Uni
"မင်း ဆိုင်ကိုမပြန်တော့ဘူးလား"
ဂျီမင်းသည် သူ့နားနေခန်းထဲကကုတင်ပေါ်တွင်အခန့်သားအိပ်နေသောဂျောင်ဂုအားကြည့်ရင်းမေးသည်။ နေ့လည်စာ စားချိန်ကတည်းက ထမင်းဗူးတွေနှင့်ရောက်လာသော ဂျောင်ဂုသည် ဘယ်လိုနှင်ထုတ်ထုတ်မပြန်တော့ပဲ အဲ့ကုတင်ပေါ်မှာသာအချိန်ကုန်နေသည်။
"မပြန်ပါဘူး ညနေအလုပ်ဆင်းရင်တစ်ခါတည်းdate လို့ရအောင်စောင့်နေတာ"
သူ့အားခေါင်းလေးထောင်ကာပြန်ပြောလာသည်။
"တကယ်လို့ငါအဲ့အချိန်ခွဲခန်းဝင်နေရရင်ရော "
"မသိဘူး"
"မသိလို့ရမလား"
"ပိစိလေးကလဲဗျာ ဘယ်လိုဖြစ်လို့အော်နေတာလဲ"
အိပ်နေရင်းမှ ထထိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းဆူထားလေသည်။ တက်တူးတွေကိုမှအားမနာ ။
"ငါ့ကိုပိစိလေးလို့မခေါ်ပါနဲ့ဆို"
"အဲ့ဆို ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ hyungလို့ခေါ်ရမှာလား"
"အေးပေါ့"
"ကျွန်တော့်ကိုလဲပြန်ခေါ်လေ"
"ဘာခေါ်ရမှာလဲ"
"ကိုကိုလို့"
"မခေါ်နိုင်ဘူး "
"ဘာလို့လဲ"
"ဘာလို့ရမှာလဲဟ မင်းကငါ့ထက်ငယ်တာလေ ခေါ်ခြင်းခေါ်မင်းကခေါ်ရမှာ"
"အဲ့ဆိုမောင်လို့ခေါ် "
"အသဲယားစရာကြီးကွာ"
"ခေါ်ပါဆိုဗျာ"
"ပြီးရောကွာ"
"ခေါ်ကြည့်လေ hyungကလဲ"
"ကျစ်..မောင်ကွာ မောင်"
ဆေးရုံခန်းထဲထိလာပြီးဂျစ်တိုက်နေသောထိုလူဆိုးကောင်ကိုသူဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။
"မောင်ဆိုင်ပြန်တော့မယ် hyungအလုပ်ဆင်းရင်လာကြိုမယ်"
"အင်းပြီးရော"
"ချစ်တယ်နော်hyung မွ"
ပါးတစ်ဖက်အားနမ်းကာအခန်းထဲကထွက်သွားသောဂျောင်ဂုအားကြည့်ပြီးဂျီမင်းပြုံးနေမိသည်။နှစ်သက်တယ် သဘောကျတယ်ပဲထင်ခဲ့ပေမယ့် အမှန်ကသူဂျောင်ဂုကိုချစ်မိနေခဲ့ခြင်းပင်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုသေချာသိလိုက်ရချိန်မှာ ဒီလူသားဟာသူ့အတွက်အနားမှာရှိနေပေးခဲ့သည်။ ဂျစ်တိုက်တတဲ့အမူအကျင့်တွေသည် သူ့အတွက်သာဖြစ်မှန်းသိသည်။ ဂျောင်ဂုသည် သူ့အားလိုအပ်လာရင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်လိုကာကွယ်ပေးပြီး ကလေးဆိုးလေးတစ်ယောင်လိုလည်း ချွဲပေးသည်။ ဂျွန်ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ငဆိုးလေးကိုပိုင်ဆိုင်ရသည်က သူ့အတွင်ဘုရားပေးတဲ့ဆုလာဘ်တစ်ခုပင်။
