Weggerukt

Hoofdstuk 4

Ik zat daar maar. Wat was dit en waar was ik? In de verte hoorde ik dat er iets werd omgeroepen. Ik verstond niet wat. Ik voelde hoe een arm iets over mij heen schoof en vastmaakte. Ik keek opzij. Wie was degene die naast mij zat eigenlijk? O ja, dat was hij die me hierheen geloodst had.

Een zwaar gebrom deed me opschrikken. Ik voelde een druk op mijn oren en werd in mijn stoel gedrukt. Misselijkheid overviel me. Bijna moest ik spugen, maar ik kon het nog net inhouden. De druk op mijn oren werd minder en het leek wel alsof ik zweefde! Ik keek opzij. Hé, een raam. Terwijl ik naar buiten keek, zag ik allemaal kleine huisjes. Het leek Madurodam wel! Ineens begon ik langzaam het besef te krijgen waar ik in zat. Ik zat in een vliegtuig! De eerste keer in mijn leven, wat geweldig! Toen schoot er opeens een zin door mijn hoofd die hij gezegd had: “Wie zegt dat je nog thuis komt?!” In één klap was mijn blije gevoel verdwenen.

 Ik staarde voor me uit. Opeens werd alles helder in mijn hoofd. Alle herinneringen van wat zich had afgespeeld kwamen naar boven. Hoe ik terug van het klassenfeest kwam, hoe hij voor mijn fiets sprong en ik in shock raakte. Hoe hij me naar de auto bracht en naar het vliegveld reed. Nu snapte ik opeens waar al die drukte vandaan kwam! Ze moesten allemaal op tijd hun vliegtuig halen en daarom stonden we ook in de rij! Maar wacht eens even. Wij zaten nu ook in een vliegtuig! Waar gingen we eigenlijk naartoe?? Met een schok zat ik rechtop. Dit kon niet waar zijn! Het kon gewoon niet. Was het werkelijkheid? Ik keek om me heen. Iedereen keek neutraal, dus blijkbaar wel. Ik werd ontvoerd! En als je in een vliegtuig zit, ga je wel ergens heen wat verder dan Nederland is! Als de politie dan naar me op zoek is, vinden ze me nooit! Dit kon niet waar zijn!! Paniekerig pakte ik zijn arm. ”Waar gaan we naar toe? Ik wil hier uit! HELP!!!!! Mensen, ik word ontvoerd door deze man!” schreeuwde ik. “Rustig maar!” zei hij. “Nee, ik ben niet rustig. Laat me hier uit!” schreeuwde ik. “Ze heeft nogal last van vliegangst en dan slaat haar hoofd op hol” zei hij tegen de mensen om zich heen. Ik schreeuwde en zei dat het niet waar was, maar ze geloofden me niet. Ze keken me aan met medelijden in hun ogen. Ik keek wanhopig terug, maar ze begrepen het niet. Ze draaiden hun hoofd weer om en schonken geen aandacht meer aan mij. Was ik dan zo ongeloofwaardig?

Ik kon er niet meer tegen en begon wanhopig te snikken. Hij sloeg een arm om heen en trok me tegen zich aan. Op de een of andere manier liet ik het toe. Het was fijn om getroost te worden, zelfs door hem. Hij streelde me en zei: “Rustig maar, het komt allemaal goed.” Ik wist dat het niet waar was, maar toch kalmeerde me het op een of andere manier. Ik leunde tegen hem aan. Misschien was hij toch de kwaadste niet, want iedereen had gevoel en een hart. Ik vermaande mezelf. Het kon niet waar zijn na alles wat hij me had aangedaan. Hij was mijn ontvoerder en dus mijn vijand. Snel ging ik rechtop zitten en trok mijn kleren recht. Hij keek me beteuterd aan. Ach, misschien had hij wel gevoelens, maar dan waren het de verkeerde! Hij kon mij niet zomaar opsluiten weetikhet waar.

 Ik zal me niet laten kennen. Als hij dacht dat ik lief en aardig was en alles deed wat hij me opdroeg, had hij het fout! Ik was geen superstar en ook geen meisje dat achter iets en iedereen aanliep. Nee. Ik was een stoere meid (dat zeg ik nu) die zich niet liet kennen door iets of wie dan ook. Ik zal ervoor vechten om weer thuis te komen en mijn gewone leven weer te gaan leiden (als dat ooit mogelijk is.) Niets of niemand zal me in de weg lopen. Ik ben een girl met POWER!! Ik schonk hem een spijtig lachje, terwijl ik opstond en zei: “Ik ga naar de wc.”

HI,

SORRY DIT IS EEN BEETJE EEN KORT HOOFDSTUKJE!! MAAR ANDERS KOMT HET NIET HEEL GOED UIT.. HET VOLGENDE HOOFDSTUK ZAL IK PROBEREN IETS LANGER TE MAKEN!! IK HET HET WEL DRUK MAAR IK PROBEER ECHT ZO VEEL MOGELIJK TE UPLOADEN!!