Video 👇👇
İzlemeyi unutmayın.
Öz için;
∝
SEN VE BEN
POLİNA EVOİD
"Neden intihar etmiş?" diye sordu Doktor.
"Bilmiyoruz, babası sorunlu bir çocuk olduğunu söyledi, psikolojik sorunları varmış." diye yanıtladı hemşire olduğunu düşündüğüm kadın.
Ben intihar etmemiştim.
Ben intihara zorlanmıştım.
Karın boşluğumda olan kurşun nefes alış verişlerimi sıkılaştırıyordu. Canım yanıyordu, hem de çok. Neden ağlamıyordum? Canı yanan insanlar ağlamaz mıydı?
"Ameliyata alın hemen daha fazla dayanamaz." diyen doktor ile beraber bir kaç kişi daha sedyeyi hızla hareket ettirmeye başlamıştı.
Bir kadın gördüm.
Gözleri benim gibi okyanusu taşıyordu.
Sarı saçlı çok güzel bir kadındı, kendimi ona o kadar yakın hissettim ki sanki onu daha önceden tanıyordum.
Elimi uzattım, tutsun istedim...
Yabancılarla temas etmekten nefret eden ben bir yabancıya tutması için elimi uzatmıştım.
Ama o bana elini uzatmadı.
O benim annemdi.
Biliyordum... Hissediyordum...
Yüzünü hafızama kazıdım, onun yüzüyle saatlerce hayal kurdum. Bir çayırda onunla koşturduk, bir salıncakta beni salladı, bir arabada şarkı dinleyerek yolculuk yaptık.
Aslında o farkında bile olmadan benim hayatımı kurtarmıştı.
Eğer ben o hayallere tutunmasaydım, kalbimin atmasına yardımcı olamazdım.
Benim hayaller kurduğum sadece tek bir kişi vardı. Hayattan koparılmamı engellemiş tek bir kişi vardı.
Neredeydi şimdi?
Ben göremiyordum onu, nefesi yakınımda değildi, saçlarımı okşamıyordu, bana beni sevdiğini söylemiyordu.
Zihnimdeki o küçük kızın çığlıkları dinmiyordu. Ne yapsam susardı?
Arabayı saatlerce oturup hayal kurduğum yere getirip durdurdum. Aşağıya inip koşar gibi uçurumun kenarına geldim.
"Anne!" Diye bağırdım.
"Neredesin anne. Kızın ölüyor... Şimdi de kurtarmayacak mısın beni?"
Nefes almam gerekiyordu, ama almıyordum. Bu sefer acılarımı gizlemek içimden gelmiyordu. Bu sefer acılarımı dışa vurmak istiyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yersizler Efsanesi +18
Action∝∝∝ "Polina Evoid," "Amcanın son çocuğu ikizlerden biri." "Ondan korkuyor musun?" "Sen korkmuyor musun?"
