"Η ασθενής βρίσκεται σε κώμα."
Αυτή και μόνο η φράση ήταν αρκετή για να συνθλίψει και την παραμικρή ελπίδα που συγκρατούσε το κορμί μου στα πόδια μου. Χάνω τον έλεγχο για λίγα δευτερόλεπτα, θέλοντας να καταρρεύσω επιτόπου, αλλά σύντομα βρίσκω την αυτοσυγκράτηση μου.
Ο Άρης και η Δάφνη στο πλευρό μου έχουν παγώσει. Μοιάζουν σαν γλυπτά, έτσι όπως το χρώμα χάνεται από τις επιδερμίδες τους και αντικαθίσταται από ένα άψυχο λευκό.
"Μεγάλη ποσότητα βαρβιτουρικών βρέθηκε στο αίμα της. Η ασθενής κατανάλωσε μια επικίνδυνη δόση, που οδήγησε σε καταστολή του νευρικού της συστήματος." Η νοσοκόμα δίνει λεπτομέρειες, ως απάντηση στην σιωπή μας.
Τόσες ερωτήσεις περνάνε από το μυαλό μου. Χιλιάδες ερωτήσεις και χιλιάδες γιατί. Γιατί σε εκείνη. Γιατί σε εμένα.
"Μα η Τόνια δεν παίρνει ηρεμιστικά." Η φωνή του Άρη σπάει την ησυχία που απλώνεται ανάμεσα μας.
"Οι εξετάσεις ήταν ξεκάθαρες, νεαρέ. Θα σας κρατήσουμε ενήμερους για την πορεία της." Και με αυτά τα λόγια η νοσοκόμα φεύγει, προτού προλάβω να θέσω έστω και μια από τις ερωτήσεις που πιέζουν το μυαλό μου.
Νιώθω πως θα εκραγώ.
Δεν μπορεί να γίνεται αυτό. Τι στο καλό έκανε για να το αξίζει; Για ποιον λόγο έπαιρνε ηρεμιστικά; Θα γίνει καλά;
Πρέπει να γίνει καλά...Πρέπει...
Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στο έδαφος, το κρύο δάπεδο προσφέρει συντροφιά στον πάγο που διαπερνά το σώμα μου. Τα χέρια μου στηρίζουν το κεφάλι μου, ενώ τα δάχτυλα μου τραβάνε τις άκρες των μαλλιών μου.
Θα γίνει καλά. Θα γίνει καλά. Θα γίνει καλά.
Όλα γύρω μου είναι θολά. Κάθε ήχος πέρα από το μυαλό μου, απωθείται, λες και μια ασπίδα έχει απλωθεί γύρω μου. Μια ασπίδα που αντί να με προστατεύει, με παγιδεύει με τους δαίμονες του μυαλού μου.
Και είναι φριχτοί.
Όμως την ασπίδα καταφέρνει να διαπεράσει μια δυνατή φωνή.
"Είμαι σίγουρος πως δεν έπαιρνε ηρεμιστικά, Δάφνη!" Ο Άρης φωνάζει απότομα, αλλά σύντομα συνειδητοποιεί το λάθος του και απολογείται στην ανήσυχη Δάφνη, παίρνοντας την στην αγκαλιά του.
Ω, να μπορούσα να κρατήσω την Τόνια στην αγκαλιά μου τώρα.
Κουνάω το κεφάλι μου βίαια και σηκώνομαι με απότομες κινήσεις, σέρνοντας το σώμα μου όσο το δυνατόν πιο γρήγορα έξω. Το στήθος μου δεσμευμένο σε ένα απαίσιο σφίξιμο. Τα πνευμόνια μου εγκλωβισμένα μέσα στο κλουβί του φόβου που καταβάλει το σώμα μου.
YOU ARE READING
One More Time
Teen Fiction"Έχω κάνει πολλά λάθη, το γνωρίζω." Φωνή χαμηλή, ψίθυροι τρεμάμενοι και μάτια καρφωμένα πάνω στα δικά μου. "Κι ένα από αυτά είναι ότι σε πλήγωσα..." Σιωπή, μάτια που αποφεύγουν το βλέμμα μου, λαιμός που ξεροκαταπίνει. "Αλλά σε αγαπώ." Χέρια καίνε το...
