Tangoja e Fundit

69

Arben: Kjo duhet te jete ndonje loje..
(tha teksa lotet dhe djerset i kullonin neper fytyre)
Dori: Nese do ishte loje, do ishte loja me e piset dhe do isha me i pafytyri qe t'ju prekja atje kur s'duhej, por jo nuk eshte. Une jam ketu, perball jush dhe po kerkoj te di kush jam, dhe kujt i perkas.
Marta: Po nese ti nuk je femija ne foto dhe mbase te kane ngaterruar?
Dori: Atere kam prova te tjera per tu siguruar qe jam une ai ne foto.
Çohem dhe shkoj ne makine, hapat me dridhen, me duket sikur gjithe bota do me shembet siper kokes. I trrullosur marre kutine ku kisha vendosur gjerat e tjera. Futem me nxitim ne shtepi, i shoh ata ne sy, teksa dridhen dhe lotet u dalin lum. Shikoj Elin, dhe ajo po qante, nuk i shikoja dot me ashtu.
Maria: Pse po qani? (tha teksa po i mbusheshin dalengadale syte me lot. Tek ajo e humba toruan fare dhe e lash kutine para kembeve te tyre. Mar Marien hopa ne krahe dhe e perqafoj for.)
Dori: Shh eshte lali jot ketu, nuk ka asnje gje te keqe (thash teksa mundoja te thithja hundet qe me ishin zene)
Maria: Po ju po qani...
Dori: Po do pushojme, do i pushoj Dori. Te ka lali xhan ty mire? (them teksa i puth koken dhe ajo ulet posht teksa niset me vrap per dhome)
Marta: Çfare ka ne kuti?
Dori: Prova te tjera qe ju te me besoni qe te pakten jam une ne ate foto. Elia, erdhi me orientoi tek ju, une do e gjeja nje menyre..
Arben: Ku e di ti se ishim ne ata qe na ka humbur femija ne foto?
Dori: Kjo eshte dhe fal Karles por do ua shpjegoj me vone. Doni ta hapni kutine?
(ata te dy pane njeri tjetrin te lodhur shume tashme dhe pohuan me koke. Elia nuk kishte folur me, vetem me shikonte dhe shikimi i saj me qetesoi jashtezakonisht shume. Hapa kutine dhe nxori koshin ku isha vendosur, batanien ngjyre hiri. Nuk po iu besonin syve. Lotet tani ishte pjese e pandare e fytyrave tona)
Marta: Nuk mund ti harroj kurre keto sende.
Arben: As une...A thua ti je biri yne..
Dori: Me keto me kishin gjetur, nuk e di çfare tu them ndjese qe ju hapa kaq shume plage.
(bej te palos batanien dhe bie dicka ne parket. Bej te zgjatem ta marre dhe shikojj qe une ishte rraktake per femijet ne forme luleje. Nuk e kisha par me pare. Marta e merr me duart qe i dridhen teper ngadale, si nje enderr paralize. E sheh nga afer, e habitur gati ne shok, e puth lehtazi dhe mbyll syte e dorezuar tek ajo loder e vogel. Arbeni cohet dhe me sheh ne sy.)
Arben: E di si qendron puna? Erdhe tek ne, si i dashuri i Elies, te takova, ngela nje moment, ndjeva ngjashmeri te frikshme midis nesh.
Marta: Me dhe ndjesine sikur kisha nje jete qe te njihja, Maria me ate sjellje qe se bente me asnje njeri tjeter...
Elia: Mos u acaroni Arben ju lutem, e mua ma ndjen sikur ai eshte femija juaj. Mund te bejme test ADN-je, fare kollaj e zbulojme pa u sikletosur me shume.
Dori: Nese jane te gatshem une vij qe tani, nese jo, nuk mund te shfaqem pas kaq vitesh e te kerkoj me dhune vendin qe ndoshta me ka munguar ketu. Te me falni, po dal jasht te ndez nje cigare.
Elia: Marta ne mund ta provojme keshtu si thash, apo jo?
(teksa po ecja Maria me kap per dore dhe me buzeqesh. E puth te koka dhe ajo niset per nga Marta, qe po ferkonte fytyren ne shprehje te menduarit)
Marta: Mbase, nuk ka nevoj per kaq gje...
Ajo cohet vrullshem drejt meje dhe me qendron nga mbrapa ne kurriz. Behem gati te kthehem por ajo nuk me lejon.
Marta: Nese je djali yne, atere qendron e kjo...!
Ngre bluzen timen nga pas e me sheh kurrizin, ku ne mes kam nje shenje nishani ne forme kryqi. Ajo e prek ate shenje.
Dori: Nena qe me ka rritur me ka thene se eshte nishan i thjesht, nga lindja.
Marta: (buzeqesh lehte) E di, e ke nga lindja pasi e ke trasheguar nga babi.
Maria: Edhe une e kam njesoj si ti shenjen aty. (thote teper entuziaste teksa me tregoi kurrizin e vogel. Cuditerisht ishte e njejta shene, kopje, pikerisht ne te njejtin vend.
Dori: E paskemi dicka te perbashket vogelushe.
Marta: Djali im, e kishte kete shenje, e kishe ti, qe foshnje. Te dija te vecante gjithmone derisa te moren prej nesh. Me ka marre malli per djalin tim.
(thote teksa me perqafon nga pas dhe une mbyll syte. Ishte imcake si grua, iu ktheva perball dhe e perqafova)
Marta: Ja ndjen zemra nenes Dorald. Ja ndjen...
(babi na perqafon te dyve dhe Maria futet mes kembeve tona per ta perqafuar dhe ate. E marre ne krahe dhe e puth dhe e kafshoj te krahu)
Dori: Ju dua shume! Shume! (thash teksa lotet e mi tani nuk e dija cfare ishin, gezimi a hidherimi, por nuk me interesonte. Elia rrinte e mbeshtetur ne mur duke buzeqeshur dhe fshinte me shpinen e dores fytyren nga lotet)
Arben: Bir i babit, te kemi borxh nje jete qe nuk te qendruam prane, por na beso as ne nuk donim te ndodhte keshtu.
Dori: Mos u shqeteso une nuk merzitem per asnje gje, rendesi ka qe u mor vesh tani sesa kurre. Do jetonim me genjeshtra te gjithe.
Maria: O maa po ca po flisni se nuk e kuptoj.
Marta: (qesh dhe e mer ne krahe) Ti kerkoje vellain ne foto qe me thoje apo jo? (ajo tundi koken ne shenje pohimi) Ja kush eshte vellai yt.
Maria: Dodo, ti je vellai im? (me thirri dodo, edhe ishte perkedheli qe ma ristartoi zemren. E marre ne krahe dhe e puth.
Dori: Po vogelushe, dodoja eshte vellai yt dhe une u bekova me nje moter dhe me dy prinder te tjere. Sa me ka dashur Zoti..(thash teksa hodha syte nga Elia qe nuk mi ndante syte e saj, shikimin e bute dhe kaq te lumtur. Ashtu, me Marien ne krahe shkova drejt saj.) Juve ju gjeta dhe fal Elit, pa ate nuk e di ku do e gjeja forcen. (u drejtova nga Eli) Elia, ma bere jeten plot ngjyra, jam me fat qe te kam dhe deklaroj se te dua pa hile ne sy te prinderve e motres sime dhe do te ta daklaroj dhe ne sy te familjes tjeter qe kam dhe cdo here tjeter sa te kem jete.
Eli: Dorald...
(me perqafon fort dhe une e puth ne buze, teksa familja qe rigjeta, shikonte plot dashuri)

                                  *Karla*
Niko: Prova e fundit dhe do e leme per sot.
Karla: Klasa e provojme dhe nje here?
Klasa ne gatishmeri me shume se kurre, provat nuk kishin te sosur, djersa ishte bere njesh me trupine muzikes dhe emocionet fshaqnin kaq shume prezence midis nesh.
Niko: Ju lumte! Jam shume i sigurt do ja dilni.
Karla: Jemi shume krenare per ju dhe e dime qe pa ju nuk do kishim arritur deri ketu.
Klasa filloi te oshetinte dhe duartrokitje pafund.
-Falenderimi i takon profesor Niko (flisnin cunat dhe une qeshja ne menyre pohuese, ajo ishte mese e vertet
-Po zyshe Karla, u rropat per ne.(filluan gocat me zera te lart dhe Nikolasi po qeshte. Ai qeshte une cmendesha per te qeshuren e tij. Ishte kaq i pafajshem ne kete vorbull te krijuar nga vet une, nga frikerat e mia, paaftesia per ti bere ball.)
Niko: Karla eshte e vetmja femer qe di si ja jep lezetin muzikes me kercimin e saj. Une e adhuroj, eshte mesuesja me e mire, nuk besoj se do bej nena dy here nje vajze si Karla.
(klasa oshetiu nga pasthirrma lumturie dhe zemra ime kercente perpjete. Emocionet me mbyten dhe mezi nxora fjale. Asgje nuk me hynte ne sy pervec tij. E dija qe ishte kot te shmangesha,e dija qe gjithe jeten do e doja, ose te pakten do me ngelej pike ne zemer kjo dashuri e pamundur, por jo per fajin tone)
-Karla po ti cfare mund te thuash per Nikolasin? (me pyet nje prej djemve)
Karla: Emm, une...me kapet cik papritur (nisin me qeshin) Nikolasi eshte partneri me i mire qe mund te kete cdo femer qofte ne kercim apo kudo. Eshte personi me i durueshem qe une njoh, nuk te lodh, te orienton, dhe ju djem, dhe ne vajzat, patem fatin me te madh, ishim te perkedhelurat e Zotit qe t'ju kishim juve partner ne kete faze. Edhe nese nuk fitojme rendesi ka qe ne njohem njeri tjetrin dhe qe u perpoqem, quajeni aventure e ta kujtoni me nostalgji kur vitet te ikin!
Asgje nuk degjohej ne klase pervecse nje opera te krijuar nga duartrokitje, perdja do mbyllej ne kete skene, dhe se shpejti, do hapej ne tjetren...!