Çıkmaz Sokak

3.2

Sevdim,
Sevildim.
İnandım,
Sonunda başardık biz olmayı...

"Birini hayatımın sonuna kadar bıkmadan usanmadan sev deseler, bu kişi sen olurdun Sema."

Gözlerim hala aydayken bunları söylemişti Miraç. Göz ucuyla Mirac'a baktım ay'ı seyretmeyi bırakmış ve bana bakıyordu. Mirac'a döndüm. Annemin ölümünü araştırmak istediğimi söylemek istedim ama bu anı da bozmak istemiyordum.

"Söyle dinliyorum güzellik."

Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım.

"Her şey çok güzel Miraç ama..."

"Ama?"

Dedi şüpheci bir şekilde ve korktuğu her halinden belliydi.

"Ama annem."

Miraç usul usul başını salladı.

"Birlikte çıktık bu yola, daha doğrusu sen çıktın başında, şimdiyse ben varım yanında. Beni bu yola dahil ettiğin için teşekkür ederim mutluluğumun kaynağı."

Yanaklarım kızarırken bir şey demedim, devam etmesini bekledim.

"Sana demiyeceğim boşver hayatımıza bakalım nedeni ise; ortada bir cinayet var. Cinayet olduğu her halinden belli, seni üzmemek için söylemesem de sende bunun farkındasın biliyorum... Nereden başlıyoruz?"

"Mektupları Nazirhan'ın yazdığı belli. Olayı ört pas ediyor buda bariz, aklımı tek karıştıran şu; beni arayan, yazan adama neden güvenelim? Belki o da bu oyunun içinde bunu bilmiyoruz."

"Telefonun yanında mı?"

Başımı salladıktan sonra telefonumu çıkarıp Mirac'a verdim. WhatsApp'a girdi ve bir şeyler yazmaya başladı yanına yaklaşıp ne yaptığına baktım. O adama yazıyordu.

Sana güvenmem için bir sebep söyler misin? Belki de sen Nazirhan'a yardım ediyorsun?

Mesajı attıktan sonra adam aktif oldu ve direk olarak yazıyor bilgisi geldi. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atarken ne yazdığını çok merak ediyordum.

Bana güvenmen için bir sebep yok. Güvenmemen içinse haklısın o yüzden bir fotoğraf atacağım dikkatli bak, gözünden kaçırma.

*fotoğraf.

Mirac'a baktım, Miraç'da aynı şekilde bana. Tek seferlik atmış olduğu resmi açtı Miraç, direk olarak ekran görüntüsü aldı, ardından da galeriye girip resme baktık dikkatli bir şekilde. Miraç telefonumu ellerime verirken bende hızla alıp fotoğrafa baktım. Dört kişi görünüyordu ama karanlıktan pek seçemiyordum, sonradan üçüncü kişiyi de gördüm. İki adam ve iki kadın, kadınlardan biri ve bir adamdan da biri bağlıydı. Ekranı yakınlaştırdım ve ekrana bakmaya devam ederken annemin olduğunu gördüm bağlı olan kadının, elinde silah olan kişiyse babamdı bunu birbir zaman çıkarmadığı o kol düğmelerinden, saç sitilinden ve saatinden anlamıştım. Yutkundum, gözlerim doldu ardından da gözlerim karardı düşmedim ama ruhen zaten ayakta değildim ki. Diğer kadına baktım büyük ihtimalle teyzemdi, diğer bağlı olan kişiyi tanımıyordum. Telefonuma bildirim düşünce bildirime girdim, o adamdı.

Bu oyunu devam ettirecektim ama vazgeçtim. Başından bu yana bir kişi bu cinayeti biliyordu o da ben, ben kim miyim? Hazır mısın duymaya?