EŞLEŞME +18 | Texting

E19

KHEA & Julia Michaels & Becky G - Only One

•

Dün akşam paylaştığı el görselinden sonra aldığı geri dönüşlerin çoğu, onunla yatmak isteyen kızlardan oluşuyordu. Bu olay şaşmaz bir rutin haline gelmişti. Mesaj kutusu ise arsız sözcüklerden oluşan bir yığın ileti barındırıyordu. Bugüne dek kimseyi onaylamadığı için sabrından dolayı kendini tebrik etsede yaşının vermiş olduğu baskın duyguların eşleştiği günden beri arttığını biliyordu. Bunun Eşlem'in bel altı vurgularından kaynaklandığını düşünsede aslında Yağız derin ve karmaşık bir cinsel açlık yaşıyordu.

Kendine itiraf etmekte güçlük çektiği kısımda buydu. Her geçen gün büyüyen ve sabrını aşmak için onu zorlayan bir duyguydu bu. Açlık... Nasıl tanımlanırsa tanımlansın, tatmin olma duygusu hiçbir duygunun yerine geçemiyordu. Dayanamadığı noktalarda aklı tamamen devre dışı kalıyor ve sayısız kez kendi kendini tatmin ediyordu. Bunun tehlikeli olduğunu bildiği halde ideolojisine ve fikirlerine sadık kalması, içinde barındırdığı canavarı bir nebzede olsa susturuyordu.

Fakat bu suskunluğun nereye kadar devam edeceği meçhuldü. Bir kadının dokunuşuna, başını yaslayacağı bir göğüse dahası ona adını defalarca kez seslenecek birine ihtiyacı vardı. Bir kızla, daha doğrusu aşık olduğu kadınla bir birlikteliği her erkek gibi oda hakediyordu. Evlenmek için beklediği kadının bir an önce karşısına çıkacağı inancını yitirmek istemiyordu.

Eşlem...

Onun kafasında kapladığı yerin ne kadarlık bir alana yayıldığını bir türlü tanımlayamıyordu. Parmakları klavye üzerinde dolanırken düşünceleri de tıpkı sonu gelmeyen sokaklar gibi birbirine bağlanıyordu. Eşleşme karşıtı yazısını tamamlamasına az kalmıştı. Bittiği an kuzeylilerin desteklediği bir blog sayfasında paylaşacaktı. Bu yazısında da evliliğe değil, tamamiyle sisteme karşıydı. Aktivistlik görevini yerine getirdiği nadir anlardan biri de, kendisine inanan bireylerin her geçen gün artmasıydı. Çünkü bu denli sağlam bir dayanışma onu var eden zıtlıklardan doğuyordu.

Yağız ona dayatılan hiçbir şeye bugüne dek boyun eğmemişti. Fakat o da gizlemesine rağmen çoktan eşleşmişti. Bundan kaçış yoktu, ama bundan kurtuluşu elbet olmalıydı.

Bu uğurda hep söylediği gibi ölmeye bile razıydı.

Evlenmesi, Eşlem'i karısı olarak kabul etmesi tek bir onayına bakıyordu. Bu bir gerçekti. Yağız'ın parmakları duraksadı. Bunu kendine sormaktan çekiniyordu. Bir kez olsun sistemi kabullenemez miydi?

Kaşları, utanç duyduğu düşüncesine anında çatılırken, "Hayır..." diye mırıldandı. "Henüz kafayı yemedim."

Hem bu evlilik, mümkünatı yok olamazdı, o koylardan bir an önce kendini çekmeliydi. Kafası karışabilirdi. Eşlem bir hayli zihnini bulandırmış olsada bir an olsun gerçekliğin yolundan ayrılmamalıydı. Eşlem kendisine bir söz vermişti. Evliliğin feshi için elinden geleni yapacaktı. Olamayabilir lafı değil olmayacak sözü Eşlem'e olan inancını arttırıyordu. Bu evlilik olmayacaktı.

Olmayacaktı...

Yağız'ın bakışları bilgisayar ekranının hemen sağ altındaki tarih göstergesine kaydı.

Yollarının ayrımına yalnızca on bir gün kalmıştı. İki haftadan az, bir haftadan çok...

Zamanın bu denli hızlı geçmesi onu şaşırtıyordu. En kötüsü Eşlem'i eğer bir alışkanlık haline getirdiyse, ayrıldıklarında yaşayacağı boşluğun boyutunu tahmin etmek istemiyordu.