Weggerukt

Hoofdstuk 24

Hee lieve mensjes!:) Het spijt me echt diep... meer dan twee maanden:/ ik dacht dat het makkelijk was om een brief te schrijven, niet dus...

trouwens het volgende hoofdstuk duurt waarschijnlijk nog een poosje (het zal ook eens niet) want het is bijna het eind van het schooljaar en ik moet nog even goed scoren om niet te blijven zitten!:/

maar hopelijk vinden jullie dit een goed hoofdstuk!!

enjoy!<3

-------------------------------------------

Peinzend keek ik naar het witte blad voor me. Het was leeg... Ik zat op mijn bed met allemaal proppen papier om me heen, terwijl ik op de achterkant van mijn pen beet. Gelukkig had Florencia me genoeg gegeven, want het was zo verschrikkelijk moeilijk om mijn gevoelens perfect uit te drukken in woorden. Sinds Florencia had gezegd dat ik hier weg moest, was ze snel aan de slag gegaan. Ik had nog geen idee hoe ze me hier weg wilde krijgen, maar de laatste paar weken had ze heel geheimzinnig gedaan. Pas vandaag had ze iets los gelaten. Vandaar dat ik hier nu zat. Ze had me verteld dat we morgenochtend stiekem weg zouden gaan en dat ik geen afscheid van Leon kon nemen. En aangezien ik het niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen om hem zo, zonder iets te laten weten, achter te laten, had ik besloten Leon een brief te schrijven. Het was alleen iets moeilijker dan ik gedacht had. Ik zat hier nu al twee uur terwijl ik ondertussen al heel wat papieren verfrommeld had. Ik werd er ongeveer moedeloos van...

Na lang voor me uitgestaard te hebben, begon ik opnieuw met schrijven.

Lieve Leon, ik heb echt geen idee hoe ik deze brief moet beginnen, maar toch wil ik je beslist schrijven. Ik heb echt geen idee of ik je ooit nog terug ga zien en of dit een echte afscheidsbrief is. Voor het geval ik je nooit meer terug zie, wil ik zeggen dat het me spijt. Het spijt me dat ik vertrek zonder iets te zeggen, maar het kan niet anders. Ik weet niet precies hoe ik hier weg ga, dat heeft Florencia me niet verteld. Florencia zorgt ervoor dat ik hier weg kom. Ik heb echt geen idee hoe ze dat wil doen zonder opgepakt te worden, maar dat laat ik allemaal haar over... Ik wil ook zeggen dat het me spijt voor alles wat ik je heb aangedaan. Dat ik je steeds weer opnieuw heb pijn gedaan. En ik weet dat het raar is om te zeggen dat alles mij spijt. Maar toch, ik had niet verliefd op je moeten worden, ook al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Alhoewel ik ook moet zeggen dat het me niet allemaal spijt, want nog nooit heeft iemand me me zo laten voelen als jij doet. Op sommige momenten heb je me alles laten vergeten dan alleen wij tweeën. En ik rende na onze kus weg, omdat ik iets besefte. Ik besefte namelijk, dat ik van je houd. En dat maakte me bang en verward. En ik was zo verward dat ik van je wegrende. En ook uit pure angst. Angst voor wat er komen ging. Die angst is nu weg. Nu is die angst vervangen door verdriet. Groot verdriet. Het voelt als een soort gemis, alsof ik je al ben kwijtgeraakt, terwijl ik nu nog bij je kan zijn. Maar ik weet dat dat niet lang meer duurt en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn. Een pijn die niet te omschrijven is. Elke keer als ik er aan denk dat ik je misschien wel nooit meer ga zien, gaat er een brandend gevoel door mijn lichaam. Ik heb echt geen idee hoe ik dat moet handelen als ik weer thuis ben. Ja Nederland, mijn thuisland. Ook al begin ik me hier in Spanje steeds mee thuis te voelen. Maar toch, ik mis mijn familie verschrikkelijk, ook al laat ik dat meestal niet merken. Ik uit mezelf alleen als ik op mijn kamer ben. Dan denk ik aan thuis. Aan mijn familie en vrienden en dan besef ik hoe erg ik hen mis. Het is een ander gemis dan dat ik voel als ik aan jou denk, maar toch ook een verschrikkelijk groot gemis. Het lijkt me dan ook echt een beetje onvoorstelbaar en te mooi om waar te zijn als ik eindelijk na zoveel maanden weer thuis ben. Het zou een gemis minder zijn als ik weer in Nederland ben, maar er zal ook een groot gemis bij komen en dat weet je... Toch kijk ik er naar uit. En ik hoop dat ik weer opnieuw gelukkig kan worden in Nederland. Met mijn kind. Ik hoop eigenlijk dat je mijn kind maar ook jouw zoon of dochter ooit kunt ontmoeten. En dat ik hem of haar kan vertellen dat jij zijn of haar vader bent. Maar ik weet dat dat bijna niet mogelijk is, ook al zal het altijd een wens van me blijven. Als laatste wil ik je dit meegeven: Weet dat ik je nooit, maar dan ook echt nooit zal vergeten. Je zal voor altijd in mijn hart zijn. En alsjeblieft stort niet weer in. Probeer het alsjeblieft en doe het anders voor mij. Want ik kan het niet verdragen als ik weet dat je weer bent ingestort. En ik weet dat je het moeilijk gaat krijgen, maar vergeet niet dat ik het ook moeilijk ga krijgen. Ik moet alle verkeerde dingen die jij me hebt aangedaan vertellen. En dat is iets wat ik niet wil doen, maar ik weet dat het moet. Het is zo moeilijk want het enige wat ik wil vertellen is de mooie dingen die we samen hebben beleefd en hoe lief je wel niet tegen me was. En ik weet dat ze mijn liefde voor jou niet zullen begrijpen, maar toch zal ik mijn liefde voor jou altijd in mijn hart bewaren. Voor altijd. Ik houd van je Leon en ik wens je het beste. Heel veel liefs, Taylor