DERİNE

Bölüm 2

Sabah olunca erkenden kalktım. Önce evdeki eşyaları alacak sonra da bir iş bakacaktım. Elimi yüzümü yıkamak için banyoya doğru yürürken salondaki tıkırtıyı duydum. Kapıya doğru sessizce gittim ve kapıda durdum. Fatma Teyze kahvaltı masasını hazırlamıştı ama hala çok telaşlıydı. Bir süre sonra beni farketti. O sıcacık gülümsemesi içimi ısıtmıştı.

" Günaydın. "

" Günaydın Fatma Teyze. Bende kendimi erken kalkıyorum sanıyordum. "

" Selim geliyor da ondan erkenden hazırlıklara başlıyım dedim. "

" Selim neredeydi ki ? "

" Aaaa senin haberin yok dimi. Askere gitmişti. Çok şükür şimdi sağ salim geliyor. "

" Gözünüz aydın o zaman. "

Selim de geleceğine göre artık burada kalamazdım. Kahvaltıyı yaptıktan sonra hemen iş aramaya koyuldum. Fakat onca gezmeme rağmen bir tane bile bana göre iş yoktu. Çok yorulmuştum. Bir şeyler içmek için bir kafeye girdim. Garsona siparişimi söyledikten sonra elimdeki gazeteye göz atmaya başladım. Acilen bir iş bulup kendime ev bakmam lazımdı. Kafamı kaldırıp cama doğru baktığımda bir yazı gördüm. Gerçekten çok şaşırmıştım. Müşteri olarak geldiğim bu kafede garson olabilirdim. Hemen kendimi toparlayıp kafenin sahibinin yanına gittim. Adam beni süzdükten sonra işe alabileceğini söylediği an çok sevindim. Şimdi bir işim vardı. Sıra evdeydi. Ev demişken benim hala eşyalarım o evdeydi dimi. Buraya gelene kadar geçtiğim o sokaklardan tekrar geçerek eve kadar geldim. Zile bastım fakat açan yoktu. Evde olmadığına emin olunca kutudaki yedek anahtar ile kapıyı açtım. Eşyalarımı toparlamak için annemin odasına girdim. Yatağın üzerinde adıma yazılmış bir mektup vardı. Elime alıp daha sonra okumak için aynalı komidinin üzerine koydum. Sonra yerdeki kıyafetlerimi bavula tıkmaya başladım. Ben toparlanırken teyzem odanın kapısına kadar gelmiş, her zaman ki gibi söyleniyordu.

" Ne işin var senin burada ! Ben sana bu eve girmeyeceksin demedim mi ? "

" Eşyalarımı toplamaya geldim. Merak etme kalıcı değilim. "

" Hemen toplayıp git bu evden. Seni görmek istemiyorum. "

Ay ben sana bayılıyorum sanki. Deli midir nedir ? Arkamı dönüp aynanın önünde ki kağıdı almaya yeltendim. Fakat ortada ne kâğıt ne de mektup vardı. Acele ile odanın altını üstüne getirdim. Ama bulamadım. Yer yarıldı içine girdi sanki. Elime aldığım çantamı ve bavulumu kapıya çıkardım. Sonra salonda oturmuş dizi izleyen teyzemin önüne dikildim.

" İçerdeki mektubu sen mi aldın ? "

" Tövbe kız. Haberim falan yok mektuptan benim. Çekil şuradan diziyi kaçırıyorum. "

" Teyze ! Kaç yaşına gelmişsin hâlâ yalan söylüyorsun. Komidinin üzerinde bir mektup vardı. O nerede ? "

" Heee. O mu ? Çöpe attım ben onu. "

" Naptın ? Her şeye burnunu sokmasan olmaz dimi ? "

Hemen mutfaktaki çöpe koştum ama ortada çöp yoktu. Tekrar salona gidip elinde ki kumandayı alıp duvara fırlattım.

" Kız. Delinin zoruna bak sen. Ne arıyorsun kumandamdan. "

" Dua ette kafanda kırmadım. Çöp nerede ? "

" Döktüm. Dışarıya. Gerçekleri yazmış annen mektupta. Ama sen asla öğrenemeyeceksin. Kudur merakından. "

" Allah seni kahretsin. Sana bu evde fareler ile mutluluklar dilerim leydim. "

" Küçük orospuya bak. Dalga geçiyor birde. Defol git ! Doğduğu yeri beğenmiyor. "

Söylenenleri duymamazlıktan geldip, İclal'in evine doğru yürüdüm. Şuanda oraya gitmekten başka çarem yoktu. Kapıyı çaldığımda çok beklememiştim. İclal heyecanla kapıyı açmıştı. Ama sanki beni görünce hevesi kursağında kalmış gibiydi. Keyifsiz bir şekilde söyledi.

" Sen miydin ? "

" Üzgünüm. Kalacak ne bir yerim var. Ne de bir param. Ama istemezsen giderim. "

" Yok. Yanlış anladın sen beni. Abim sanmıştım. Geç buyrun içeriye. "

Elimdeki bavul ile salona kadar geçmiştim. Masa oldukça güzel görünüyordu. Ben tam oturacakken kapı çaldı. Gözümü kapıya diktim ve Selim'in içeriye girmesini bekledim. Her zaman ki gibi o sıcacık ve içten gülümsemesi ile içeriye girdi. Kısa sarı saçları, cam gibi mavi gözleri... Kokusu buraya kadar geliyordu. Gözlerimi gözlerine kitleyip, ailesine sarılmasını bekledim. Sonra bana doğru yaklaştı. Biraz eğildikten sonra gözlerinin mavisini net görmüş oldum.