İmkansızın icinde bile imkan vardır derler...
Söylesene duvar adam, Yıkılır mı duvarın ?
İzin verir misin duvarlarını yıkmama?
Bahçelerimiz papatya dolar mı?
Çiceklerimiz açar mı?
Bu enkazdan kurtulabilirmiyiz?
Ben yine sevebilir miyim ne ders...
Merhaba sevgili okurlarım. Arayı çok açtığımın farkındayım. yaşadığım bazı sorunlarım vardı. henüz bitmiş değil ama ben geri döndüm. burayı özlemişim. 10. bölüm geldi. Umarım bu bölümü seversiniz. Okuduktan sonra yorumlarınızı ve beğenilerinizi bekliyorum. Bir oy ve yorum sınırı koymayacağım bu sefer.
Keyifli okumalar....
:)
10.bölüm
'Madem sevdiklerini kaybediyorsun, o zaman sevme Deniz! Sevmezsen canın acımaz. Sevmezsen kaybetmezsin. Sevme o halde...'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir hafta sonra
Bordonun hâkim olduğu yatak odamda, yatağımın içinde sağ tarafıma dönmüş saçlarımı yastığa bir ahenkle sermiş, gözlerim boşluğa dalarken buluyorum kendimi. Dizlerimi karnıma iyice çekiyorum, anne karnındaki bebek misali. Küçük ellerim saçlarımın yastığa uykusu gelmiş gibi düşen her bir telini okşuyordu. Bordo nevresim geçirilmiş pamuk gibi yumuşak yatağımın üzerinde simsiyah saçlarıma değdi gözlerim, narin bir şekilde ellerim saçlarımı okşamaya devam ederken. Bu ne kadar güzel bir his tarifi olmayan ancak hissedilebilmesi mümkün olan...
Geçecek diyorum bir fısıltı eşliğinde, Yorgun sesim üzerinde tonlarca yük var gibi hissederken. Nefes alıp veriyorum mümkün oldukça aşağı yukarı kalkan göğüs kafesimi yormayan yavaşlıkta... Mırıldanıyorum kendime tekrar. Bak diyorum görüyor musun senin senden başka kimsen yok. Kendi saçlarını bile kendin okşuyorsun. Başını okşadığın el yine senin elin. Kendini bile kendin teselli ediyorsun. Sen hayatın boyunca yalnız kalmaya mahkûmsun anlasana. Kaybetmeye mahkûmsun. Sen bu hayatta yalnızlığa tutsaksın. Sen gece gibisin; karanlıksın. Ay'ın gelmesini bekliyorsun karanlığını aydınlatmak için ama bekleme, gelmeyecek. Sen karanlıkta kalmaya mahkûmsun.
Sen geceye tutsaksın, sen karanlığa aitsin. Derin bir nefes alıyorum en iç acıtanından. Sen kaybedenler kulübünün en zirvesindesin sevgili kendim diye hatırlatıyorum kendime yine. Alış diyor beynim.
Sevdiklerini kaybetmeye
Kalbinin acımasına
Gözyaşlarının akmasına alış
Yüreğinin ağırlığına
Gönlünün yorgunluğuna
Kimsesizliğe alış.
Aynaya bak sevgili kendim. Ne görüyorsun? Kendinden başka ne görüyorsun söylesene... Herkes gider aynada gördüğünle kalırsın ömür ne kadar yazıldıysa... Esas mesele kendin. En dibe batsan da unutma kendinden başkası olmayacak yanında. Biliyorum şefkat dolu bir yürek ihtiyacın olan... Gözyaşlarını silmeyi bilen bir çift el istediğin. Başını koyabileceğin bir omuz sana gerek olan. Dizlerine yatabilmek sadece ruhuna iyi gelecek olan. Huzur dolu bir ses tüm benliğine iyi gelecek olan.
