Weggerukt

Hoofdstuk 23

Oké, wow. Echt super sorry. Twee maanden:O. Maar het gaat best wel slecht met school... want ik sta vijf onvoldoendes:/ dusja dat word denk ik een C rapport:( en daarbij komt dat ik echt nog nooit zó inspiratieloos geweest! Dusja ik heb op woensdag het helemaal overnieuw en anders geschreven...

Trouwens ik zit nu een jaar op wattpad!! Partyyy!!:D Maar echt ik had nooit verwacht dat het zo ver zou komen dus echt super bedankt!!<3 Jullie zijn echt geweldig!!!:)

enjoy!

----------------------------------------------------------

Verstijfd stond ik met mijn rug tegen de muur gedrukt, onzeker over wat ik moest doen. Zijn zachte lippen streelden de mijne. Langzaam bewogen onze lippen tegen elkaar. Een zachte stem in mijn hoofd fluisterde dat het niet goed was wat ik deed en dat ik hem onmiddellijk van me af moest duwen.

Maar ik deed het tegenovergestelde. Het voelde wel alsof onze lippen voor elkaar gemaakt waren, zoals ze zich vol passie tegen elkaar bewogen.

Ik tilde mijn armen op en ging met mijn handen naar zijn haar. Het was de eerste keer dat ik ooit gezoend had, uitgezonderd in mijn dromen. En het voelde zo veel beter dan in mijn dromen. Het was gewoon onbeschrijfelijk.

Mijn handen woelden door zijn zachte krullen. De wereld verdween om ons heen en het enige wat nog bestond, was ons tweeën. Het voelde magisch. Alsof dit niet echt was. Maar dat was het wel en het voelde zo verschrikkelijk goed. Het maakte de wereld zo veel mooier. En ik wilde dat het nooit ophield. Maar toen zijn hand mijn gezicht raakte, kwam ik weer bij zinnen. Verschrikt trok ik me terug en keek hem aan.

Toen rende ik weg, Leon verward achterlatend. Ik rende zo hard als ik kon. Langs het huis van Leon waar Florencia in de tuin bezig was. Ze riep dat ik moest terug komen, maar wat alleen nog door mijn hoofd speelde was: weg, weg van hier! Ik had geen idee waar ik heen rende en hoe lang ik al rende. Het enige waar ik nog aan dacht, was rennen. Mijn benen begonnen pijn te doen, maar ik negeerde het en rende verder. Zo hard als ik kon.

Toen werd het opeens helemaal zwart voor mijn ogen. Ik zakte door mijn benen en mijn hoofd kwam met een klap op de grond terecht. Ik voelde dat er een felle pijnscheut door mijn hoofd schoot. Daarna voelde ik niets meer.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

“Taylor!!” Verward knipperde ik met mijn ogen en opende ze voorzichtig. Een stekende pijn schoot door mijn hoofd. Het was helemaal donker om me heen en sterren fonkelden aan de lucht. “Taylor! Waar zit je?” Een vaag geroep in de verte. Heel voorzichtig ging ik rechtop zitten, de stekende pijn in mijn achterhoofd negerend. Waar was ik? Wat was er gebeurd en wie riep mijn naam steeds? “Taylor!” weer hoorde ik het. Het geroep kwam steeds dichterbij. “Taylor, geef eens antwoord! Ben je hier?” Opeens herkende ik de stem. Het was de stem van Florencia. Maar waarom was Florencia hier? En waarom zat ik hier half op zand en half op het gras?

Toen schoten er een paar beelden door mijn hoofd en langzaam begon het te dagen. Leon had me gezoend en me zijn liefde verklaard en ik was weggerend. “Taylor, ben je hier?” klonk het nu wanhopig. Haar stem was nu heel dichtbij. Opeens stond ze voor me met haar rug naar me toe. Ze keek zoekend rond en draaide haar hoofd in mijn richting. Toen zag ze me. “Oh Taylor, ik heb je gevonden!” riep ze opgelucht en rende naar me toe. Ze viel op haar knieën en greep me in een omhelzing. Ik kreunde zachtjes van de pijn. “Och meisje toch, wat is er gebeurd? Ben je gevallen?” vroeg ze bezorgd. Ze legde haar handen om mijn gezicht en keek me onderzoekend aan. Het leek wel alsof de stekende pijn in mijn hoofd steeds erger werd. Het liefst wilde ik weer gaan liggen en mijn ogen dichtdoen, maar ik vermande me. “Nee hoor, het gaat wel. Ik ben denk ik inderdaad gevallen.” Het voelde alsof er een dikke prop in mijn keel zat en ik amper kon praten. Ik zag dat Florencia het niet geloofde, maar toch knikte ze. “Kun je opstaan? Dan gaan we snel naar huis want je bent helemaal koud.” Ik knikte en stond voorzichtig op. Alles draaide en het duurde even voor ik mijn evenwicht vond. Wankelend en wat mank liep ik achter Florencia aan. Waarschijnlijk had ik bij de val mijn voet gekneusd.

Florencia was met iemand aan het praten door de telefoon. Zo hard mogelijk liep ik achter Florencia aan. Gelukkig was het een heldere nacht, zodat ik Florencia goed kon zien. Toen ze de naam Leon zei, spitste ik mijn oren. Zou Leon me ook gezocht hebben? Ik rilde, waarom dacht ik nooit na voordat ik iets deed? Ik had ook gewoon naar mijn kamer kunnen rennen, maar nee hoor, ik had mezelf weer eens niet onder controle. Toen Florencia klaar was met het gesprek draaide ze zich naar me om en hield haar pas in toen ze zag dat ik niet zo hard kon lopen. Ze pakte mijn hand en ik klemde mijn tanden op elkaar. Zo te voelen zat er een wond op. Florencia stopte en liet mijn hand los. “Is je hand lang de weg geschaafd?” Ik haalde mijn schouders op. Ik had geen idee hoe mijn val was gegaan. “Lukt het trouwens wel met lopen, of moet ik Leon vragen om ons op te halen, want het is nog een heel eind. En volgens mij heb je je voet gekneusd.” Vragend keek ze me aan. Iets te snel schudde ik mijn hoofd en mijn hoofd begon zo’n pijn te doen dat het me duizelde. Alles om me heen begon te draaien. Snel pakte ik Florencia’s hand en hield me daaraan vast. “Hé, gaat het wel?” Langzaam stierf Florencia’s stem weg en zakte ik door mijn knieën.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Iets kouds werd op mijn hoofd gelegd. Ik schrok, maar toch voelde het goed. Voorzichtig deed ik mijn ogen open en sloot ze snel weer. Overal kwam licht vandaan. “Hé, volgens mij is ze wakker!” hoorde ik zacht een stem zeggen. Ik herkende de stem, het was de stem van Leon. Er ging een kriebelend gevoel door me heen terwijl ik aan Leon dacht.

Ik merkte dat het licht langzaam verdween en ik opende voorzichtig mijn ogen. Florencia stond naast mijn bed en Leon hield zich wat op de achtergrond. “Hé meis, je bent eindelijk wakker! Hoe voel je je?” vroeg Florencia. Ik voelde me eigenlijk tot mijn verbazing best goed. Alhoewel ik me niet kon herinneren waarom ik hier lag. “Het gaat volgens mij wel goed”, fluisterde ik. “Maar waarom lig ik hier?” Florencia glimlachte, “Mooi zo! Je bent wel een paar uur weggevallen! Want je bent weggerend weet je nog?” Ik keek Leon aan, geen idee waarom, maar zijn ogen stonden dof. Hij keek van me weg en liep de deur uit. Toen hoorde ik opeens een paar woorden door mijn hoofd spelen. Ik houd van je Taylor. Verschrikt keek ik naar Florencia. Ik zag dat ze wist waar ik aan dacht. Ik wist het weer, Leon had dat tegen we gezegd en me daarna gezoend. Maar ik had hem niet geantwoord, ik had niet gezegd dat ik ook van hem hield. Ik had hem van me afgeduwd en was weggerend. Weg van hém. Tranen rolden opeens over mijn wangen. Want ik besefte dat ik hem nooit lief kon hebben, we zouden nooit een relatie kunnen hebben. Dat was onmogelijk! Ik snikte het uit, want ik besefte dat ik van hem hield. Meer dan ik ooit van iemand gehouden had. En het was zo hartverscheurend als je besefte dat je diegene niet lief kon en mocht hebben!

Florencia nam me in haar armen en wiegde me heen en weer. Hoe vaak ze dat al niet had gedaan, ik was de tel kwijt geraakt. Maar ik was haar er dankbaar voor. Heel erg dankbaar. Onverwacht liet ze me los en ik keek haar onzeker aan. Waarom liet ze me los? Toen zei ze iets wat ik nooit verwacht had.

“Dit kan niet langer Taylor, je moet hier weg…”