One More Time

\\15\\Μνήμη\\

Γέλιο.

Ένα γλυκό, γαλήνιο γέλιο με τυλίγει σαν κουβέρτα στον ύπνο μου.

Δυο καστανά μάτια, που αντανακλούν το φως των αστεριών, με κοιτάζουν.

Τόσο όμορφα μάτια...

Μια φωνή, ένα τραγούδι. Ένα ευχάριστο τραγούδι και η φωνή της.

Η όμορφη, απαλή, μελιστάλαχτη φωνή της που τρυπάει την καρδιά μου.

Είναι χαρούμενη.
Είναι πανέμορφη.

Το μυαλό μου θολώνει, η εικόνα της μπροστά είναι πολύ ισχυρή για να μπορέσω να καταλάβω τι λέξεις σχηματίζουν τα χείλη της.

Ένα αεράκι ζεσταίνει το αυτί μου και έπειτα η φωνή της ακούγεται καθαρή, ταξιδεύοντας στο άδειο καλούπι του κορμιού μου.

'Κάνε μια ευχή.'

Ακούω αμυδρά την φωνή μου κι έπειτα αισθάνομαι το μικρό κορμί της πάνω μου, προτού απομακρυνθεί.

Τα μάγουλα της φωτίζονται κόκκινα και το γέλιο γλιστράει από τα χείλη μου.

'Τι ευχήθηκες;'

Η φωνή της. Η αγγελική φωνή της δίνει ζωή στο άψυχο σώμα μου. Γεμίζει την καρδιά μου, κάνοντας την να βροντάει στο στήθος μου.

Το μόνο που ακούω είναι ο ασταθής, γοργός της χτύπος. Για μια στιγμή εύχομαι να σταματούσε να χτυπά ώστε να μπορέσω να ακούσω την φωνή της ξανά.

Προτού προλάβω να αρπάξω ακόμα μια στιγμή μαζί της, τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και τινάζομαι στην καρέκλα μου από το δυνατό λευκό φως.

Ανασηκώνομαι μουγκρίζοντας ελαφρά, ενώ από μέσα μου βρίζω που δεν μπορούσα να είχα λίγα ακόμα λεπτά ύπνου.

Λίγα ακόμα λεπτά από το όνειρο μου μαζί της.

Όνειρο...
Κι όμως έμοιαζε τόσο αληθινό.

Τα δάχτυλα μου πιέζουν τους κροτάφους μου, μ' ένα χαμηλό βουητό να υποβόσκει στο βάθος του μυαλού μου.

Κοιτάζω γύρω μου και, έχοντας συνηθίσει πλέον το λευκό φως του διαδρόμου, διακρίνω την Δάφνη και τον Άρη απέναντι μου αφηρημένους στις σκέψεις τους.

Οι ώρες περνάνε και ακόμα κανένα νέο από τους γιατρούς. Ακόμα προσπαθούν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση της. Ακόμα δεν μας αφήνουν να την δούμε.