kimliksizler +18

4

NEFES'İN AĞZINDAN

Gözlerimi açtığımda başımda dikilen Ulaş'ı görmemle gözlerimi hemen geri kapattım. Dudaklarından ufak bir kıkırtı kaçtı " Çok bilmiş uyandığını gördüm." Gözlerimi devirdiğimde hala bana baktığını gördüm sırıtarak 

" Hala beni camdan sallandırmadığına göre empati duygunun son iki yılda bir hayli geliştiğini söylemek isterim."

Şimdi ben kıkırdarken bozulma sırası ondaydı      

"İlla beni camdan at ulaş diyorsun yani."

Bunları söylerken üzerime doğru gelmesiyle kahkahalarıma eşlik eden çığlıklar attım o da benim bu halime dayanamamış olsa gerek ki gülmeye başladı

" Tam bir bebeksin."

Dilimi çıkarmamla onunda dilini çıkarması homurdanmama sebep oldu

" Hah! Bana bebek diyene bakın hele, koca bebek."

Az önce çığlıklarımın yankılandığı odada şimdi ise kahkahalarım yankılanıyordu durumun ironikliğine içimden koca bir kafa darbesi gönderdim boğazımı temizlememle bakışları bana yöneldi yapacağım konuşma ve isteyeceğim şey için onu ve bir miktar da kendimi hazırlamaya çalışıyordum.

Ulaş benim için her zaman bir abi olmuştu sahip olamadığım bir kardeşti fakat onun hislerinin bu kadar masum olmadığını iki yıl önce beni öptüğü gece anlamıştım, yaşadığım şok her ne kadar büyük olsa da beni asıl üzen ve sinirlendiren onun bana ve duygularıma ihanetiydi ve sonrasında yıllarca yaşadığımız arkadaşlık hiç var olmamış gibi çekip gitmesiydi, şu an ise o günü tamamen unutmuş bir biçimde abim olarak gördüğüm ulaşa bakıyordum

"Senden bir şey istiyorum, tabi empati duygun ne kadar gelişmiş olsa da açıklama yapmadan istediğimi dile getirirsem beni camdan atarsın."

Yapacağım açıklamanın da kısa bir açıklamasını yaptıktan sonra bakışlarımı kaçırdım.

"Eğer burada kalırsam Kalan ömrüm boyunca bir matem havası yaşayacağım ve her günüm ölecek bir kız gibi geçecek Ben böyle yaşamak istemiyorum kimsenin benim öleceğimi bilmediği normal bir yaşam yaşayabileceğim kalan ömrümü güzel ve her istediğimi yaparak yaşamak istiyorum ölümüm  yaklaştığında keşke şunu da yapsaydım demek istemiyorum "

Gözlerinde anlayışın en somut hali belirirken dudaklarında ufak bir tebessüm oluştu. "İzmir'e yerleşiyorum sende istediğin kadar benimle yaşayabilirsin, annenlerle konuşacağım ve seni anlamalarına yardım edeceğim"

Dedikleriyle kafamı hızla iki yana salladım. "Hayır, hayır! Ben senden benim için hayatını değiştirmeni isteyemem. Demek istediğim şey, ailemden uzaklaşmak Ulaş. Onlar beni ameliyat olmam için zorlayacak ve kalan ömrümü her gün yas tutulan bir evde geçirmek istemiyorum lütfen seninle gelmeme yardım et!"

Dediklerime inanamaz gibi bir bakış attı, daha sonra ciddi olduğumu anlayınca şaşkınlıkla kaşları kalktı. "Sen ciddisin! Aman Allah'ım Nefes sen delirdin mi? Eğer sen gidersen ailen ne yapar? Kabullenmek istemiyor olabilirsin fakat sen hastasın Nefes! Ailen senin yanında bırak bir gün olmamayı bir saniye olmasalar içlerinde hep bir korku olacak. Onları bu halde bırakıp gidemezsin!" 

Sinirle kaşlarımı çattım, eğer gözlerim birer silah olsaydı şu an yaşamayacak birisi vardı odamda.

"Anlatamadım sanırım Ulaş! Ben öleceğim hem de bir yıl içinde, belki yarım belki bir ay sonra! Ve son günlerimi de birilerini düşünerek mi geçirmem gerekiyor? Onlar korkmasın diye kalan son günlerimi dört duvar geçiremem Ulaş!"