Ατελείωτα λεπτά πέρασαν από τη στιγμή που η τούρτα επέστρεψε στην αίθουσα όπου ήταν κρυμμένη. Ανάμεσα σε αυτά διαμεσολάβησε ένα βουητό που οφειλόταν στις ευχές που μοιράζονταν ανάμεσα στο πλήθος.
Ευχές που ήλπιζα να πραγματοποιηθούν.
Η αλήθεια είναι πως είχα σχεδόν ότι ζητούσα. Τα άτομα που αγαπώ ήταν δίπλα μου, ίσως όχι όλα, αλλά η καλύτερη μου φίλη, ο αδερφός μου, ο προπονητής μου, η μικρή μου συναθλήτρια...Ακόμα και ο Ιάσωνας.
Ωστόσο, ένιωθα την απώλεια ενός ατόμου να πιέζει την καρδιά μου, λες και το κενό που είχα μέσα μου είχε μετατραπεί σε χέρι και έστριβε την καρδιά με τα δάχτυλα του.
Και δεν μπορώ πια να καταλάβω, αν το να ξέρω πως είναι ζωντανός και δεν με θέλει πια είναι προτιμότερο από το να είναι νεκρός αλλά να με αγαπά.
Ίσως να ήταν όλα πιο εύκολα αν εγώ ήμουν η νεκρή...
Είναι τα εικοστά μου γενέθλια κι εγώ σκέφτομαι τον θάνατο, σαν μια από τις επικίνδυνες παρορμήσεις που σε προκαλούν.
"Δεν το πιστεύω ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια που μου βγάζεις το λάδι και ζω ακόμα!" Ακούω την γνώριμη φωνή του αδερφού μου και οι σκέψεις μου διαλύονται σαν σύννεφο σκόνης.
"Μην βιάζεσαι. Έχουμε καιρό μπροστά μας και για αυτό." Απαντώ με ένα χαμόγελο που φαίνεται να τον τρομάζει, ωστόσο με πλησιάζει έχοντας ανοίξει τα χέρια του διάπλατα.
Δίχως δεύτερη σκέψη κρύβομαι στην αγκαλιά που μου προσφέρει και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Μου ψιθυρίζει "Χρόνια πολλά" και τον αγκαλιάζω ακόμα πιο σφιχτά, μη θέλοντας να μιλήσω αυτή τη στιγμή.
Πόση ασφάλεια μου προσέφερε η αγκαλιά του. Σαν να πάτησα το πόδι μου στο σπίτι, πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Όταν όλα ήταν όμορφα, γαλήνια, χαρούμενα. Και για μια στιγμή μπόρεσα να αισθανθώ κι εγώ την γαλήνη και την ηρεμία μέσα μου και δεν ήθελα να εγκαταλείψω ποτέ αυτή την αγαλλίαση.
"Μπορώ να σου την κλέψω;" Μια ήρεμη φωνή επεμβαίνει στην ατμόσφαιρα που είχε ξεχυθεί γύρω μου και κάλυπτε τον θόρυβο, το τραγούδι, τον χορό.
Αισθάνομαι τα χέρια του αδερφού μου να με αφήνουν. Αισθάνομαι το σπίτι μου να απομακρύνεται και το σώμα μου να στέκεται πάλι έξω στον παγωμένο αέρα.
Το βλέμμα μου ψάχνει το δικό του, η αμφιβολία και η διστακτικότητα των ματιών του με διαπερνάνε. Αναστενάζω αθόρυβα, δυσαρεστημένη που κάποιος έπρεπε να διακόψει την στιγμή αδελφικής αγάπης, η οποία είναι ιερή.
YOU ARE READING
One More Time
Teen Fiction"Έχω κάνει πολλά λάθη, το γνωρίζω." Φωνή χαμηλή, ψίθυροι τρεμάμενοι και μάτια καρφωμένα πάνω στα δικά μου. "Κι ένα από αυτά είναι ότι σε πλήγωσα..." Σιωπή, μάτια που αποφεύγουν το βλέμμα μου, λαιμός που ξεροκαταπίνει. "Αλλά σε αγαπώ." Χέρια καίνε το...
