"Ήρθε η ώρα να επιστρέψετε σπίτια σας και να ξεκουραστείτε. Θα σας δω ξανά αύριο, την ίδια ώρα!" Η φωνή του προπονητή μας αποσπά την προσοχή και μαζί με την Κλόη, σηκωνόμαστε από τα στρώματα.
Μαζεύω τα πράγματα μου και χαιρετάω την μικρή μου συναθλήτρια, καθώς κάθομαι στον πάγκο με το πλαστικό μπουκάλι στα χείλη μου. Την βλέπω να αποχωρεί κουνώντας το χεράκι της γλυκά, με ένα χαμόγελο στα χείλη και της χαμογελάω ενώ σηκώνομαι όρθια.
Ανεβάζω το σακίδιο μου στο ώμο και στρέφω το σώμα μου προς την έξοδο, όταν η φωνή του προπονητή με ακινητοποιεί.
"Τόνια, μπορώ να σου μιλήσω για λίγο;" Τα γυαλιστερά μάτια του κύριου Παντελή χαμογελάνε, καθώς τα βήματα του τον φέρνουν πιο κοντά.
"Φυσικά και μπορείτε." Απευθύνομαι χαμογελώντας, αφήνοντας την τσάντα μου να γλιστρήσει στο πάτωμα.
Το χαμόγελο στο γλυκό, ρυτιδιασμένο πρόσωπο του λάμπει κάτω από τα έντονα φώτα της αίθουσας. Ακουμπάει το χέρι του πάνω στον ώμο μου και με οδηγεί στον πάγκο όπου καθόμουν προηγουμένως.
"Είσαι καλά Τόνια μου;" Με ρωτάει με μια δόση ανησυχίας να λάμπει μέσα στα καστανά μάτια του.
Ξαφνιάζομαι από την ερώτηση του και δεν ξέρω τι απάντηση να του δώσω. Ξέρω πως μπορώ να μοιράζομαι τα πάντα με αυτόν τον άνθρωπο, είναι σαν δεύτερος πατέρας μου. Η αλήθεια όμως δεν είναι ιδανική και δεν θέλω να του πω ψέματα...
"Μια χαρά είμαι, γιατί ρωτάτε;" Λέω ψέματα, μη μπορώντας να συγκρατήσω την ερώτηση στο μυαλό μου.
Αισθάνομαι αγχωμένη. Μάλλον επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που λέω ψέματα γι' αυτό το θέμα και φοβάμαι πως δύσκολα θα περάσει απαρατήρητο από τον ίδιο.
"Από μικρή δεν άφηνες τον κόσμο να δει τι σε βασανίζει. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά των αγώνων, κάθε μέρα έλεγες πως είσαι καλά, ακόμα κι όταν είχες δάκρυα στα μάτια. Απορώ πως αντέχεις να τα κρατάς όλα μέσα σου...Δεν μπορώ να φανταστώ πόση δύναμη χρειάζεται."
Με κοιτάζει στα μάτια και χαμηλώνω το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να σταματήσω τις εικόνες που πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου. Όλες εκείνες οι φορές που κάποιος ρωτούσε αν είμαι καλά κι εγώ σκεφτόμουν πως ποτέ δεν θα είμαι καλά, ενώ απαντούσα το αντίθετο.
"Μα δεν κρύβω κάτι, κύριε Παντελή..." Προσπαθώ να δώσω φυσικότητα στον τόνο της φωνής μου και να συγκρατήσω το τρέμουλο που δημιουργεί ο κόμπος στον λαιμό μου.
YOU ARE READING
One More Time
Teen Fiction"Έχω κάνει πολλά λάθη, το γνωρίζω." Φωνή χαμηλή, ψίθυροι τρεμάμενοι και μάτια καρφωμένα πάνω στα δικά μου. "Κι ένα από αυτά είναι ότι σε πλήγωσα..." Σιωπή, μάτια που αποφεύγουν το βλέμμα μου, λαιμός που ξεροκαταπίνει. "Αλλά σε αγαπώ." Χέρια καίνε το...
