DERİNE

Başlangıç

Yeni hikaye yeni kahramanlar. Umarım beğenirsiniz...

Oturduğum sokağa doğru elimde valizim ile ilerliyordum. Sokakta sanki ölüm sessizliği vardı. Dışarıda oynayan çocuklar, kapılarının önünde çekirdek çıtlayan kadınlar yoktu. Eve doğru ilerlemeye başladım. Evin bahçesinden içeriye girdiğimde sanki herkes bizim evdeydi. Elimde valizim ile sessizce bahçede kaldım bir müddet. Sonra içeriden gelen sesi anlamak için pencereye doğru yaklaştım. İçeride başı kapalı birçok kadın vardı. Biri ise elindeki Kuran-ı Kerim'i sesli bir şekilde okuyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışırken yanıma küçük bir çocuk yaklaştı. Başına önüne eğmiş, üzgün bir şekilde konuştu.

" Başınız sağolsun. "

O an tüm organlarım işlevini yitirmiş gibiydi. Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. Önce elimdeki valizi yere attım. Daha sonra dizlerimin üzerine çöküp avazım çıktığı kadar bağırdım.

" Anneeeee ! "

----

Evdeki misafirleri uğurlamak için kapının önüne çıkmıştık. Herkes ' Başın sağolsun. Mekanı cennet olsun ' gibi cümleler kuruyordu. Hepsine başımı sallayarak cevap veriyordum. Herkes dağıldıktan sonra teyzem yanıma geldi. Elleri ile saçımı okşayıp, kendine doğru çekerek sarıldı. Karşılık verememiştim.

" Çok değişmişsin. Tanıyamadım. "

" Şimdi sırası değil. "

" Tamam öyle olsun. "

Annemden af dilemek için geldiğim o evde cenazesi ile karşılaşmıştım. Oysa ki buraya ayaklarına kapanmak için gelmiştim. Şimdi ayakları yerine tabuta sarılmış ağlıyorum. Evde kalan bir kaç kişi ile mezarlığa gitmiştik. Mezarlıkta evdekilerden farksızdı. Herkes ağlıyor, feryad ediyorlardı. Ben ise gözlerim dolmuş sadece olanları anlamaya çalışıyordum. Az önce toprağa gömdüğümüz kişinin annem olduğuna inanmıyordum. Neyse ki bu yakarışlar sona ermiş eve gidecektik. Daha evin kapısından içeriye adım atmadan teyzem beni durdurdu. Teyzem diyorum o da saygı yüzünden yoksa hiç sevmem kendisini. Gerçi o da beni sevmiyordu. Üstelik bunu her fırsatta yüzüme vuruyordu.

" Nereye gittiğini sanıyorsun ? "

" Evime giriyorum. "

" Yok evin falan senin. Bunca sene gelmemiş, uğramamış. Şimdi evim diyorsun. Topla pılını pırtını defol bu evden. "

Tamam 4 sene önce aşık olduğumu sanıp bir adamın peşine takıldım. 2 hafta boyunca çok güzel zaman geçirmiştik. Fakat sonrası yoktu. Çünkü damat kaçmıştı. Üstelik sadece iş için seyahate gidiyorum diyerek. Ben ne mi yaptım ? Salak gibi bekledim. Her gün gelecekmiş gibi pencere onu bekledim. Ama ne o geldi, ne de ondan bir haber. Sonra işte buradayım.

" Bari bugün yapma teyze. Biraz önce kardeşini koydun toprağın altına. "

" Şimdi içeriye girersen eğer adam öldürüyorlar diye bağırırım. "

" Pes gerçekten. Senden korkulur. Bavulumu ver bari. "

Ama boşunaydı biliyorum. Beni duymadı bile. Bir süre bahçede oturup öylece bekledim. Belki insafa gelirde içeriye alır diye ama olmadı. Çantamda bavulumda içerideydi. Cebimdeki para anca taksi parasına yeterdi. Ben bahçedeki koltukta ne yapacağımı düşünürken kapıda biri belirdi. Kumral uzun boylu bir kadın. Üstelik üstündekilerde bu gecekondu mahallesindekilerin giyebileceği bir kıyafet değildi. Karanlıkta kim olduğunu anlamak için bahçenin kapısına doğru yaklaştım. Ama kapıdaki kadın benden önce davrandı.

" Duru. "

Adımı biliyordu. Peki ama kimdi bu kadın ? Sesimi çıkarmadan kadının yüzüne bakıyordum. Onu tanımadığımı anlamış olmalı ki kendini tanıttı.

" İclal ben. Şu erkek gibi olan. "

" Aaa. Çok değişmişsin. Kusura bakma tanıyamadım. "

" Sende hep aynısın. Hiç değişmemişsin. Bu arada cenazeye katılamadım. Başın sağolsun. "

" Dostlar sağolsun. "

" Ne yapıyorsun soğukta dışarıda. Yoksa... "

" Evet. Teyzem yaptı yapacağını evden kovdu. Bende otele gitmeyi düşünüyorum. "

" Olmaz öyle şey. Ben dururken burada. Otelde nereden çıktı. "

" İclal olmaz. Siz yeteri kadar kalabalıksınız zaten. Ben gider otelde kalırım. "

" Kabul etmem. Haydi gel. "

Elimden tuttuğu gibi beni evlerinin bulunduğu apartmana getirdi. İçeriye girmekten korkuyordum. Bu hayatta hep hatalarım ile sınanmıştım. Bu sefer şans yüzüme gülsün bari. Kapının açılışı ile bizi İclal'in annesi Fatma Teyze karşılamıştı. Hemen içeride hazır olan masaya oturmuştuk. Yemekler yenildi ve kimse evli olduğum kişiyi sormadı. Buna seviniyordum. Çünkü kaçırdım demek istemiyordum. Bu evreyi atlatmıştım. İclal yorgun olduğumu düşünüp beni bir odaya getirdi. Anladığım kadarıyla burası abisinin odasıydı. Peki abisi neredeydi ?