"𝐖𝐬𝐭𝐲𝐝𝐥𝐢𝐰𝐞 𝐌𝐚𝐫𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚"

✨Czy to już koniec?... ✨

To już ten dzień. Dziś miał być ten idealny dzień niczym z bajki....ale jednak nie do końca.

George był bardzo podekscytowany tym że za 2 godziny miał przejąć nazwisko swojego ukochanego. Z nerwów zaczął boleć go brzuch, dostał również ataków paniki a przez jego głowę przepływały myśli takie jak "a co jeśli on mnie wystawi?" "co jeśli coś pójdzie nie tak?". Brunet bardzo bał się że coś się spiepszy, ale szybko o tym zapomniał. Po chwil do kuchni wpadł Clay, który totalnie się nie przejmował tym że coś może się nie udać
- hej kochanie, jak tam się czujemy? - powiedział z uśmiechem
- Clay... Ja się boje że coś się nie uda, że coś się piepsznie...
- ohh skarbie nie denerwuj się to jest nasz dzień, wszystko będzie jak z bajki obiecuję - powiedział przytulając bruneta.
Daltonista oddał uścisk i się uspokoił.

(skip time 1 godz)
- clayyyy mamy ślub za 30 minut pospiesz się błagam - powiedział poprawiając muszkę
- już ide. Idz do auta SapNap na ciebie już czeka, ja pojade sam
- dobra uważaj na siebie.
- będę - rzekł wchodząc do łazienki.

( na miejscu)
George stał przed kościołem, Clay był już przy ołtarzu a cała ceremonia miała zacząć się za 20 minut.
Brunet oznajmił że idzie się szybko przejść i zaraz wróci. Po 15 minutach George już wracał. Właśnie miał przechodzić przez pasy, był zamyślony i nie zauważy nadjeżdżającego auta.... Niestety kierowca nie zdążył zahamować....
Ostatnie co brunet widział to Clay'a który mówił do niego
- Gorege!!! Nie zostawiaj mnie błagam nie teraz potrzebuje cię.. - chłopak cały się trząsł nie mógł uwierzyć w to co się właśnie stalo. Jego ukochany właśnie leżał cały zakrwawiony.
- Clay, nie denerwuj się wszystko będzie dobrze, nie zostawię cię zawsze będę przy tobie....Kocham cię - w tym momencie przyjechał ambulans. Ratownicy szybko przetransportowali Georga do szpitala..

Blondyn siedziała właśnie w poczekalni cały rostrzesiony. Przez okienko widział lekarzy reanimujacych Georga. Ten widok był dla niego naprawdę okropny... Jego ukochany teraz walczył o życie. Zielonooki nie kontrolował łez, ani  tego że cały się trząsł. Chodził w te i spowrotem czekając na lekarzy. W pewnym momencie Clay spojrzał przez okienko i na ten widok zamarł... Respirator zaczął piszczeć... Pokazał się prosta linia. To był koniec, ale blondyn dalej miał nadziej że to się tak nie skończy. Po 5 minutach wyszedł lekarz
- Bardzo mi przykro.. Ale niestety nie udało nam się uratować Pana Davidsona.
- nie to nie może być prawda...
Clay wpadł do sali w której znajdował się już zmarły George... Ten widok go bolał niemiłosiernie. Złapał go za rękę
- George błagam to nie może być koniec... Nie zostawiaj mnie proszę, jesteś moim powodem do szczęścia... Potrzebuję cię nie możesz tak poprostu odejść... - po tych słowach rzucił mu się na szyję, był tak roztrzęsiony że nie wiedział co ze sobą zrobić. Osoba którą naprawdę kochał, która dawała mu szczęście właśnie odeszła...