İmkansızın icinde bile imkan vardır derler...
Söylesene duvar adam, Yıkılır mı duvarın ?
İzin verir misin duvarlarını yıkmama?
Bahçelerimiz papatya dolar mı?
Çiceklerimiz açar mı?
Bu enkazdan kurtulabilirmiyiz?
Ben yine sevebilir miyim ne ders...
Merhaba canlar. Nasılsınız? Çok beklettim mi sizi? Çok hasta olduğum için uzun zamandır yeni bölüm yazamadım. Ağır bir grip geçirdim. Ama iyileştim ve uzun bir bölüm ile geldim. Bu bölüm biraz hüzünlü oldu. iyi okumalar diliyorum size. Umarım beğenirsiniz. yine bir sınır koyuyorum. 100 okunma ve 100 vote den sonra yeni bölüm gelecek. keyifli okumalar keyifli günler. Seviliyorsunuz.
Papatyalar gibi tek tek dökülüyor yapraklarımız, yere düşen yapraklar gibi toprağa gidiyor sevdiklerimiz. Çünkü biz kaybedenler kulübünün en zirvesindekileriz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sen...
Hayat mucizelere gebedir derler ya hani gerçekten öyle. Karşımıza ne zaman neler çıkaracağını bilemiyoruz. Hiç ummadığımız anlarda umulmadık şeyler yaşıyoruz. Bir fırtına misali bizi o yandan bu yana savuruyor hayat. Bu rüzgâr beni de savurdu defalarca... Çok dağıldım, toparlanamadım. Ayağa kalktıkça düştüm... Ama bir şekilde yaşıyoruz işte... Yaşamak denirse buna... Şimdi bu rüzgâr beni farklı yerlere savuruyor. Hiç beklemediğim bir zaman diliminde, sürpriz bir şekilde... Peki, benim gücüm var mı tekrar mücadele etmeye?
Yok...
Hala şoktayım. Hala donakalmış bir vaziyetteyim... Zar zor kendime gelmeyerek çalışıyorum... Dik durmaya çalışıyorum. Dudaklarımı şaşkınlıkla yavaşça araladım. Tek kelime edebildim.
'Sen...' dedim ifadesiz bir yüzle. 'Geldim, senin için.' Dedi sanki onca şeyi bana yaşatan o değil gibi. Sanki benim duygularımı, hevesleri o çalmamış gibi geldim diyor. Sanki bir görev için bir yere gitmişte gelmiş gibi. Sanki mecbur uzak kalmak zorundaymışız da geri gelmiş gibi. Sanki ben ona haksızlık etmişim de benim için gelmiş gibi. Sanki beni gerçekten çok seviyor, önemsiyor gibi. Niye gittiğini unutmuşta geldim diyor. Hâlbuki ben onu gelmemesi üzere uğurladım kalbimden. Sadece kalbimden mi? Hayır. Aklımdan, fikrimden, gözümden, gönlümden, her hücremden her zerremden uğurladım. Çünkü ben tüm hücrelerimle nefret ettim ondan. O benim bir daha kimseye güvenememe sebebim oldu. O benim hayallerimin katili oldu. Ben tüm duygularımı onun yüzünden kaybettim. Heveslerim onun yüzünden kursağımda kaldı. Şimdi ne demek 'Senin için geldim' hangi ben için geldi? Kim ona gelmesini söyledi ki... Hangi yüzle gerçekten çok merak ediyorum hangi yüzle karşıma çıkabildi?
Ah hayat! Hep zor olmak zorunda mısın? Hep böyle acıtmak zorunda mısın? Yetmedi mi söylesene... Benim kalbimde acıyacak, kırılacak yer kalmadı ki... Gözümde akacak yaş kalmadı ki... Lütfen hayat benim gerçekten gücüm kalmadı... Yok, kaldıramam artık. Bunca şey üst üste gelmişken bir de bu olmaz. Hayata bak yangından çık karakola, karakoldan çık nereye... Bu sefer hayatımı mahvetmesine izin vermem. Soğuk bir tavırla konuşmaya başladım.
' Çekil önümden hastaneye gitmem lazım benim. Sana ayıracak vaktim yok artık.'
'Deniz, dinle lütfen. Oturalım konuşalım. Sana anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki...'
