One More Time

\\18\\Θυμάμαι\\

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά, καθώς περίμενα να έρθει η σειρά μου. Πρώτος την είδε ο Άρης, ο οποίος επέστρεψε στον χώρο αναμονής με μάτια κόκκινα από το κλάμα. Η Δάφνη ακολούθησε, μοιάζοντας λες και ένα βάρος είχε αφαιρεθεί από τους ώμους της.

Και παρόλο που δεν έβλεπα την ώρα να έρθει η σειρά μου, όταν όλα τα πρόσωπα στάθηκαν πάνω μου, ένιωσα τον αέρα να δραπετεύει από τα πνευμόνια μου. Ένα κύμα άγχους με διαπέρασε, καθώς σκεφτόμουν πως θα την δω μετά από μέρες αναμονής.

Θα την δω. Θα την δω. Θα την δω.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω το κουράγιο να περπατήσω μέχρι το δωμάτιο της. Όμως, μόλις οι εικόνες του κόσμου καλύπτονται από το πέπλο των βλεφάρων μου, το μόνο που μπορώ να δω είναι εκείνη.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου σκέφτεται πως θα έπρεπε να έχω κοιταχτεί σε κάποιον καθρέφτη αντί να κάθομαι και να ανησυχώ. Δίχως να έχω κοιτάξει την αντανάκλαση μου, μπορώ να εγγυηθώ πως μοιάζω ξάγρυπνος, με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια μου, ανακατεμένα μαλλιά και τσαλακωμένα ρούχα.

Όμως είναι ηλίθιο να ανησυχώ για την εμφάνιση μου και το ξέρω. Το σημαντικό είναι πως θα μπορέσω να την δω, ακόμα κι αν εκείνη δεν θα μπορέσει να δει εμένα.

Με αργά βήματα καταφέρνω να φτάσω μπροστά στην κλειστή πόρτα. Το μυαλό μου σωπάζει προσωρινά, επιτρέποντας μου να συγκεντρώσω το κουράγιο που χρειάζομαι για να αγγίξω το χερούλι και να σπρώξω την πόρτα.

Και τότε η σιωπή στο κεφάλι μου διακόπτεται από την πιο ισχυρή έκρηξη σκέψεων και συναισθημάτων. Το κεφάλι μου αρχίζει να γυρίζει και ο αέρας χάνεται από τα πνευμόνια μου στην θέα της.

Ακόμα και ξαπλωμένη στο νοσκομειακό κρεβάτι με τα λευκά σεντόνια, με το δέρμα της να μοιάζει απίστευτα χλωμό κάτω από τον έντονο φωτισμό, εξακολουθεί να είναι πανέμορφη στα μάτια μου.

Τα πλευρά μου σφίγγονται ενάντια στην καρδιά μου και νιώθω τα δάκρυα να σκαρφαλώνουν στις άκρες των ματιών μου.

Με διστακτικά βήματα την πλησιάζω, προσπαθώντας να αγνοήσω τον σαματά που προκαλούν τα συναισθήματα μου, καθώς την παρακολουθώ με προσοχή. Τα μάτια της είναι σφραγισμένα κλειστά. Ούτε ίχνος από τις φθινοπωρινές καφετιές κοιλάδες.

Φτάνοντας όλο και πιο κοντά, μπορώ να διακρίνω λεπτομέρειες στο πρόσωπο της, στην επιδερμίδα της. Κάτω από τον έντονο φωτισμό, οι καρποί της μοιάζουν να έχουν μια μελανή απόχρωση. Γύρω από το στρίφωμα τις μπλούζας της μπορώ να δω μια υποψία μελανιάς στην κλείδα της.