Çıkmaz Sokak

1.2

Umudumu yıkan da onaran da bendim. Ben her bir kötü olayda umudlarımı yıktım, yeşermesinde ise annemin sayesinde oldu. Yanımda olmasa da, tam da kalbimdeydi.

O günün ardından , kaç gün geçti bilmiyorum tek bildiğim şey ölmek istediğim yaşadıklarım kolay değil , kimsenin yaşadığı şeyler kolay değil biliyorum . İnsanlar benden uzak duruyor artık , yada ben uzak durmalarını istiyorum ve sözlerimle uzak duruyorlar , bu süre zarfında o evdeki tüm eşyalarımı alıp geldiğim gibi gittim o evden . Ya parkta kaldım yada bir apartmanda , bir çantamda eşyalarım . Sokaklar evim gibi geliyor , Ceylan abla aradı ve dediğim tek şey ' beni arama .' diyip kapatım telefonu kim doğru söylüyor ,kim yalan söylüyor bilmiyorum . O yüzden herkesten uzak duruyorum , eski evimde mahalleme bile uğramıyorum . Sokaklarda gezen biriyim o birinin ne evi nede ailesi var tek başına gezen , tek gelmiş tek gidecek olan bir kızım , kimse artık bana kızım , canım , birtanem , prensesim demicek çünkü ben istemiyorum . Babam var dedim konuşmasak bile , babam var dedim ama babam da yokmuş, bu devirde babana bile güvenmeyeceksin diyenleri şimdi daha iyi anlıyorum , doğru diyorlar babama bile güven kalmadıysa kimseye güven kalmamıştır demektir. Yemek yemeği su içmeyi bile unuttum zayıf bir bünyem var hemen hasta olan biriyim bu zamanda çok hasta oldum öksürükler , boğaz ağrıları , ayağa kalkacak halim bile yoktu , yağmurda kaldım ama kimse demedi ' yahu bu kızın neyi var ? ' yada ' neden dışarda bu saate ?' kimse bunları demedi dedikleri tek şey ' bu saate niye geziyor , aaa bizim çocuklar olsa bacaklarını kurardım .' bende sizin çocuğunuz olmak isterdim sıcak bir evim , dayak yesem bile beni çok seven bir ailem olsun isterdim ama kimse ailesini, evini , cinsiyetini , dilini , ırkını , boyunu , kilosunu , saçının rengini , teninin rengini kimse seçemiyor. Seçebilmiş olsaydım kendimi herkes gibi dört dörtlük yapardım .

Herşey o kadar karışık ki anlatamam sonum ne olacak bilmiyorum ama iyi olmayacağı aşikar , annemi özledim yanına gitmek istedim ve gidiyorum çantam sırtımda , param yok ve yürüyorum nasıl görünüyorum bilmiyorum ama herkes acıyarak bakıyor , baksınlar umrumda değil mezarlığın girişine gelince derin bir nefes aldım hazır mıydım buna ? Değildim ama gidicektim gitmeliyim 1 sene boyunca gitmediğim o mezarlığa şimdi gidicektim geç kaldım biliyorum ama geldim işte anne .

İçeri yavaşça girdim ve 722 numaralı mezarlığa doğru yürümeye başladım , birkaç hafta öncesine kadar bende bu durumda olabilirdim ama kimsenin umrunda olmazdım . İnsanlar yabancı olmaya başladı , herşeyi çok iyi bilen ben yolları , insanları , sokakları şimdi ise tek bildiğim hangi sokak lambası daha fazla ışık verir ? Bir insan bunu yaşamamalı ama biz ne yaşayıp , ne yaşamayacağımızı bilmiyoruz . Annemi çok özlemiştim görmeden duymadan özlemek çok ayrı birşey . Eskiden sarıldım mı ? Bilmiyorum yada hatırlamıyorum ama sarılmayı özledim , annem çok erken gittin , çok şey kaybettik ama telafi edilecek illa ki .

Mezara doğru yaklaştım ve çantamı ağaca astım ,

" Annem ben geldim ,hayırsız evladın geldi . Özür dilerim anne geç kaldım bazı anne kızlar var çok özeniyorum , annesi kızının saçını okşuyor 'canım kızım' diyor , annesi, kızıyla o kadar iyi anlaşıyor ki kötü bir şey olduğunda bile 'beraber atlatacağız kızım' diyor ve ben o duyguyu tadamadan gittin anne kızmıyorum , yada bir kin tutmuyorum sana karşı ne kadar yanımda olamasan da her daim kalbimdesin . Anne neden yaptın bunu ? Neden astın kendini ? Neden beni bırakmayı tercih ettin ? Ne yaşadın ki bu kadar bunu yaptın ? Kendine de , bana da ? Herşey bende bir boşluk gibi annem var, ama hayatta değil . Babam var , ama deli müdahalesi yapıyor bana . Hep bir ama'm var ben artık o ama'larla yaşamak istemiyorum . Astın kendini neden ? Mesela bunu öğrenmek istiyorum , neyse anne sen hep benim yanımdasın biliyorum her ne kadar ben seni görmesem de yanımdasın biliyorum. "