My love... no limit, no boundaries [COMPLETED]

31. වෙඩි පහරක්....

"වෙහාන්, ඔයා ..."

මං එහෙම අහද්දි එයා ටිකක් අපහසුතාවයකට පත්වුණා, බොරු කියලා වැඩක් නෑ කියලා තේරුණා වගේ ඇත්තම කියන්න ගත්තා.

"ආ... දේ... මං කාලයක් කොරියාවල හිටියේ, මගේ අප්පා කොරියන්, ලංකාවට ආවේ දැනට අවුරුදු පහකට විතර කලින් .."

"හ්ම්.. එහෙනම් අපිට ප්‍රශ්නයක් නැතුව හොඳින් කතා බහ කරන්න පුළුවන් නේද ..."

"ආ.... දේ,  එහෙනම් හරූ මං යන්නම් මට පොඩි වැඩ වගයක් තියෙනවා.."

එහෙම කියල වෙහාන් අපිව මග ඇරලා වගේ ගියා,

මායි කුකී හොටෙල් එකට ගිහින් ඩිනර් එක ගන්න ගමන් හරාබොජි  කියපු හැමදේම මං කුකියට කිව්වා ඒත් එක්කම හරාබොජි  දුන්න පැකේජ් එක මං ඇරලා බැලුවේ මොනාද තියෙන්නෙ බලන්න, ඒකෙ තිබ්බෙ pen drive එකකුයි, ප්ලෑනක් වගේ එකකුයි, කෝඩ්ස් වගේකුයි,

ඩිනර් එක ඉවර වෙලා ආපහු එන්න කාර් එකට නැගලා මං අංකල්ට  කතා කරලා ඇඩ්‍රස් එකක් දීලා කිව්වා සැකයක් නොහිතෙන විදිහට මේක අදම කුරියර් කරන්න කියල,

අංකල් අපිව ගෙනත් දාලා අපි ඇතුලට යනකන්වත් නොඉද ගියේ මං කියපු වැඩේ ඉක්මනටම කරන්න කිව්ව නිසා, ඒ ගිහින් ටිකකින් මට දැනුනා මගේ පිටිපස්සෙන් කවුරු හරි ඇවිත්, මොනා හරි මූණට අල්ලනවා වගේ, ඒත් එක්කම මට සිහිය නැති වුණා.

ආපහු සිහිය එද්දි මං හිටියේ කොහේ හරි අඳුරු කාමරයක මට එක පාරටම ඔළුවට ආවෙ එකම එක්කෙනෙක් ගැන විතරයි ඒ මගේ හා පැටියා ගැන

මං කුකියගෙ නම කියලා එයාට කතා කළත් මට එයාගෙ කටහඬක් ඇහුනෙ නෑ

ටිකකින් කාමරේ එලිය වුනා, ආලෝකයට ඇස් හුරු වෙන්න ටිකක් වෙලා ගියා, මං ඇස් ඇරපු ගමන් දැක්කේ මට ටිකක් එහායින් කුකියා තාමත් සිහිය නැතුව පුටුවක ගැටගහලා, ඉන්නවා කියලා එතකොටයි මං දැක්කේ මාවත් ගැට ගහලා තියෙන්නෙ කියලා

මට ඒ වෙලාවේ කුකියා ගාවට යන්න ඕනේ කම තිබ්බා මගේ හා පැටියා හොඳින්ද බලන්න ඕනි කම තිබ්බා, මං එයාට නම කියල කෑ ගැහුවත් එයා ආපහු මං දිහා බැලුවෙ නෑ මං හොඳටම කෑ ගගහ ඇඬුවා, කවදාවත් නොදැනුන විදිහේ බයක් දැනෙන්න ගද්දි මගේ කෑ ගැහිල්ලයි ඇඬිල්ලයි තවත් වැඩි වුනා.