çünü o benim annem, babam, kardeşim, yeri geldiğinde ise abimdi. o, bu iğrenilesi dünyada tek değer verdiğim ve sahip olduğum insandı. onu gerçekten çok seviyordum.
chan beni her sabah, saçlarımı önümden çekip alnıma bir öpücük kondururdu ve beni uyandırırdı. bu hareketine ölüyordum.
eğer bir istisna olmuşsa ve ondan önce uyanmışsam, uyumuş taklidi yapıyordum ki, yine de gelip alnımdan öpsün diye.
5 yıldır her sabah, hiç aksamadan aynı şekilde uyandırılırdım hep. bu yaptığı şey hayatımızın anlamı haline gelmişti. ve gerçekten fazlasıyla hoşuma giderdi.
bu sabah, gece yarısı gördüğüm kâbuslar nedeniyle çok huzursuz ve üzgün hissediyordum. eminim ki gözlerimin altı morarmıştı, gözlerim şişmişti. ölü gibi yorgun ve hâlsizdim. hatta yorgunluktan ölünseydi, şu an ölmüştüm.
telefonumdaki saate baktığımda, saatimin 7:50'yi göstermesine şaşırmıştım, daha erken olmasını bekliyordum. uyuyamadığım süreç bana saatler gibi gelmişti. yüksek ihtimalle chan okula gitmem için birazdan beni uyandırmaya gelecekti.
tam teorilerime devam edecekken chan'ın odasından tıkırtılar duydum. tahminlerimde haklıydım, sanırım uyanmıştı.
kapısının açılma sesi ve hemen ardından gelen ayak seslerini duyduğum an gözlerimi kapadım. birkaç saniye sonra, kapısı açık olan odamdan içeri girdi.
üstüne tişört giymemişti. kasları fazla belirgindi. onun güzel vücudunu oldum olası çok kıskanmıştım..
kıvırcık ve sarı saçları oldukça dağınıktı. arkası dönük olduğu için henüz bu kadar bakabilmiştim ona.
yatağımın ucuna oturdu, üzerime doğru eğildi. sırıtmamak için zor duruyordum. saçlarımı alnımdan çekti, sıcak ve hoş bir öpücük bahşetti alnıma.
gözlerimi yavaşça araladım, ama bir terslik vardı. beni uyandırıp direkt gitmesi gerekiyordu. 5 yıldır yaptığı gibi. ama hala aynı pozisyondaydı ve doğrudan yüzüme bakıyordu. irkilmiştim.
dayanamayıp, "günaydın chan." dedim yeni uyanmış taklidi yaparken..
yattığım yerden doğrulmaya çalıştım. kollarımdan tutup sertçe geri itti beni. şaşkınlıkla gözlerine baktım.
"chan, neler oluyor?" sessiz kalması beni delirtmeye yetiyordu. tekrar doğruldum, ona karşı koyarak sertçe kalkmayı denediğimde dudaklarında arsız bir gülümseme belirdi.
"vahşileşme küçüğüm, günaydın."
"ruh hastası mısın lan sen? korktum." söylene söylene yatağımı toplamaya başladım. gerçekten saçmalamıştı ve onu anlamıyordum artık.
"sen bu aralar iyi değilsin zaten bak, ben bazen anlamıyorum seni. neydi şimdi bu hareketler? niye bana bu kadar garip davranıyors-"
lafım sertçe bölünmüştü, devam ettirebilmeyi dilerdim...
×××
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
