Tastes so sweet, looks so real
Sounds like something that I used to feel
But I can't touch what I see***
ახალი წელი, რომ დგებოდა ცამ ნაცრისფერი ქუდი გადაიხურა და ზედ 31 დეკემბრის დილას თოვა დაიწყო. ჩიკაგო ამ დროს ყველაზე არეული და ქაოსური იყო. ქუჩებში სანტა-კლაუსები ლეიკემიით დაავადებული ბავშვებისთვის აგროვებდნენ შესაჭირს და თუ ფულს ჩაყრიდი ყულაბაში საშობაო საგალობლის ნაწყვეტს მღეროდნენ.
დილით ადრე ჰარიმ ამანათი მიიღო დისგან, ჯემასგან და დედამისისგან, რომელშიც შეფუთვები გახსნა ნაქსოვი პულოვერი და ახალი საათი აღმოაჩინა.
სტაილსს დღეს დიდი გეგმები ჰქონდა. პატარა ბავშვივით აჟიტირებული და გახარებული იყო. მან ლუის ის გაანდო, რაც არავისთვის ჰქონდა ნათქვამი. პათეტიკურად შეიძლება ჟღერდეს, მან მკვლელს გაანდო ის ნაწილი, რომელიც არასდროს არავისთვის გაუმხელია...
და შემდეგ ჰარისთვის გასაოცრად ლუიმ მის ბავშვობაზე უამბო და იმ დიდ საიდუმლოს გასცა პასუხი რასაც 'ოცდარვის ჯაჭვი' ჰქვია.
როდესაც ჰარი ლუის საოცარ სულზე ფიქრობს, ივიწყებს ყველანაირ გარემოებრივ ფაქტს და ავიწყდება ის ერთადერთი ადგილიც სადაც მას შეუძლია ნახოს იგი. როდესაც ის ლუის ხედავს, მის თხელ სხეულს, იდეალურ ტუჩებს, გამოთლილ სპილოსძვლისფერ ლოყებს, რომელსაც ოდნავი გაზაფხულისებრი სიწითლე შეჰპარვოდა, მისი პატარა და სწორი ცხვირი, გამოქანდაკებული ნაკვთები და სწორი წაბლისფერი თმა, რომელიც ოდესღაც მზეზე დიდხანს სიარულის გამო გაჰხუნებოდა.
YOU ARE READING
The Sins Of The Past [L.S](completed)
Fanfiction"ჩემი აზრით თქვენ დაუნდობელი და უგრძნობი ხართ. ეს ცუდია." "მაშ დაუნდობლობაა ბოროტება? გამოდის, ღმერთი დაუნდობელი და ბოროტი ყოფილა ჩემნაირი შეცდომა, რომ დაუშვა დედამიწაზე." "მორწმუნე ხართ მისტერ ტომლინსონ?" იკითხა სტაილსმა და კიდევ ერთი სიტყვა ჩაინ...