(Zawgyi)
ိဒီေန႔ စြမ္းရည္ဆိုင္မသြားျဖစ္ပါ ။
ဦးေလးက သူ႔ဘာသာသြားမယ္ဆိုတာေၾကာင့္စြမ္းရည္လည္း အိမ္မွာသာက်န္ေနျဖစ္ခဲ့၏။
စြဲမက္အေၾကာင္းသိၿပီးကတည္းက ဦးေလးနွင့္သူ႔ဆက္ဆံေရးက မသိမသာေအးစက္လာသည္။ဦးေလးက သူ႔ကိုေထြေထြထူးထူးစကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္သာရွိေတာ့သည္မို႔ စြမ္းရည္ စိတ္ဓာတ္က်မိသည္။
ဦးေလးက သူ႔ကိုတားလဲမတားသလို တိုက္လဲမတိုက္တြန္း။
သူဘာလုပ္လုပ္ခြင့္ျပဳေပးမည့္ပံုေပါက္ေန၏။
"မင္းတို႔တူရီး၂ေယာက္ရန္ျဖစ္ထားေသးလား"
ေဘးနားလာထိုင္ေမးသည့္အန္တီေမ့စကားေၾကာင့္စြမ္းရည္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ေခါင္းသာ အသာညိတ္ရင္း ေရွ႕မွပန္းပင္ေတြကိုသာျကည္ေနမိ၏။
"မင္းတို႔ကလဲ ကေလးလဲမဟုတ္ ျပႆနာျဖစ္ထားျပန္ၿပီလား"
"ဒီလိုပါပဲအန္တီေမရယ္ ၊ နည္းနည္းကေတာက္ကဆေလးျဖစ္တာပါ ။ တျခားကိစၥမဟုတ္ပါဘူး စိတ္မပူပါနဲ႔"
"မင္းတို႔ကလဲ တကယ္ပါပဲ ၊ အရင္က သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ျဖစ္တဲ့၂ေယာက္က အခုစိမ္းကားေနေတာ့ ၾကားထဲကငါက ဘယ္ေနနိုင္မလဲေအ "
အန္တီေမ့ရဲ႕ စိတ္ေမာသလိုေရ႐ြတ္သံေၾကာင့္သူဒန္းကိုေက်ာမွီၿပီး ၿငိမ္သက္မိသည္။
ဦးေလးစိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလဲ ဆိုးခ်င္စရာပါ။ တူျဖစ္သူက ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကိုစိတ္ဝင္စားေနတာမဟုတ္လား။
ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူရွိတဲ့ေယာက်ာ္းေလး။
ဦးေလးစိတ္ဆိုးတာလဲ မမွားပါ။
သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူလဲ မွားတယ္မထင္မိ။ စြဲမက္ကိုခ်စ္မိတာ သူဘယ္ေတာ့မွမမွားတဲ့လုပ္ရပ္တစ္ခု။
"အန္တီေမ"
"ေျပာေလ"
"ေယာက်ာ္းေလး၂ေယာက္ၾကားကအခ်စ္ကိုဘယိလိုျမင္လဲဟင္"
"ဘယ္လိုစြမ္းရည္"
အံ့ၾသသလိုေမးလာသည့္ အန္တီေမေၾကာင့္ သူၿပံဳးမိပါေသးသည္။
