Yersizler Efsanesi +18

7. Bölüm "Kehanet Yaraları"

İyi okumalar oy vermeyi unutmayın.

Öz için;

KEHANET YARALARI

BARLAS EVOİD

Hat kesildi.

Benim kalp atışlarım gibi.

"Duyuyor musun Aden?" diye sordum onun o güzel okyanuslarına bakarak. 

Okuldan çıkmıştı, sahildeydik.

"Neyi?" diye soruyla cevap verdi.

Kalbimin ritmini, "Birisi şarkı söylüyor." Kimse şarkı söylemiyordu aslında onun adım sesleri bile bir melodiydi. 

"Hayır, duyamıyorum."

Çok mutsuzdu,

On üç yaşındaydı.

Tekrar bir şey söylemek için ağzımı açtım, "Aden-"

"Neden bana Aden diyorsun? Küçük fareye ne oldu?" diye sordu sözümü keserek.

"Aden... Cennet bahçesi demek, sen benim cennet bahçemsin." Yutkundu.

"Hiçbir zaman cennete giremeyeceğiz." Diyerek güldü, haklıydı.

"Benim öldükten sonra cennete girmeme gerek yok, dünyadayken cenneti kendi gözlerimle görebiliyorum."

Kafasını yere eğdi,

Utanmış mıydı?

"Ya ben senden önce ölürsem o zaman ne olur?" diye sordu.

"Çok basit, benden önce ölmene izin vermem."

"Ya ölürsem?" diye diretti.

"Ölmeyeceksin, sus artık." Diye sert bir sesle konuştum.

Niye ölmekten bahsediyordu?

Onu kaybetme düşüncesi bile içimi yakıyordu.

"Barlas, ne oldu oğlum?" Annemin sesiyle daldığım düşüncelerden sıyrılmaya çalıştım.

"İzin veremem anne. Benden önce ölmesine izin veremem." Ölmeyecekti, ne benden önce ne de benden sonra.

"Kim oğlum? Neler oluyor? Kaç saattir ağlıyorsun hiçbir şey anlayamadım." Dedi annem.

O ölüyor anne, 

Cennet bahçemi solduruyorlar.

POLİNA EVOİD

Kayan yıldızlar vardı. Dilek tutan insanlar... Ben hiç dilek tutmamıştım, çünkü bilirdim. Hiçbiri gerçek olmazdı.

Başımdaki ağrı dinmişti. Hastane odasındaydım, beyaz ışık yüzüme yüzüme vuruyor bu da gözlerimi kısmama sebep oluyordu.

Kafamı kaldırıp odanın içerisine baktım. Yersizler koltuklara oturmuş uyuyakalmışlardı. Baran yoktu. Efsan ve Polen birbirine sarılmış çift kişilik koltukta oturuyorlardı, şiş gözlerinden ağladıklarını anlayabilmiştim. Lalin tek kişilik koltukta kollarını bedenine dolamış uyuyordu.