Weggerukt

Hoofdstuk 15

“Ehhm, nou i-ik zal het je uitleggen” hij slikte en haalde diep adem voordat hij verder ging.

“In 2011 woonden mijn ouders, zusje en ik in Nederland. We waren gelukkig en ik had een hele goede band met mijn zusje. Ze was…, mijn alles” terwijl hij dit vertelde, had hij een grote glimlach op zijn gezicht.

“Het werd vakantie en ik ging een week met mijn vrienden op vakantie. Lucy, mijn zusje vond dat erg jammer. Mijn ouders en Lucy gingen zelf niet op vakantie, want we hadden het thuis niet zo breed. Daarom wilde ik het een beetje goed maken en stelde voor dat ze op mijn kosten een dagje naar de dierentuin konden gaan. Lucy vond dat helemaal geweldig. Ze was zes jaar oud en altijd gek op dieren. Gelukkig maakte het dagje dierentuin het voor mijn zusje goed en kon ik met een gerust hart op vakantie. We gingen een week en in die week gingen mijn ouders en Lucy naar de dierentuin. Voordat ze die dag gingen, hadden ze me nog snel even een sms’je gestuurd en me veel plezier gewenst. Ik ging die dag naar een museum met allemaal oude motors. Daar was ik helemaal gek van vroeger, nu nog steeds eigenlijk. Nou ja, we gingen dus weg en het werd een geweldige dag. Mijn mobiel had ik uit gedaan in het museum en niet meer aangedaan. Toen we weer in ons vakantiehuisje terugkwamen, deed ik mijn mobiel aan en ontdekte dat ik allemaal gemiste oproepen had en dat er een voicemail was ingesproken. Daarin zei een onbekende vrouwenstem dat als ik dit bericht luisterde, ik zo snel mogelijk moest terugbellen. Dat deed ik en ik kreeg dezelfde vrouw als in de voicemail. Ik vroeg wat er aan de hand was en ze vroeg of ik kon gaan zitten. Dat deed ik en de vrouw vertelde het “verhaal”. Hij trok een pijnlijk gezicht en ging toen verder. “Ze eh, de boodschap was dat…” een traan rolde over zijn wang. Snel veegde hij hem weg. Ik zag dat hij het moeilijk kreeg en ik pakte zijn hand.

“De boodschap was… ze hadden een ehh auto-ongeluk gehad. Mijn ouders waren op slag dood, maar mijn zusje…” hij snikte het nu uit. Hevig schokten zijn schouders en hij trilde over heel zijn lichaam. Zachtjes wiegde ik hem. Zou zijn zusje nog leven? Wat was er met haar gebeurd? Langzaam kalmeerde hij.

“M-mijn zusje leefde eerst nog, m-maar toen i-ik kwam, w-was i-ik al t-te l-laat”, hakkelde hij. Dus als hij zijn mobiel aan had laten staan, had hij haar nog levend gezien! “Z-ze kwam nog e-even bij bewustzijn e-en toen vroeg ze naar m-mij, m-maar ik was e-er niet!” Weer snikte hij het uit. Mijn hoofd barstte ongeveer uit elkaar van de hoofdpijn, maar dat was nu niet belangrijk. Eerst moest ik Leon troosten. Hij had zijn zusje gewoon nog levend kunnen zien! Hij zou zich vast heel schuldig voelen. Ik zei sussende woorden in de hoop hem rustig te krijgen. Met wiegen was ik gestopt, dat was gewoon te pijnlijk voor mijn hoofd. Voorzichtig zakte ik terug in mijn kussen. Ik had hem nog in mijn armen dus nu lag hij op mijn borst. Een beetje pijnlijk maar op dit moment ging hij voor en niet mijn gevoelens die helemaal de kluts kwijt waren. Gelukkig kalmeerde hij een beetje, daar ging het immers om!

“Maar ehm dat was nog niet alles. Ik eh, vond het moeilijk om alles te verwerken. Vooral omdat ik steeds weer herinnerd werd aan mijn ouders en Lucy. Florencia was speciaal van Spanje naar Nederland gekomen om me bij te staan. Dat hielp wel, maar toch ging het niet lekker. Florencia zag dat, ook al had ik het haar niet verteld. Op een dag stelde ze voor dat ik voor een tijdje  bij haar in kwam wonen, zodat ik alles dan goed kon verwerken. Na lang getwijfeld te hebben, ging ik met haar mee naar Spanje. In het begin ging het goed omdat Florencia minder werkte zodat ze bij me kon zijn en me kon afleiden. Maar op een gegeven moment ging Florencia weer fulltime werken. Ik zei wel dat ik het niet erg vond, maar ondertussen viel ik weer terug. Op een dag ging ik een eind wandelen en kwam ik Valeria tegen. Ik vertelde haar mijn probleem en ze zei dat ze me kon helpen. Waarom ik het haar vertelde, geen idee. Ze leek gewoon heel geïnteresseerd te zijn. Toen ik vroeg hoe ze me kon helpen, gaf ze me iets. Ik wist dat het drugs was, maar ik zat gewoon zo diep in de put dat ik begon met snuiven. Steeds vaker nam ik wat en op een gegeven moment raakte ik eraan verslaafd. Florencia kwam er op een gegeven moment achter en gaf me een soort van huisarrest. Ze nam voor een poosje vakantie om mij te helpen. Maar toch hielp dat niet. Steeds smokkelde ik op een of andere manier de drugs het huis in. Toen Florencia daar achter kwam,stuurde ze me naar een afkickkliniek. Dat was er een in Nederland, omdat dat volgens haar een hele goede was. Eenmaal daar zat ik in een dip en het lukte me gewoon niet. Ik ging er kapot aan. Op een gegeven moment ontsnapte ik (vraag me niet hoe.) Ik slenterde over de straten tot ik een school tegenkwam. En ja, daar kreeg ik jou in het oog.” Ik staarde hem met open mond aan. “J-je zag mij voor het eerst op schóól?!!” stamelde ik. “Ja, precies goed.” Ik wist niet wat ik hoorde. Hij had me dus op school gezien. Waarom had ik dat niet gemerkt? “En toen ik jou zag, zag ik een vrolijk meisje dat van het leven geniet. Je straalde een en al vrolijkheid uit, als iemand die overal het positieve van inziet. En op een of andere manier had dat een werking op mij. Ik zag in wat ik verkeerd had gedaan en ging terug naar de kliniek. Daar vertelde ik wat er was gebeurd en ze gaven me toestemming om een keer in de week naar jouw school te gaan. Maar op een gegeven moment zag ik je niet meer. Ik weet niet wat daarvan de reden was, maar ik viel weer eens terug. Nog een paar keer ging ik terug, maar ik zag je niet meer. Toen hakte ik de knoop door en ging in Spanje wonen naast Florencia. Oftewel, vlakbij m’n drugs. Florencia wist niet wat ze met me aan moest en smeekte terug te gaan. Het maakte haar niet uit wat ik deed, als ik maar weer van de drugs afkwam. Zo kwam ik dus op het idee jou te ontvoeren. Toen Florencia dat hoorde, was ze er niet blij van. Ik was zo koppig om mijn idee door te zetten en ontvoerde je dus. Toen ik in Nederland kwam, zag ik je eindelijk weer en luisterde je gesprek af met je vriendinnen bij de Kruitvat.” Ik kon mezelf wel slaan. Waarom had ik niet gemerkt dat hij er stond? Ik bedoel iemand die zo knap is (laten we het daar maar op houden) zie je niet gauw over het hoofd. En ik zeker niet! “Zo kwam ik er dus achter dat jij een feest had. Omdat ik je had achtervolgd hoe je erheen ging, wist ik waar je langs kwam toen je naar huis ging. En waarom ik zo hebberig naar je keek, je zag er gewoon zo knap uit met je jurkje en ja ik had net drugs genomen. Anders zou ik het denk ik niet gekund hebben. Ik bedoel, ik heb ook een hart! En waarom ik zo bot deed, geen idee eigenlijk. Ik denk dat het van spanning was. En toen ik je verkracht had”, hij slikte voor hij verder ging.

“I-ik eh, die dag ervoor kwam ik Valeria tegen op de markt. En ja sorry, dat ik je in de steek liet. Het spijt me. Maar Valeria had me dus drugs gegeven. Dat had ik toen gesnoven. Dus ja dat was het denk ik.” Hij keek me aan. “Het spijt me echt!” Als bevestiging gaf ik hem een knikje met mijn hoofd. “I-ik denk dat ik eh even ga slapen” Ik moest alles toch echt even verwerken. Hij had zoveel meegemaakt en aan de andere kant mij ook zoveel aangedaan.

Maar eerst wilde ik heel lang slapen en alles vergeten…   

 ---------------------------------------------------------------------------------------

heej!!

hopelijk is dit hoofdstuk een beetje goed, want ik vond het nogal moeilijk om te verwoorden.... maar voorlopig duurt het denk ik weer een poosje voordat ik upload want ik heb heel mijn vakantie al volgepland:) 

nou enjoy this story!! en trouwens ik vind het echt heel erg lief als je vote of comment!! en bedankt voor de gene die dit doen!!

xx