Weggerukt

Hoofdstuk 22

Verstijfd stond ik daar. Steeds galmde het door mijn hoofd: zwanger, zwanger… Ik was gewoon zwanger! Als verdoofd zakte ik op de bank. Diep  vanbinnen had ik het al heel lang geweten. Maar ik had het altijd ver weggestopt.

 Met mijn hoofd in mijn handen staarde ik voor me uit. Voor hoelang? Ik had geen idee. Ik voelde druppels op mijn armen vallen. Zonder ze weg te vegen, bleef ik voor me uit staren. Het kon gewoon niet. Alles speelde zich voor mijn ogen af. De ontvoering, de verkrachting waar ik niks van had meegekregen, het moment waarop hij me vertelde wat er met hem aan de hand was, toen ik mezelf sneed, tot het moment dat ik het hoorde en het heel mijn wereld kapot maakte. Het moment waarop ik hoorde, dat ik zwanger was. Alles flitste aan me voorbij. Tranen stroomden over mijn wangen.

Ik voelde de bank naast me iets inzakken. Zonder opzij te kijken, voelde ik hoe Florencia me in haar armen nam. Ik bleef maar geruisloos huilen terwijl Florencia me zwijgend heen en weer wiegde. Het was net alsof ik was gevallen in een donker gat, zonder enige uitweg. Alsof er geen toekomst meer voor me bestond, dan alleen een zwarte eindeloze gang. Zonder één lichtstraal. Ik was in het duister gehuld en kon er niet meer uitkomen. Ik was in een depressie geraakt. Hard.

Ik voelde hoe Florencia haar armen voorzichtig van me weghaalde en opstond. Blijkbaar had ze nu al genoeg van me. Wat was ik ook waard? De laatste tijd vroeg ik me vaak af waarom ik ooit bestond. Wat had het voor nut? Ik deed toch alleen maar alles verkeerd. Het leek wel alsof ik mezelf niet meer blij mocht zien. Dat ik niet meer mocht lachen en dat het goed was dat ik zo somber was. Want dat had ik verdiend, na alles wat ik had gedaan. En bovendien, wat had je nou aan iemand die zich had gesneden? Er was niks goeds over mij te zeggen. Want als ik zo’n goed mens was, had de politie me toch al lang gevonden? Mijn ouders waren vast blij dat ze van me af waren. Want wat stelde ik nou voor? Geen idee, oftewel inderdaad, helemaal niks!

Ik hoorde de voordeur dichtslaan en hoorde hoe de deur naar de huiskamer, waar ik zat, open werd gedaan. Met een lege blik keek ik op. Toen schrok ik. Het was niet Florencia die de kamer in kwam, nee… het was Leon. Snel stond ik op en wilde weg lopen en me verschuilen voor hem, toen hij me bij m’n arm pakte. “Hey, ik ben het maar”, zei Leon zacht terwijl hij me doordringend aan keek. “Taylor, wát is er aan de hand?” Stil keek ik naar de grond en zweeg. Hij pakte mijn kin vast en dwong me naar hem te kijken. “Taylor, alsjeblieft. Vertel me wat er met je aan de hand is!” smeekte hij. Zwijgend keek ik hem aan. Ik kon het gewoon niet. Ik kón het hem niet vertellen. Leon zag er wanhopig uit en ik vond het vreselijk hem zo te zien. En ik wist dat als ik het hem niet vertelde, hij weer terugviel. En dan zouden we allebei niks meer waard zijn. Maar ik kon het gewoon niet over mijn lippen krijgen!

Leon nam mijn hoofd tussen zijn handen en keek me smekend aan. ”Alsjeblieft, vertel het me!” stil schudde ik mijn hoofd. “Ik kan het niet”, fluisterde ik bijna onhoorbaar. We bleven elkaar aankijken. De tranen liepen over zijn en mijn wangen. In stilte vocht ik met mezelf. Ik móést het hem vertellen. Waarom kon ik het gewoon niet? Het liefst was ik weggelopen en had ik een mes gepakt. Maar ik kon nu niet weglopen van Leon. Ik gunde hem die pijn niet.

Plotseling sloeg Leon zijn armen om me heen en snikte het uit. “Alsjeblieft Taylor, ik kan dit niet aan! Alsjeblieft, vertél het me!” Leon hief zijn hoofd op van mijn schouder en murmelde “Alsjeblieft?” Wanhopig keken we elkaar aan. Toen lukte het. Ik kon het over mijn lippen verkrijgen en fluisterde het. “Ik ben zwanger.”

Met mijn hoofd naar de vloer gericht wachtte ik op een uitbarsting. Toen die na een paar minuten nog niet kwam, keek ik voorzichtig op. Leon staarde roerloos voor zich uit. Het leek wel alsof ik een spoor van opluchting kon ontdekken op zijn gezicht. Snel verbande ik die gedachte uit mijn hoofd. Dat was gewoon onmogelijk.

Toen keek Leon me aan terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. “Ik dacht dat je jezelf wilde vermoorden”, fluisterde hij met zijn ogen vol tranen. “Want ik kan echt niet zonder je leven. Als jij niet bij me bent, leef ik maar half”, fluisterde hij terwijl hij me doordringend aan keek.

Het voelde net alsof iemand zijn warme handen om mijn hart sloeg en een warme gloed stroomde door mijn lichaam. Met ogen vol ongeloof keek ik hem aan. “Ik meen het echt Taylor! En ik zie aan je ogen dat je het niet gelooft. En ik weet dat je een heel laag zelfbeeld hebt. Maar ik zou echt nooit tegen je liegen, dat weet je toch!?”, vroeg Leon dringend.

 Ik wist dat hij gelijk had. Ooit onder een van de motorrijlessen had hij me gezworen om me nooit meer voor te liegen of me te bedriegen. “Maar wat heb je nu aan mij? Een zwanger meisje van zeventien”, fluisterde ik.

“Heel veel Taylor, echt verschrikkelijk veel. Zonder jou zou ik al lang niet meer leven. Je hebt me door mijn verleden heen gesleept. En ook al ben je nu zwanger. Het maakt niet meer uit. Want nu besef ik iets. Iets wat ik diep van binnen al voelde toen ik je voor het eerst zag. Iets wat ik me nu realiseer. En dat is… dat ik verliefd op je ben geworden Taylor. Ik houd echt verschrikkelijk veel van je!” Leon keek me intens aan. Zijn hoofd kwam steeds dichterbij. Zijn adem streelde mijn lippen toen hij het nog een keer zei “Ik houd van je Taylor.”

Toen raakten zijn lippen de mijne.

---------------------------------------------------------------------

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA wie had dat gedacht!!!!???

ik niet eigenlijk... het kwam ineens in me op:D

Maar sorry voor het lange wachten en het korte hoofdstuk:/

Trouwens voor als je het interesseert, met mijn schoolwerk gaat het nu iets beter! dus hopen dat het zo blijft:)

xxx