Weggerukt

Hoofdstuk 27

Daar zat ik dan, achterop de motor. Mijn haar ging alle kanten op door de harde wind. Ondanks dat ik me warm had aangekleed, leek het wel alsof de wind dwars door mij kleren heen ging. Ik had het koud, maar hield mezelf voor dat het steeds warmer werd en dat ik nog even moest doorbijten. We reden op een snelweg, ik had geen idee welke. Florencia kon stevig doorrijden, omdat er maar een paar auto's reden. Ik had geen benul van tijd en vroeg me af hoelang we al onderweg waren. Het werd wel steeds lichter, maar aangezien dat geleidelijk ging, merkte ik er niet veel van. Waarschijnlijk reden we al zo'n anderhalf uur en mijn kont begon pijn te doen, alhoewel dat wel mijn laatste zorg was. Want hoe verder we reden, hoe meer ik me begon af te vragen of ik er wel goed aan had gedaan om weg te gaan. Mijn hoofd vertelde me dat het de beste keuze was. Dat ik daar geen toekomst had, en al helemaal niet voor het mensje in mijn buik. Maar toch, ik hield zoveel van hem. En elke kilometer die we verder reden, leek het wel alsof er meer barsten in mijn hart kwamen. Er kwamen geen tranen meer op de een of andere manier. Het leek wel alsof ik die niet meer had en alleen maar voor me uit kon staren. Waarschijnlijk zouden ze wel weer komen als ik mijn ouders en mijn broertje zou zien. En begrijp me niet verkeerd. Ik keek er naar uit om ze eindelijk weer te zien. En ik miste ze en hield heel veel van ze. Alleen op een andere manier dan dat ik van Leon hield. En dat was nou juist het grootste probleem. Ik had nu een beslissing genomen en ik kon niet meer terug. En ik wist wel met mijn hoofd dat ik er goed aan deed. Alleen het leek wel alsof mijn hart zijn eigen gang ging. Alsof het niet naar mijn hoofd luisterde. Ik werd er gek van en had geen idee wat ik er mee aan moest.
Ik was diep in gedachten totdat Florencia remde en ik tegen haar aan klapte. Ik keek op en zag dat we naar een picknickplaats reden. Na een paar seconden stonden we stil en stapte Florencia van de motor af. Ik stapte er ook vanaf en strekte mijn benen die erg stijf aanvoelden. Florencia pakte uit de zijkoffer wat te eten en ging op een steen zitten. Ik plofte naast haar neer en zuchtte. "Je moet wat eten Taylor, ik weet dat je geen trek hebt maar eet dan een klein beetje", zei Florencia. Met tegenzin pakte ik een stukje stokbrood en stak het in mijn mond. Ik kauwde langzaam en en het slikken ging moeizaam, maar toen ik het ophad, voelde ik me toch een beetje beter.
Ik voelde dat Florencia naar me keek. Vragend keerde ik mijn hoofd naar haar toe. "Is er iets?" vroeg ik. Florencia zuchtte, "Ik ehm... je moet je ouders bellen." Verward keek ik haar aan, ik had geen idee waarom ze dit zo opeens zei. Florencia zag mijn verwarde gezicht en begon het uit te leggen: "Ze moeten weten dat je er aan komt. Dan kunnen ze met de politie overleggen wat ze met jou en mij gaan doen. En dan kunnen ze je goed opvangen. Dan weten ze ook gelijk dat je oké bent." Ik dacht er even over na. Er zat waarheid in. En ik wilde mijn ouders geen hartverzakking bezorgen... Maar toch zag ik er tegenop, want ik wist niet hoe ze zouden reageren. Maar toch was het beter om ze te bellen. Ik zuchtte, "Oké dan, wanneer?" "Nu lijkt me het beste, dan heb je dat gehad." "Zo vroeg? Ze slapen sowieso nog!" antwoordde ik. Zwijgend liet Florencia me haar horloge zien. Ik schrok van de tijd, het was al iets over half acht. Het was ook al heel licht. Waarschijnlijk was de tijd voorbij gevlogen toen ik zo in mijn gedachten was verzonken. Florencia reikte me haar mobiel aan. Langzaam pakte ik het vast en rolde het in mijn hand. Toen typte ik met trillende vingers het telefoonnummer van mijn moeder in. Ik drukte het groene hoorntje en haalde een paar keer diep adem toen ik hoorde hoe de telefoon over ging. Mijn adem stokte voor een moment toen ik na zoveel maanden weer haar stem hoorde. "Met Maria, met wie spreek ik?" Ik kon de telefoon bijna niet meer vasthouden door het trillen van mijn hand en tranen vormden zich in mijn ogen. Toen slikte ik, haalde diep adem en zei: "Met mij, Taylor..."

--------------------------------------------------

Okeee dus dit is het einde...

Jullie gaan me echt haten door dit hoofdstuk maar mn inpiratie was echt gewoon zo op:/ Er komt waarschijnlijk nog wel een epiloog

-X-