. Jak nazwiesz wyjście dwóch singli, dodam, dwóch HETERO, – zaakcentowała - singli?

- Uwierz. Spośród tylu rzeczy na świecie, o tym jestem przekonana. Nie była to randka.

Nie była.

A tak bardzo chciałabym przed sobą przyznać, że wręcz przeciwnie.

- Więc się nie pocałowaliście? – w oczach Larissy pojawia się rozczarowanie. Wiem, że chciałby usłyszeć coś przeciwnego.

- Nie. Przykro mi, że nie dostarczę ci wystarczająco emocjonujących wrażeń.

- Nudy. Gdzie byliście?

- W D'espresso. Pracuje tam.

- Ale chyba nie pomagałaś mu w pracy? – próbuje mnie rozweselić.

- Nie – próbuję się zaśmiać, ale wychodzi z tego przesiąknięte smutkiem parsknięcie.

- Nie zabrał cię na oglądanie zachodu słońca czy coś w tym stylu? Gdzie romantyczność?

- Larissa tłumaczę ci, że to nie była randka.

- Opowiedz mi od początku, a wtedy ci zdradzę, czy nią była.

W szatni robi się głośno, kiedy wchodzi do niej grupa głośnych dziewczyn z młodszych klas. Spoglądamy z Larissą na siebie porozumiewawczo po czym przewracamy oczami.

- Chodź do biblioteki – wstaję, pociągając przyjaciółkę za rękę.

- Nie wywiniesz się z tej rozmowy.

- Wcale tego nie robię. Przenoszę cię do miejsca, w którym będziemy mogły swobodnie porozmawiać.

- Swobodnie rozmawiać w bibliotece? To nie żadna kawiarnia, Jas. Dobrze wiesz, że nasza bibliotekarka to stary babsztyl bez cienia życzliwości. Nie lubię tej prukwy. Założę się, że wykurzy nas stamtąd po pięciu sekundach.