Weggerukt

Hoofdstuk 25

Oké wow.. echt ik heb zo lang al niet meer geüpdate:o Echt het spijt me! En ik hoop dat dit een beetje goed is... 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Verschrikt zat ik rechtop. Ik wreef in mijn ogen en keek verdwaasd om me heen. Het was donker in mijn kamer. Het enige licht dat ik zag, kwam van de maan die  door het raam naar binnen scheen. Ik keek naar de wekker op mijn nachtkastje, 2:38 uur. Zuchtend zakte weer terug in mijn kussen. Nog bijna drieënhalf uur wachten. Dan zou Florencia me komen halen en dan zou ik eindelijk na al die maanden weer naar huis gaan. Het gaf me een opgelucht en overweldigend gevoel, maar ook een gevoel van angst. Angst dat ze me niet meer zouden accepteren vanwege het feit dat ik zwanger was. Daarbij kwam nog dat ik niet wist hoe ik zonder Leon kon leven en zonder Florencia. Maar ik was niet van plan ze dat te vertellen. Want ze zouden me nooit begrijpen en me voor gek verklaren. Misschien niet zo direct, maar waarschijnlijk zou ik wel naar een psycholoog of zo iemand gestuurd worden als ik het zou proberen te vertellen of uit te leggen. Het deed pijn om dat te bedenken. Want hoe zou ik ooit mijn leven weer op kunnen pakken als ik mijn verhaal nooit kwijt kon? Ik zou er dan waarschijnlijk mijn hele leven mee lopen. En ook voor mijn kind. Ik zou misschien wel een moeder worden die een depressie had of iets in die richting. Dat gunde ik het nooit. Hoe ik dit ooit zou oplossen... Ik had geen idee. Mijn kind moest juist een moeder hebben die altijd voor hem of haar klaar stond en een vrolijke moeder was. Daarbij kwam nog dat ik deze afgelopen tijd heel wat had gemist. Qua schoolwerk en eigenlijk alles. Maar eerst moest mijn kind geboren worden en misschien zou ik dan wel pas na een jaar weer naar school gaan. Ik zuchtte nog eens diep. Ik moest het proberen los te laten. Ik kon niks anders doen dan het over me heen laten komen.

Nogmaals keek ik naar mijn wekker, 2:50 uur. Zuchtend ging ik weer rechtop zitten. Als ik zou blijven liggen, zou ik toch alleen maar gaan piekeren. Daarom sloeg ik de dekens van me af en stond voorzichtig op. Altijd als ik te snel opstond, begon het te draaien voor me ogen. En het leek me nu geen gepast moment om flauw te vallen. Zachtjes liep ik naar mijn inloopkast. Ik deed de deur open en knipte het licht aan. Geschrokken van het felle licht kneep ik mijn ogen dicht.

Toen ik was gewend aan het licht, liep ik mijn inloopkast in. Peinzend ging ik met mijn handen langs mijn kleren. Ik was gisteren snel in slaap gevallen nadat ik de brief had geschreven. Daarom had er niet meer aan gedacht om kleren uit te zoeken voor de volgende morgen. Het zou in de ochtend nog koud zijn, dus ik moest sowieso een lange broek aan en iets van een trui.

Toen ik het gevonden had, legde ik het klaar op een stoel en keek besluiteloos in het rond. Wat ik verder nog kon doen was me een raadsel. Televisie kijken midden in de nacht was ook niks. Toen opeens schoot er een gedachte door mijn hoofd, die ik er gelijk weer uitbande. Het kon niet. Straks zou hij wakker worden, en wat moest ik dan zeggen? Het probleem was dat het idee maar in mijn hoofd bleef rondspoken. Uiteindelijk kon ik het niet meer uithouden en deed het.

Ik liep op mijn tenen door de deur naar de kamer van Leon. Besluiteloos bleef ik even staan. Ik wist dat het niet een heel goed idee was. Maar toch kon ik het niet tegenhouden en ik pakte de deurklink vast. Voorzichtig duwde ik de deurklink naar beneden en stapte Leons kamer in. Geluidloos deed ik de deur achter me dicht en liep naar het bed van Leon. Ook bij hem scheen de maan zijn kamer in. In het maanlicht zag ik zijn mooie gezicht. Ik liep nog dichter naar het bed toe en ging op mijn hurken zitten. Zijn hoofd was naar mij toegedraaid en ik zag hoe hij daar in volledige rust lag. Zijn ademhaling was rustig en zijn gezicht stond vredig. Zonder dat ik het doorhad, stak ik mijn hand uit en streek over zijn gezicht. Ik streek voorzichtig over zijn gesloten oogleden. Zijn mooie, kastanjebruine ogen werden verborgen door zijn oogleden. Zijn oogleden met aan het uiteinde zijn lange bijna zwarte wimpers. Zachtjes raakte ik ze aan en ging met mijn duim over zijn wenkbrauwen. Toen gleed ik met mijn hand naar beneden en streek over zijn lippen. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik terug aan het moment dat zijn mooie, volle lippen de mijne raakten. Het was een fantastisch moment geweest dat ik nooit zou vergeten.

Mijn blik dwaalde van zijn lippen naar zijn ogen. Toen stond mijn hart voor een moment stil. Zijn oogleden trilden en langzaam opende hij zijn ogen.

Met mijn ogen wijd open en een verschrikte blik op mijn gezicht, keek ik hem aan. Ik was niet in staat om me te bewegen. Het enige wat ik kon, was naar hem staren.

Hij knipperde een paar keer en keek me toen strak aan. "Taylor?" Ik kromp in elkaar van zijn stem die de stilte in het huis verdrong. "Taylor", klonk het nog een keer. "Wat doe je hier midden in de nacht?" Toen ik een beetje van de schrik bekomen was, boog ik mijn hoofd en stotterde "I-ik ehh, ik", verder kwam ik niet. Het leek wel alsof ik alle woorden die ik van jongs af aan had geleerd opeens was vergeten.

Ik hoorde het bed kraken en keek op. Leon zat rechtop en voor ik het wist voelde ik zijn armen om me heen. Ik verstijfde eerst, maar legde toen mijn hoofd op zijn schouder. Zachtjes streelde hij mijn haren en drukte me stevig tegen hem aan. Toen kon ik mezelf niet meer inhouden. Ik haalde mijn hoofd van zijn schouder en drukte mijn lippen op die van hem. En toen hij zijn lippen harder op de mijne drukte en me overal begon te strelen, barsten de kriebels los in mijn buik. Hij draaide ons half om en duwde me op het bed. Ik ging met mijn handen door zijn haren terwijl hij boven me hing.

Na een poosje maakten we ons uitgeput van elkaar los. Hij ging naast me liggen en trok me tegen zich aan. Hij trok de deken over ons heen en keek me intens aan. "Ik hou van je Taylor." Blozend keek ik hem aan en zei: "Ik hou ook van jou Leon." Toen nestelde ik me nog dichter tegen hem aan en sloot mijn ogen. 

Toen ik na een paar minuten zijn ademhaling regelmatig hoorde, opende ik mijn ogen. Ik mocht niet in slaap vallen. Opnieuw bekeek ik zijn gezicht en liet alles wat er zo net was gebeurd in mijn hoofd afspelen. Ik hield zo verschrikkelijk veel van hem. Mijn blik werd wazig van de tranen die opeens uit mijn ogen rolden. Ze vielen op mijn hand. Steeds meer achter elkaar. Ik kon hem niet missen.

Met natte wangen wendde ik mijn blik van hem af en voelde zijn arm van me afglijden. Ik kon hier niet blijven liggen. Voorzichtig schoof ik achteruit en stapte uit zijn bed. Ik dekte hem weer toe en sloop toen zachtjes zijn kamer uit.

Toen ik eenmaal in mijn eigen kamer was, barstte ik in tranen uit en strompelde naar mijn bed. Ik kroop onder mijn dekens en huilde mezelf in slaap...