Weggerukt

Hoofdstuk 9

Eenmaal buiten, liepen we naar de markt. Misschien kwam ik Florencia nog wel tegen! Het was ondertussen 19:00 uur. Ze aten hier blijkbaar wat later dan in Nederland! Nederland, ik miste het echt. Maar het meest zag ik nog op tegen de avond. Als het dag was ging het nog wel, maar ’s avonds. Ik had altijd vreselijk veel last van heimwee. Als ik ging logeren, ging het alleen bij mijn allerbeste vriendinnen, of bij mijn opa en oma. Dus ik leefde maar bij het nu. Elk uur dat voorbij ging, was er een. Wat ik alleen al wist, was, dat ik alle uren deze nacht zou tellen. Gegarandeerd!

We kwamen aan bij de markt. Het was een heen en weer geloop van mensen. Overal stonden mensen in het Spaans te schreeuwen achter hun kraampje. Er waren fruit, kleding, eten en nog allemaal andere dingen te koop. Het was niet zo’n hele grote markt, maar het was superdruk en je kon er voor mijn gevoel echt alles halen. In Nederland waar ik woonde, was de markt altijd veel groter! Maar ja, even bij de realiteit blijven. Ik moest het nu niet gaan verpesten voor mezelf en er toch maar eventjes van genieten. Als dat lukte tenminste…

Hij keek zoekend om zich heen. Het leek wel of hij iets zocht, maar niet iets bij een kraampje. Hij keek juist naar de mensen om zich heen. Toen klaarde zijn gezicht op. Hij manoeuvreerde tussen de mensen door en trok mij achter zich aan. Steeds harder begon hij te lopen. Waar ging hij in vredesnaam naartoe? Toen zag ik een vrouw staan. Ze had een getinte huid, met bruine, lange, steile haren. Perfect gevormde wenkbrauwen en een perfecte neus. Haar figuur was echt om jaloers op te worden en ze had een perfect gevormd gezicht. Perfect gewoon! Ik voelde een jaloerse steek door me heen gaan. Wat wás zij knap zeg! En wat mij al helemaal niet zinde, was dat het leek alsof hij juist naar haar toe wou toe lopen. Nou ja, je kon het ondertussen meer rénnen noemen! “Valeria!!” riep hij. Ze keek op, haar gezichtsuitdrikking veranderde in een klap. Ze straalde en riep “Leon!!”

 Aha, zo heette hij dus. Echt leuk om het zo te weten te komen. Ik was telkens vergeten te vragen hoe hij heette. Stiekem had ik gehoopt dat hij het een keer zou zeggen op een romantisch moment. Ook al wist ik dat dat volstrekt belachelijk was! Alleen om het zo te horen te krijgen, was wel het ergste wat ik had kunnen dromen. Ik had gelijk al een hekel aan haar. Hoe kon ik ooit denken dat hij me leuk vond. Hij had me dan wel ontvoerd, maar dat zegt natuurlijk niet zo veel. Ook zijn lieve woordjes en zijn kussen om mijn hoofd, deden hem natuurlijk niks. Voor hem was dat natuurlijk hartstikke normaal. Hij was vast zo’n arrogante kwal, die zichzelf helemaal geweldig vond. Dat was bovendien ook niet zo raar, omdat hij ook nog is heel erg knap was. Hoe kon ik ooit iets in hem zien. Blijkbaar zag ik toen roze wolkjes. Ik het had een hekel aan mezelf, hoe kon ik ooit zo dom zijn!

 Hij rukte mijn hand uit de zijne en omhelsde haar.  Zo onstuimig alsof ze elkaar jaren niet hadden gezien. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij en keek opeens wel heel geïnteresseerd naar de kraampjes om me heen. Toch wel een beetje jaloers gluurde ik naar hen. Wie was die ‘ene’ Valeria? Was dat zijn vriendin of zo? Waarom had hij me dat niet verteld? Ik snapte heus wel dat hij iets met zo’n mooi meisje had, maar dat kon hij me toch ook wel even fatsoenlijk vertellen!

 Opeens kwam er een vrouw tussen de mensen door zigzaggen. Haar gezicht was rood aangelopen en ze keek hijgend om zich heen. Haar stijl was lekker vlot en ze had lang, lichtbruin, krullend haar net hier en daar wat blonde hylights -geen idee hoe je dat schrijft-  . Zoekend keek ze door de mensenmassa. Haar blik stopte bij Leon. Ik zag een mengeling van blijdschap en geïrriteerdheid. Ze begon weer te lopen en liep op Leon af. Resoluut pakte ze Leon bij zijn arm en trok hem los van die ‘ene’ Valeria. Verbaasd keek hij op. Hij was er blijkbaar niet bijzonder blij mee dat hij Valeria los moest laten, want hij keek haar geïrriteerd aan. “Wat ben jij in vredesnaam aan het doen?! Zit je nog steeds aan háár vast? Hoe kun je wel! En waar heb je haar gelaten?” kafferde ze hem uit. Ze keek Valeria minachtend aan. Valeria keek stilletjes naar de grond en Leon keek boos naar die vrouw. Wat was er gaande tussen die hen? “Ik vroeg je wat” ze keek hem koel aan. “Ehh” hij keek zoekend om zich heen. Toen kruiste zijn blik de mijne. Ik keek hem koel aan. Hij beantwoorde mijn blik niet, maar keek me emotieloos aan. “Daar is ze” hij zwaaide met zijn arm ergens in mijn richting. Hij was er weer, net zoals in het begin. Hij dacht niet aan mijn gevoelens of emoties. Het leek wel alsof hij maar wat zei als een automatische piloot.

 Ze keek in de richting waar ik stond. Snel keek ik naar de grond. Het liefst was ik hard weggehold of door de grond gezakt. “Is ze dat?” vroeg ze. Ze wees vast ergens in mijn richting, maar ik zag het niet. Ik probeerde mijn tranen tegen te houden. Mijn lip begon te bloeden omdat ik er zo hard op beet. Plots pakte iemand mijn arm vast en duwde mijn kin zachtjes omhoog. Ik keek in het gezicht van die vrouw, dat me bezorgt aankeek. Opeens brak er van alles binnen. Ik kon mezelf niet meer houden en begon hartstochtelijk te snikken. Ik kon mezelf wel slaan, maar alles moest er gewoon uit, ook al wist ik niet eens wie ze was. Ze pakte me vast en begon me zachtjes heen en weer te wiegen. Het was vertrouwd en ik legde mijn hoofd op haar schouder. “Rustig maar, het komt allemaal goed”zei ze. Het kwam me bekend voor, maar ik kon het niet plaatsen.

Langzaam kalmeerde ik. Snel veegde ik mijn tranen weg. Toen haalde ik mijn hoofd van haar schouder en keek haar aan “Sorry hoor, het moest er even uit.” “Oh, dat maakt toch niet uit joh!” zei ze. “Ik heet trouwens Florencia, voordat je gaat denken dat ik een wildvreemde vrouw ben of zo” lachte ze. “Ik ben Taylor, ook even dat je het weet” zei ik lachend. “Aangenaam”

Het verklaarde een heleboel dat ze Florencia was. Nou snapte ik ook waarvan ik dat herkende. Leon had dat ook een paar keer gezegd. Toen ik aan Leon dacht ging er, ook al wilde ik het niet, een steek door me heen. Hij had inmiddels een arm om die ene Valeria geslagen en keek naar ons terwijl we kennis maakten. Hij kwam er ook niet gezellig bij staan of zo, nee meneer moest weer zo nodig bij zijn dierbare Valeria staan. Mijn tranen werden omgezet ik woede. Alle frustratie moest er plots uit, dit keer niet in tranen maar in woorden. Ik kon mezelf echt niet meer inhouden en liep naar hem toe.

 “Jij, je bent een leugenaar! Ten eerste je hebt me ontvoerd. Alsof dat al niet genoeg is, doe je net alsof je me leuk vind en palm je me in met lieve woordjes. Terwijl je nog geeneens hebt gezegd dat je een vriendin hebt, die je notabene wilt ontmoeten op de markt waar ik niks van weet. Denk ik dat we gezellig samen naar de markt gaan, heeft meneer alweer z’n eigen plannetje beraamd. Je zegt helemaal niks en je laat me gewoon staan terwijl je haar omhelst alsof ik niks ben. Je doet net of ik lucht ben. Weet je hoe erg me dat wel niet kwetst! Dit, wat je me allemaal aan doet is in één woord vreselijk. Ik dacht dat je nog wel mee viel, maar dat had ik dus heel verkeerd gedacht. Dit wat je nu doet en gedaan hebt, kan ik je nooit, maar dan ook nooit vergeven! En reken maar, dat ik je het leven vanaf vandaag zuur zal maken!” met die woorden draaide ik me om en liep weer naar Florencia.

“Kom zullen we gaan?” vroeg ik. Florencia keek me verwonderd aan.”Wow, jij durft. Je moest z’n gezicht zien. Echt hilarisch! Maar inderdaad, laten we gaan. Wil je naar huis of wil je nog even op de markt kijken?” “Ik ben er nu toch, dus laten we maar even op de markt gaan kijken. Eigenlijk best jammer dat ik niet op zijn gezicht heb gelet” zei ik grijnzend. “Nou, kijk maar. Je kunt het nu nog even goed zien! Kom dan gaan we.” Ik zag dat Florencia inderdaad gelijk had. Giechelend draaide ik me weer om. “Inderdaad in een woord: hilarisch!” snel pakte ik haar hand vast en trok haar de menigte in. Achterlatend een beduusd koppel, wat ons nog steeds versteend met open mond zat aan te kijken.

Ze liep naar een bankje toe en plofte er op neer. Toen we elkaar aankeken barstten we in lachen uit. Het zag er ook zo grappig uit. Een knap stelletje dat je met open mond staat aan te kijken. Wat hen niet bepaald knap maakte.. Hij had vast niet verwacht dat ik hem zo’n grote mond zou geven, maar dan kende hij Taylor Castillo nog niet! Wat ik had gezegd zou ik zeker doen. Ik zou hem het leven zuur maken en niet zo’n klein beetje ook! Ik bedacht dat ik maar het beste kon beginnen met hem negeren. Voor zover dat lukte natuurlijk, want dat hield ik meestal nog geen dag vol. Alhoewel het met hem wel anders was natuurlijk! Maar liet ik eerst nog maar even van dit moment genieten. Want voor zover ik nu zag, konden Florencia en ik het heel goed met elkaar vinden. Dat werd nog eens wat! “Kom, laten we een ijsje gaan eten op onze ontmoeting!” met die woorden trok ik haar van het bankje af. Terwijl we samen liepen in de richting van de ijscokar.

hi, sorry dat is zo lang niet meer geupload heb! Maar ik heb het nu best druk en huiswerk gaat voor....:(

dit hoofdstuk vind ik trouwens niet heel leuk ofzo dus als je hem toch leuk vind wil je dan alstjeblieft voten?