,,Too Much Love"

Rozdział III- Uda nam się?

Budzę się rano kompletnie wykończona po wczorajszych przygodach. Na szczęście dziś jest sobota. Niespecjalnie chce mi się wstawać. Nagle dzwoni do mnie telefon. To Anka, kumpela. Cholera, zapomniałam jej powiedzieć o Danielu! No nic. Odbieram wkurzona telefon.
-Cześć Majka, co słychać?
-Słuchaj, jest godzina 8.00 i to nie jest odpowiedni moment na to pytanie.
-Aha, po głosie sądzę, że jeszcze chciałaś pospać.
-Dokładnie tak, Einsteinie!
-Ej no, facetem nie jestem.
-A właśnie, á propos facetów, znalazłam fajnego dla ciebie. Dam ci jego numer telefonu, skontaktuj się z nim.
-Że co? Faceta? Majka, nie bądź dla mnie matką.
-Co to, to nie, matki z siebie nie robię, tylko ci pomagam wziąść się za siebie.
-Taaa jasne, bo ja nie umiem sobie poradzić sama...
Jej ton głosu jest irytujący.
-Jak widać, niezbyt. OK, wyślę ci smsem ten numer. Muszę kończyć.
Tego mi brakowało. Pogadania z kumpelą, by móc choć na chwilę zapomnieć o otaczających mnie problemach. Chciałabym robić tak jak najczęściej.
Wstałam z łóżka i ogarnęłam się trochę. Zjadłam śniadanie, choć przyznam, że nie miałam wielkiego apetytu. Zamierzałam pójść na jakieś zakupy. Tak by się trochę odprężyć. W sumie to jedyny sposób na relaks według mnie.
Znajduję się w jakiejś galerii. Przechodzę obok kilku różnych butików. Nie znajduję w nich żadnych interesujących mnie ciuchów. Czuję głód. Wchodzę do restauruacji i słyszę piosenkę Love Me Like You Do Ellie Goulding. Ta piosenka jest świetna. Siadam przy stoliku. Podchodzi do mnie kelner, a ja zamawiam danie dnia + wodę. Nagle do restauracji wchodzi... Seba?! A co on tu robi?! Obracam się do niego tyłem, aby mnie nie zobaczył. Zajmuje stolik niedaleko mnie, więc doskonale go widzę a on mnie nie. Zastanawiam się po co tutaj przyszedł? Nie długo potem przychodzi do restauracji Anka... Że co?! Ona też? Podchodzi do Sebastiana i uśmiecha się do niego. Czuję ukłucie zazdrości.
Dokładnie słyszę o czym rozmawiają, z czego jestem bardzi zadowolona.
-Cześć, poprosiłem cię o spotkanie bo mam do ciebie ważną sprawę...
Seba ma sprawę do Anki? Nie, nie...
-Więc przyszłam. O co chodzi?
-O Majkę...
Cholera, oni gadają o mnie. Czuję się idiotycznie ich podsłuchując. Nie mniej jednak zostaję i z zaciekawieniem słucham dalej.
-No więc co chcesz wiedzieć?
-Nie odzywa się do mnie ostatnio, ignoruje mnie, i do tego wszystkiego umawia się z jakimiś jej 'popieprzonymi przyjaciółmi'
- I co? Liczysz na to, że ci powiem co ją gryzie?
-Dokładnie to mam na myśli.
-Powiem ci tak, nie rozmawiamy szczególnie dużo o życiu uczuciowym, ale tyle wiem, że była z tobą bardzo szczęśliwa.
Jak ona to ujęła? 'Byłam'?! Ale chyba wciąż jestem, no nie?
-Mhm, była, ale teraz coś się z nią dzieje, w ogóle się do mnie nie odzywa. Jest obrażona, czy jak?
-Seba, co ja ci mam powiedzieć?! Ona jest dorosła i wie co robi. Nie wiem czy się na ciebie obraziła. Myślę, że to spotkanie nie ma sensu.
-Ja się o nią martwię Anka.
Czy ja dobrze słyszę? On się mną martwi? Dopiero co mi napisał smsa żebyśmy dali sobie trochę czasu!
-Idę już
-Dzięki, że chciałaś przyjść.
Anka wstaje, ja za to obracam się znowu, tak, aby mnie nie widziała.
Siędzę tak już kilka dobrych minut i obserwuję Sebastiana. Ten gapi się cały czas w telefon. Nagle dostaję smsa od niego:
Tęsknię.
Teraz ja gapię się w telefon jak głupia. Wczoraj pisał, że chce trochę czasu, a dzisiaj już pisze, że tęskni. Cholera, ja też tęsknię. I muszę to przyznać. Odpisuję mu:
Ja też tęsknię.
Patrzę z oddali na Sebastiana. Na jego twarzy widać odrobinę radości.
Wstaję i idę do niego. Nie wiem czy robię dobrze czy nie, ale muszę iść do niego. Gdy staję obok niego, on wpatruje się we mnie jak idiota...
-Tęskniłem Majka, nie umiem bez ciebie funkcjonować.
Te słowa mnie rozwalają totalnie. I również muszę to przyznać.
-Ja również.
Wstaje i bierze mnie za rękę.
-Chodźmy do parku
Kiwam głową i idziemy do niego. Gdy jesteśmy na miejscu Sebastian chwyta moją twarz i całuje mocno. Och, tego mi brakowało przez kilka ostatnich dni. Tej czułości. Tak, TEJ czułości.
Gdy przestaje mnie całować patrzymy sobie w oczy.
-Sebastian, uda nam się?
-Myślę, że tak. Tak, UDA NAM SIĘ.
Uśmiecham się szeroko.
-Och Sebastianie, nawet nie wiesz jak mi ciebie brakowało.
-Próbuję sobie to wyobrazić.
Całuję go równie mocno jak on mnie przedtem. Następnie idziemy za ręce przez park. Teraz czuję się idealnie; Sebastian pewnie też. Ile bym dała za to, żeby nam nikt nigdy w tym związku nie przeszkodził. A co tam! Pieprzyć to! Jestem teraz z Sebastianem! Nikt mi nie przeszkodzi! Teraz na swoje pytanie mam odpowiedź: Uda nam się?
TAK, UDA SIĘ. I JA W TO MOCNO WIERZĘ!