TDATBS 1: I'M UNDER (NATHAN KIEL MONTERO)

CHAPTER 28

"What are you talking about?" kunot ang noo na tanong ni Nathan.

Sarkastikong tumawa si Stone at itinaas ang kilay. "What are you talking about?"

Oh-oh this is not good.

Kinakabahan akong bumaling sa pinto nang mapansin na bukas iyon. Malapit lang ang kinalalagyan nina Chae sa amin.

"Stone, close the door." mahinahong utos ko kay Stone. Hindi ko gusto na marinig ng ibang kasama namin ang tungkol sa bagay na ito, I don't want them to worry.

Tinignan niya lang ako at umastang bingi, hindi niya sinunod ang utos ko! Great!

"Man, I need to talk to Yanna. It would be better if yo---"

"No no no! We are talking, you and me. So, I won't leave."

"What exactly do you want?"

"Ha! Don't play dumb, Montero."

Great! Just great! These doctors are arguing infront of me! Parang bumalik ako sa panahon na kinaiinisan ko na may dalawang doctor sa bahay ko. I mean, they used to be very busy handling hundreds of lives, but now, they're ruining it.

"Guy---" Hindi ko natapos ang dapat na sasabihin dahil tinakpan ni Stone ang bibig ko gamit ang kamay.

"Stop talking, lady. Reserve your words. You have a lot of explanations to tell after this." walang emosyon na sabi ni Stone.

Inalis ko ang kamay niya sa bibig ko at sinamaan siya ng tingin. How dare he!

"Let's go outside. Doon tayo mag-usap." Tumalikod na si Nathan at handa na sanang ihakbang ang kaniyang mga paa paalis.

"No! No one will leave! We will talk here, Montero."

"Goddamnit, Del Valle! What's wrong with you?!" nawawalan na ng pasensya na tanong ni Nathan. God! They are now raising their voices!

Fuck the timing! Hindi ko gusto ang mga nangyayari ngayon! I need to do something bago pa masira ang relasyon ng dalawang ito.

"Nathan..." mahinang tawag ko sa lalaki na agad na tumingin sa akin. "Leave... Please... Just leave." pakiusap ko and after that I gave him a smile.

Nanlaki ang mga mata niya at kumunot ang noo. "No. Bakit ako? I mean, I went here peacefully. I went here just to talk to you, you alone. Kung may aalis man, hindi ako 'yon."

"So? What are you trying to say? Ako dapat 'yung umalis?" sarkastikong tanong ni Stone. Hinawakan ko siya sa braso dahil nararamdaman ko na gusto niyang sugurin si Nathan. Pinangungunahan siya ngayon ng emosyon.

"Good God, Del Valle! Mabuti naman at gumagana pa ang utak mo. Naintindihan mo rin ang sinabi ko!" sarkastiko ring sagot ni Nathan.

Nakikita ko sa parehong mukha nila na napipikon na sila sa isa't isa.

I seriously prayed every night for this thing not to happen... but I guess I uttered it too weak. Too weak that it didn't reach His ears.

Bakit 'yung bagay na hiniling at ipinanalangin mo na hindi sana mangyari ay iyon pa mismo ang nangyayari?

I shook my head. Bakit nga ba ako nag-aalala? Buhay nila iyon, at hindi akin.

"Pag-usapan niyo 'yan ng mahinahon. Walang mangyayari kung pareho niyong pinakikinggan ang mga emosyon niyo." ani ko at pumasok na uli sa loob ng hotel room.

I rested my head on the door, binuksan ko uli iyon pero maliit lang, sapat para mapakinggan ko ang mga sinasabi nila.

"... just tell me about Kate." narinig kong sabi ni Stone.