သူငယ်ချင်းသို့ ( To Friend )

အပိုင်း ၅

Unicode ✍

တရက်တရက်ပြီး တလပြီးတလ တနှစ်ပြီးတနှစ်
ခက်နဲ့အတူကုန်ဆုံးရတဲ့အချိန်တွေက ဘာကြောင့်ရယ်လို့အကြောင်းပြချက်ရေရေရာရာမရှိပါဘဲ ခက်နဲ့အတူရှိနေရတယ်ဆိုတဲ့ အသိကပင် မိနွယ်ကိုပျော်ရွှင်နေခဲ့စေသည်။

ကုန်လွန်လာသော နေ့ရက်တွေအချိန်တွေကသူတို့နှစ်ယောက်ကို သံယောဇဉ်ကြိုးတစ်ခုကိုချည်‌တွယ်စေခဲ့သည်။ ဆယ်တန်းနှစ်ရောက်လာသော မိနွယ်နဲ့ခက်တမာတို့ဟာ အရင်ကထက်ပို၍တတွဲတွဲရှိလာခဲ့ကြသည်။

သူငယ်ချင်းများက ခက်တမာကိုတစ်ယောက်ထဲတွေ့လျှင် မိနွယ်ရောဟုမေးတတ်ကြပြီး
မိနွယ်ကိုတစ်ယောက်ထဲတွေ့လျှင် ခက်တမာရောဟုမေးတတ်ကြသည်။
ထိုမျှအထိသူတို့နှစ်ယောက်ကိုတွဲကာမြင်လာကြတော့သည်။ ထိုသို့မေးခံရတိုင်းလဲမိနွယ်ပျော်နေတတ်ခဲ့သည်။ အားလုံးကမိနွယ်ကို ခက်တမာရဲ့တစ်ဦးတည်းသောအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းဟုသတ်မှတ်ထားကြသည်တဲ့လေ။
ဒီအခြေအနေကိုမိနွယ်မှမပျော်ရင်ဘယ်သူပျော်လိမ့်မလဲ။ ခက်ကတော့ဒါမျိုးကိုဂုဏ်ယူစရာလို့သတ်မှတ်ပြီးပျော်မယ့်သူမျိုးမှမဟုတ်တာလေ။

မိနွယ်ကကျောင်းကို အိမ်ထက်ပိုခင်တွယ်နေတတ်သူမို့ အစောကြီးကျောင်းလာလေ့ရှိသူဖြစ်သည်။
တံမြတ်စည်းလှည်းကာ တင်ထားတဲ့ခုံတွေပြန်ချတော့တစ်တန်းတည်းသားဖြစ်သော အောင်သူကရောက်လာပြီး ထိုင်ခုံတွေကူချပေးသည်။
၇နာရီပင်မခွဲသေးတာမို့ အသင်းတာဝန်ကျသူများပင်မရောက်ကြသေး။

'မိနွယ်'

ခုံချနေရင်းမှ အောင်သူကသူ့နားသို့ကပ်ကာ တိုးတိုးလေးခေါ်လာသည်။

'ဘာလဲ'

အောင်သူပုံစံကမရဲတရဲဖြစ်နေကာ လက်ကိုရှေ့သို့ထုတ်ပေးသည်။ စာတစ်စောင်...။

အောင်သူက စာတော်သည့်ကျောင်းသားထဲမှာပါသည်။ ထို့အပြင်လိမ္မာသည်ဟုလည်းနာမည်ကြီးသည်။ ထိုကဲ့သို့သူမျိုးက စာပေးသည်တဲ့လား။
ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်ပါသည်‌လေ။ဆယ်တန်းအရွယ်ဆိုတာ လူတိုင်းစိတ်ကစားတတ်ကြသည်ပင်။

'ဘာစာလဲ ဘယ်သူ့ကိုလဲ'

'ဟိုခက် ... ခက်တမာကိုပေးပေးပါလား နင်ကသူနဲ့ခင်တော့'