" ჯიმინ, ეს წერილი შენ გეკუთვნის, ალბათ ამის წაკითვას ვერასდროს მოახერხებ მაგრამ ეს ერთდერთი გზაა რითიც უფრო ძლიერ დავიტოვებ გულში იმედს.
ახლა მაგიდასთნ ვზივარ, ღმეა, ფანჯრიდან მთვარის შუქი ანათებს და გრილი ნიავი სახეზე მეთმაშება, არვიცი ეს რატომ მაგონებს შენ სუნთქვას, ყოველ წამს თითქოს აქ ხარ, ყველაფერში შენ გეძებ, ყველგან შენ გხედავ და გრძნობ.
ვცდილობ თავ შევიკავო მაგრამ არ გამომდის, ცხარე ცრემლები ასველებენ ფურცელს, რომელზეც ახლა ვწერ.
ალბათ მხოლოდ შენთaნ ვიქნები გულახდილი, გეტყვი რომ დავსუსტდი, დარდი შიგნიდან მღრღნის და ცხოვრება ჩემთვის ჯოჯოხეთია, როცა აქ არხარ თავს დაკარგულად ვგრძნობ, ჩემი ადგილი არსად არის, შენ გარეშე არსებობა ძალიან რთულია, ასე მგონია უბრალო მარიონეტი ვარ, გზააბნეული, ადამიანი აღარ მქვია, მე მთლიანად ცარიელი ვარ, მაგრამ ამავდeროს სავსე, სავსე ტკივილით, იმ ერთდერთი შეგრძნებით, რომელიც დამრჩა.
ალბათ ძალიან სულელი ვარ მაგრამ ბევრჯერ მიფიქრია აქაურობის დატოვება, უბრალოდ ერთი ტყვიაც საკმარისი იქნება, მაგრამ არ შემიძლია, არ შემიძლია უბრალოდ დავნებდე როგორც ლაჩარი.
იმ დღიდან რაც ამ ქვეყანას მოვევლინე არასდროს მიგვრძვნია თავი თითქოს ეს მორალურად მოხდა, ეს უფრო ინციდენტს გავდა, არაფერი იყო ჩემ გარშემო რეალური, არც ბუნება, არც ხეების შრიალი, არც ჩამავალი მზე, ამის ნახვა და სიამოვნება ჩემთვის არ იყო განკუთვნილი.
ყოველთვის ვფიქრობდი რა იქნებოდა რომ სიცოცხლე დამესრულებინა? იქნებ ეს იყო ყველაზე სწორი გზა, არც სხვებს შევუქმნიდი საფრთხეს მომავალში რადგან ვგრძნობდი, ვგრძნობდი რომ როცა გავიზრდებოდი ეს საწყალი არსება ნამვილ ბოროტ ქმნილებად გადაიქცეოდა, ეს მუდამ ვიცოდი, მუდამ ვგრძნობდი რაც იზრდებოდა ჩემ გულში, ზიზღი.
მაგრამ ასეთ კითხვას ვუსვამდი ჩემ თავს, როგორ იგრძნობს დედა თავს? რა თქმა უნდა სრულიად გავანადგურებ მას, მამასთან მარტო ვერ დავტოვებ, მის გვერდში უნდა ვიდგე თქო ვფიქრობდი, ეს მაკავებდა.
YOU ARE READING
shut the fuck up
Romanceგაფრთხილება არარის გათვლილი თოთხმეტ წლამდე ბავშვებისთვის. ფიკი შეიძლება შეიცავდეს მძიმე დეტალებსა და სცენებს.
