ေရွာင္က်န္႔နဲ႔ မိခ်ဳိတို႔ တစ္စု ထန္းေတာ ထဲကိုေရာက္လာခဲ့ေလၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထန္းရည္ခ်ဳိခ်ဳိေလး ျဖင့္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္ကို စမ္းၾကည့္ေလၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မိခ်ဳိတို႔ တစ္စုမွာလည္း မူးငယ္ရြာသူျဖစ္ေပမဲ့ မိန္းကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေသာက္ဖူးေပ။
ထန္းရည္ေရာင္းသူ ဦးဖိုးသာ ခင္ဗ်ာ ထန္းရည္ခ်ဳိခ်ဳိအိုးတစ္လံုးကို ဆြဲလာကာ က်န္လက္တစ္ဖက္က အျမည္းပန္းကန္ေလးကို မလာခဲ့သည္။
" ကဲ ေဟာဒီမွာ ပါ ဗ်ာ ထန္းရည္ခ်ဳိခ်ဳိေလး နဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ "
ေရွာင္က်န္႔တစ္ေယာက္ ဦးဖိုသာ လာခ်ေပးေသာ ထန္းရည္ခ်ဳိခ်ဳိေလးထက္ ပန္းကန္ထဲက မဲတူးေနေသာ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ပိုစိတ္ဝင္တစ္စားၾကည့္ေနေလသည္။
"မိခ်ဳိ သူ႕အဖုတ္က မဲမဲႀကီးဟ "
ေရွာင္က်န္႔တစ္ေယာက္ မိခ်ဳိကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးဖိုးသာ နဲ႔အတူ မိခ်ဴိ တို့ တစ္စု မ်က္လံုးေတြ ျပဴးကုန္ၾကေလသည္။
" အဟြတ္ အဟြတ္ ငါ့တူရာ ငါးေျခာက္ ထည့္ေျပာပါ "
ဦးဖိုးသာလည္း နားထဲၾကားလို႔မေကာင္းေတာ့တဲ့အဆံုးေရွာင္က်န္႔ကို လွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။
" ေအးေလ ေရွာင္က်န္႔ ငါးေျခာက္ထည့္ေျပာ ဦးဖိုးသာက သူ႕အဖုတ္ကို မဲမဲပဲဖုတ္တတ္တာ "
ျဖဴစင္လည္း ဝင္ေျပာလိုက္မွ ပို႐ႈပ္ကုန္ေလသည္။ ဦးဖိုးသာ တစ္ေယာက္ ဆက္ၿပီး နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး
ေရွာင္က်န္႔တို႔ အုပ္စုနဲ႔ ေဝးရာမွာ သြားထိုင္ေနေလသည္။
" ဟာ ျဖဴစင္ နင္ေျပာမွ ပိုဆိုးေနၿပီး ဦးဖိုးသာ အဖုတ္က မဲမဲျဖဴျဖဴ အဓိက ငါတို္႔စားရဖို႔ပဲ မဟုတ္လား "
မယ္ႏုကပါ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ထေအာ္လိုက္ေတာ့ ဦးဖိုသာတစ္ေယာက္ ေဒါကန္ေနေလၿပီး။
" ဟိ္တ္ ဟိတ္ မင္းတို႔ ထန္းရည္ ေသာက္ရင္ေအးေဆး ေသာက္ ငါ့အဖုတ္ေၾကာင္း မေျပာေနနဲ႔ ဟာေယာင္ကုန္ၿပီး ငါးေျခာက္ဖုတ္ ငါးေျခာက္ဖုတ္လို႔ ေျပာတာ "
