Chosen (VOLTOOID)

CHOSEN Deel 17

Ik keek hem geschrokken aan. Wat wil dat zeggen? Vroeg ik. Dat je vader je familie van mij is, zei Samir.

Ik moest even nadenken. Nee, Samir. Mijn moeder" zei ik. Ik draag de naam van mijn moeder.

Hij keek mij aan en glimlachte. Dat betekent dat je moeder en mijn moeder familie zijn" zei hij.

We bleven elkaar even aankijken...
Dit was zo vreemd...

Ik wist niet wat ik moest voelen. Wat ik moest denken......Ik moest even slikken.... IK hield mijn hand voor mijn mond.

Ik was zowel blij als verdrietig. Ga ik eindelijk de familie van mama leren kennen?
Het begon nu pas door te dringen...
Ik moest even diep ademhalen.

Hier heb ik zo lang naar gezocht....all is Mektab...

De tranen stroomden over mijn wangen. Samir keek mij aan en greep mijn hand.

"Luister Dina" zei hij met een brok in zijn keel, dit is voor mij ook een verassing. Nou meer een shock...

"Ik ga het er met mama overhebben". Mijn moeder weet het nog niet......Misschien dat zij meer iets kan vetellen.
Maar waar is je moeder? Vroeg Samir. Misschien moeten we haar ook even spreken" zei hij

Ik slikte..........Samir mijn moeder is overleden".........
"Samir moest nu even slikken".

Luister Samir, wij hebben geen familie. Mijn zusje en ik zijn opgevoed door een pleegmoeder" zei ik en slikte een brok in mijn keel.

"Zij is ons mama'". We weten niet wie onze vader is.
" Dus dit is al heel wat voor ons".

Ik keek hem aan brak.....
Ook zijn ogen waren vochtig....ik zag die meelevende blik en ik trok het niet meet....
Ik begon te huilen. Samir schrok ervan en omhelsde mij.

Safi, Dina. "Alsjeblieft houd je sterk". Dit was mektab. We gaan het samen uitzoeken. "Het komt goed inchallaah". Ik bleef snikken.

"Hier had ik niet op durven hopen. Eindelijk na zoveel jaren dat ik misschien toch familie heb" zei ik snikkend.
"Iemand die mij kan vertellen hoe mijn moeder eruitzag". Hoe ze was. Op wie wij lijken" zei ik weer snikkend....

Ik keek hem weer asn....

Je voelt altijd dat een stukje mist. Als je moeder overlijdt maar je hebt herinneringen is anders dan helemaal geen. Ik veegde mijn tranen en bleef hem aankijken

Luister, zei Samir. Ik ga zo naar mijn moeder. Mijn moeder woont in Poppel, net over de grens bij Tilburg.

Ik laat je weten hoe en wat. Zij zal misschien meer kunnen vertellen...zij zal misschien weten wie je moeder was" zei hij op een zachte stem.
Ik weet alleen dat Ik een tante heb, die al jaren spoorloos is....
Het zou dus heel goed kunnen...
Ik keek hem aan en de tranen stroomden weer...

" Alsjeblieft Dina, blijf kalm". Ik wil jou zo niet achterlaten. Hij omhelsde mij en ik begon weer te snikken.

Alsjeblieft, zei hij....ik kan je anders niet zo achter laten....

Ik probeerde rustig te ademen....
Ik werd nu iets rustiger van hem, hij liet mij daarna even los. Gaat het? Vroeg hij lief. Ik knikte...