(Zawgyi)
ေနာက္က်မွနိုးတာေၾကာင့္ စြဲမက္ဟင္းခ်က္ဖို႔အခ်ိန္နည္းနည္းသာရွိေတာ့သည္။
ေရျပင္ျပန္လာရင္စားဖို႔အတြက္ အခန္းထဲကထြက္ၿပီးေအပ႐ြန္ေလးကိုဝတ္ရင္း စတင္ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့၏။
အခိ်န္က ညေန၄နာရီထိုးေနၿပီ။ ခဏေနေရျပင္ျပန္လာမွာမို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလးသာ ဂရုတစိုက္ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ေက်ာကမက္ခနဲ႔။
ေရျပင္ျပန္လာၿပီ။
လက္ထဲက ေယာက္မကိုခ်ၿပီး Kitchen ထဲကထြက္လာခဲ့ေတာ့ အိမ္ထဲဝင္လာသည့္ေရျပင္။
ကုတ္ကိုကိုင္ထားၿပီး လက္တစ္ဖက္မွာ သားေရအိတ္ကေလးနဲ႔။
"ျပန္လာၿပီလား"
"အင္း ဟင္းခ်က္ေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္ ၊ မင္းခဏနားဦးေလ"
သူေျပာေသာ္လည္းေရျပင္ကဂရုမစိုက္ပါ။ ကုတ္နွင့္ အိတ္ကိုဆိုဖာေပၚတင္ၿပီး စြဲမက္ေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္လာ၏။
နွာေခါင္းေလးတရွံု႔ရွံု႔လုပ္ၿပီး ဟင္းေတြကိုၾကည့္ေနသည့္ေရျပင္ေၾကာင့္ စြဲမက္ရယ္ရေသးသည္။ ကေလးလဲမဟုတ္ဘဲ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲမသိ။
"နည္းနည္းခ်က္ရင္ရတာကို"
"မ်ားမ်ားခ်က္ေတာ့မ်ားမ်ားစားရတာေပါ့"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေပမဲ့ မင္းပင္ပန္းပါတယ္ ၊ အာ ေဆးရံုသြားေသးလား ဘာတဲ့လဲ"
ေရျပင့္ေမးခြန္းေၾကာင့္ လုပ္လက္စေတြရပ္တန္႔သြားမိသည့္အထိ။ လက္ထဲက ေယာက္မကိုဂရုတစိုက္ကိုင္ရင္း ဆက္လက္ခ်က္ျပဳတ္ေနလိုက္၏။
မ်က္နွာတြင္လည္းအၿပံဳးတစ္ခုကိုဆင္ျမန္းလ်က္။
"ခဏေနမွေအးေအးေဆးေဆးေျပၾကတာေပါ့ ၊ အခုမင္းအရင္ေရခ်ိဳးဦး"
ဆက္ခနဲ႔ လက္ေမာင္းကိုလာဆုပ္ကိုင္သည့္ေရျပင္ေၾကာင့္စြဲမက္ရပ္တန္႔လို္က္မိ၏။ ေရျပင့္ကိုလွည့္မၾကည့္မိဘဲ ဟင္းအိုးကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနဆဲ။
"စြဲမက္ ငါ့ကိုေျပာ"
"ေျပာမယ္ အခုေရသြားခ်ိဳး ဟုတ္ၿပီလား"
