Weggerukt

Hoofdstuk 28

Daar stond ik dan. Ik keek om me heen. Alles was nog precies zoals ik het mij herinnerde. Stevig hield ik haar hand vast. De hand van mijn 7-jarige dochter, Maria. Ze keek me aan en glimlachte gelukkig; "Woont papa daar?" Ik beantwoordde haar glimlach en knikte; "Ja lieverd, papa woont daar. "We gaan hem verrassen hè?" straalde ze. Ik knikte voor de tweede keer en hoopte met heel mijn hart dat hij thuis was en voelde me tegelijkertijd schuldig dat ik haar niet de hele waarheid had verteld. Maar ze was nog zo jong, ze zou het vast niet begrijpen.
Sinds ze een paar jaar oud was, begon ze met het vragen naar haar vader. Want alle andere kinderen hadden een mama én een papa. Toen had ik haar uitgelegd dat papa hier niet kon wonen, omdat hij geld moest verdienen in het buitenland, Spanje. Ik had haar verteld dat papa wel elke dag aan haar dacht en heel veel van haar hield. Daar had ze voor een jaar genoegen mee genomen. Maar de afgelopen maanden begon ze er steeds meer over te vragen, dus toen had ik de knoop doorgehakt, we zouden hem gaan bezoeken. Bovendien kon ik het ook niet meer uithouden. Elke dag dacht ik aan hem en miste ik hem met hart en ziel. Ik had het in de loop der jaren een plekje gegeven, maar vergeten zou ik hem nooit. Ik hield nog steeds van hem, zoals ik nog nooit van iemand gehouden had. Onze relatie was zo speciaal, maar ook onmogelijk om voort te zetten. Ik kon niet met iemand samenleven die in de gevangenis had gezeten en mij ontvoerd en verkracht had. Tenminste, dat had ik me elke keer wijs gemaakt in de afgelopen jaren als ik hem zo vreselijk miste en droomde over een toekomst met hem. Maar als ik hier nu stond... Het voelde zo vertrouwd. Sinds ik weer thuis was, had ik me nooit meer helemaal thuis gevoeld. Er miste een deel in me. Nu ik hier stond, voelde ik me bijna compleet. Alleen Leon zelf kon me weer helemaal compleet maken. Dat voelde perfect en tegelijkertijd beangstigde het me meer dan ik zou willen toegeven. Ik kon hier nooit een toekomst opbouwen. Ik had hier geen contacten behalve Leon en Florencia en bovendien, ik zou het niet redden zonder mijn familie. Hoewel ze me niet begrepen, waren ze me toch tot steun geweest en hadden ze me geholpen met het opvoeden van Maria. Na alles wat ze voor me gedaan hadden kon ik ze niet laten zitten en ik zou niet alleen voor Maria kunnen zorgen. Florencia hield wel heel veel van kinderen en ze zou ook vast met alle liefde op Maria passen, maar er was hier geen school en ik wilde dat Maria in goede omstandigheden zou opgroeien. Alleen, als ik hier zou blijven zou ze wel ouders hebben. Niet alleen een mama, maar ook een papa. Dat was zo belangrijk voor haar...
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Maria die me ongeduldig aanstootte. "Maàm, gaan we nu eindelijk? Ik wil papa zien!" Ze pakte mijn hand vast en trok me richting het huis. Ik liet me meevoeren aangezien ik er anders nooit zou komen. Toen we vlak voor de deur stonden, hield ik Maria tegen. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn handen trilden. Ik durfde niet. Hoe zou hij reageren als hij mij zag? Misschien had hij alweer een andere vriendin of misschien was hij zelfs al getrouwd... Wat nou als hij de deur straks voor onze neus zou dichtslaan als hij zag wie we waren? Hoe kan ik dat dan ooit uitleggen aan Maria?
Weer was het Maria die me uit mijn gedachten haalde. "Mag ik op de bel drukken, of gaan we achterom?" Terwijl ik er aan dacht dat ik vroeger altijd achterom ging, maar tegelijkertijd besefte dat ik hier niet meer thuishoorde, hoorde ik voetstappen. De voetstappen kwamen steeds dichterbij en ik wilde me omdraaien en wegrennen, maar ik stond daar verstijfd van angst over wat er ging komen. Toen zag ik hem. Hij zag er knapper uit dan ooit tevoren. Toen zag hij ons. Op datzelfde moment had Maria hem ook ontdekt en ik zal dat moment nooit vergeten wat toen gebeurde. Ze staarde hem met open mond aan en voor ik wist wat er gebeurde, liet ze mijn hand los en rende naar hem toe. Ze sloeg haar armen om hem heen en murmelde iets wat op 'papa' leek met haar gezicht in zijn shirt. Vol ongeloof staarde Leon mij aan en toen sloeg hij zijn armen om zijn dochter heen. De tranen rolden over mijn wangen. Het was een mooier moment dan in mijn dromen. Leon tilde haar op en glimlachte naar haar terwijl hij zijn armen steviger om haar heen sloeg en Maria haar hoofd op zijn schouder legde. Toen keek hij naar mij vol liefde en glimlachte vol liefde. Ik glimlachte terug terwijl de tranen over mijn wangen bleven stromen. Hij liep naar mij toe en stak zijn hand naar me uit. Ik pakte zijn hand en onze handen verstrengelden zich. "Taylor", fluisterde hij met tranen in zijn ogen. Hij maakte zijn hand los en bracht die naar mijn gezicht. Teder streelde hij mijn wang terwijl die oude kriebels mijn hele lichaam deden tintelen. Hij stapte nog dichter naar me toe, zodat onze hoofden nog maar een paar centimeters van elkaar verwijderd waren. Op dat moment sloeg Maria haar arm ook om mij heen zodat ze haar armen om haar ouders heen had geslagen. "Nu heb ik een papa en een mama", zei ze met een gelukkige glimlach. Leon gaf haar een kus op haar wang terwijl ik haar een aai gaf over haar bol.
Opeens hoorden we een gil en het moment daarop een kreet die op mijn naam leek. Verrast draaide ik me om in de richting van het geluid. Die stem kende ik. Het was Florencia. Ik zag dat ze haar tassen op de grond dumpte en met een ongelovige blik op haar gezicht naar ons toe kwam rennen. Ze vloog me om de hals zodat ik Maria los moest laten en even schrok ik maar ik zag dat Leon haar veilig in zijn armen had. Ik glimlachte gelukkig en draaide me om naar Florencia. "Taylor, kind, wat.. hoe, huh...?"Stamelde Florencia terwijl ze haar armen stevig om me heen had geslagen. Ik kreeg bijna geen lucht en keek over Florencia's schouder Leon 'wanhopig' aan. Hij zag mijn 'wanhoop' en liep lachend naar ons toe. "Misschien moet je dit lieve meisje wat lucht geven, nicht." "Oh sorry lieverd, maar ik ben zo blij dat je hier bent. Het is gewoon ongelooflijk", zei Florencia. Ze liet me los en pas op dat moment viel haar blik op Maria. "Wauw... het is een meisje... Wat is ze mooi!" bracht ze uit. Ze stak haar armen naar Maria uit en sloeg haar armen om haar heen. "Jij bent toch tante Florencia?" vroeg Maria. Florencia knikte met een stralend gezicht en bedolf haar met kussen. Maria giechelde en Florencia nam haar mee naar het huis zodat Leon en ik even alleen konden zijn. We keken hen na en draaiden ons toen naar elkaar om. Leon legde zijn hand op mijn rug en trok me tegen zich aan. Ik zuchtte gelukkig met gesloten ogen en legde mijn hoofd tegen zijn borst. Leon streelde mijn haar en ik voelde me de gelukkigste vrouw op aarde. "Taylor, ik houd zo veel van je. Ik laat je nooit meer los. Ik kan niet zonder je Taylor, alsjeblieft, verlaat mij niet nog een keer. Jij bent de enige vrouw in mijn leven van wie ik ooit zoveel heb gehouden. Alsjeblieft, laat mij niet gaan. Ik zal alles voor je doen. Alles. Ik wil zelfs met je naar Nederland. Het maakt me niet uit waar we heen gaan. Als ik maar bij jou ben. Bij jou voel ik me de gelukkigste man op aarde. Ik wil een gezin zijn met jou en Maria. Voor jou wil ik alles laten gaan. Ik zal er voor je zijn als je me nodig hebt. Ik zal gaan als je alleen wilt zijn. Ik zal een vader zjn voor Maria. Het zal niet gemakkelijk worden, maar samen zijn we sterk. Niemand zal mijn liefde voor jou ooit kunnen veranderen. Jij bent de vrouw voor mij, Taylor. Met jou wil ik heel mijn leven delen." Tranen stroomden over mijn wangen terwijl hij dit in mijn oor fluisterde. Ik haalde mijn hoofd van zijn borst af en keek hem aan. "Ik houd ook van jou, Leon. Met jou wil ik mijn leven delen." Nadat ik dat gezegd had, boog ik mijn gezicht naar voren en kuste hem. Ik wist het zeker. Met hem wilde ik heel mijn leven delen.  

-------------------------------------------------------

Dit is het dan. Het einde van mijn verhaal. Het heeft even geduurd maar nu is het eindelijk af:) Ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal hebben gelezen en die me lieve berichtjes hebben gestuurd, dat heeft ook zeker geholpen dat het nu af is:) Het is mijn eerste verhaal dus het begin is dan ook lachwekkend maar ik ben blij dat toch nog wat mensen zijn doorgegaan met lezen, nog een keer dankjewel!:) Ik hoop dat jullie mijn laatste hoofdstuk leuk vonden!:) Verder heb ik eigenlijk niet zoveel meer te zeggen dus nog een fijne avond/ochtend/middag verder:)

xo Lotte