One More Time

\\6\\Το Τέλος\\

"Είναι αργά να μετανιώσω;" Ρωτάω γέρνοντας κοντά στο αυτί του Ιάσωνα, καθώς η εκκωφαντική μουσική τρυπάει τα αυτιά μου, προκαλώντας ζάλη στο κεφάλι μου.

Τα γαλάζια μάτια του συναντάνε τα δικά μου και το σοβαρό ύφος του λέει πολλά περισσότερα από όσα θα έλεγε μια απλή απάντηση του. Αναστενάζω απογοητευμένη, κατεβάζοντας το κεφάλι μου. Τα χέρια μου περνάνε μέσα από τα μαλλιά μου, σπρώχνοντας τις μπούκλες μου προς τα πίσω, όταν υψώνω το κεφάλι μου.

Τα μάτια μου αρνούνται να προσαρμοστούν στο σκοτάδι, φοβούμενα τις συνέπειες του, καθώς χρωματιστά φώτα κάνουν την εμφάνιση τους, πάνω σε κάθε χτύπο της μουσικής. Η εναλλαγή των χρωμάτων από μωβ σε πράσινο και από πράσινο σε μπλε, εντείνει τον πονοκέφαλο μου.

Κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να με μεταφέρω σε ένα μέρος πιο ευχάριστο από αυτό στο οποίο αποφάσισαν να με φέρουν παρά την θέληση μου, αλλά μάταια. Το μυαλό μου επιστρέφει σε εκείνον, αναγκάζοντας με να ανοίξω απότομα τα μάτια μου.

Το βλέμμα μου συγκρούεται με την ανήσυχη ματιά της καλύτερης μου φίλης. Ανασαίνω βαθιά, λαμβάνοντας ένα συμπαραστατικό χαμόγελο, που καταφέρνει να με γαληνέψει παρωδικά. Ένα εξαναγκασμένο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου, καθώς δεν θέλω να την κάνω να ανησυχήσει.

"Πώς σου φαίνεται;" Η φωνή του Άρη φτάνει στα αυτιά μου, καθώς καταφθάνει με τα ποτά μας στο τραπέζι. Απλώνει τα χέρια του, μοιράζοντας από ένα ποτήρι στον καθέναν, ώσπου το χέρι του σταματά μπροστά μου.

Τα μάτια μου επεξεργάζονται το διάφανο ποτήρι, που επιτρέπει σε ένα υγρό με πορτοκαλί χρώμα να εμφανίζεται ολοκάθαρα στα μάτια μου. Αισθάνομαι το βλέμμα του Άρη, επίμονο πάνω μου, καθώς η απορία καθρεφτίζεται στο πρόσωπο μου.

"Τι είναι αυτό;" Τον ρωτάω εμπιστευτικά, σκύβοντας κοντά στο αυτί του, έτσι ώστε να μην με ακούσει κανείς άλλος.

"Πρώτα θα απαντήσεις στην ερώτηση μου, μικρή." Απαιτεί, αγνοώντας την δική μου ερώτηση, ενώ η αυστηρή ματιά του παγιδεύει το βλέμμα μου.

Κουνάω το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά. Ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη μου, καθώς ένα γελάκι γλιστράει από τα χείλη μου.

"Νομίζω πως ζήτησα μπύρα." Επιμένω ακάθεκτη, αγνοώντας την ερώτηση του με τον ίδιο τρόπο που αγνόησε αυτός την δική μου. "Αυτό δεν είναι μπύρα." Λέω τείνοντας το χέρι μου προς το ποτήρι.