The Senses

Chapter 1

I slowly walk towards the table filled with breakfast, it was still quite early in the morning but I prefer not to be late at school. The breakfast looks great and I sat on the chair, ready to eat when someone slapped me on the back of my head.

"Xavier, that's bad manners, pray before you eat."

Tumalikod ako at sinamaan ng tingin si Zero, siya kasi ang kasama ko sa apartment na tinitirahan ko dahil malapit ito sa school.

Bata palang ako nung mamatay ang mga magulang ko and ever since then, hindi na ako masyadong tumitira sa mansyon namin. Wala naman kasi akong kasama doon, walang kapatid, relatives o kahit katulong man lang.

"Hindi ba mas masama ang sumakit ng kapwa tao?" sagot ko sa kanya ng pabalik.

He just smiled at me crazily and sat on the chair that was in front of me. Zero still wore that lousy apron, complete with flower decorations and frills but don't get him wrong. Lalaki talaga si Zero, he just enjoyed making people misunderstand the situation. Kung ang iba, iniiwasan ang hindi maintindihan, Zero hugs and kisses misunderstanding for amusement.

Kumain na siya ng breakfast niya which consisted of scrambled eggs, hotdogs and rice. Siya yung isa sa mga tao na kahit kain ng kain ay hindi tumataba, I once saw him eat three whole pizzas by himself and I don't see him exercise either. Malakas lang talaga siguro ang metabolism niya.

"Having any dreams recently?" tanong niya sa akin.

"Nope, okay na ako."

For some time, I have been plagued with bad dreams, hindi ko masyadong maalala kung ano ang mga ito pagkagising ko but I could barely remember some scenes.

"Well, mag-ingat ka ngayon, maraming masasamang tao sa labas," paalala ni Zero sa akin, "Naalala mo ang babae na pinatay sa kanto? Diba nanay iyon ng kaklase natin?" tanong ni Zero sa akin habang kumakain.

Napatigil ako sa pagsubo, that murder was so gruesome, I hope Fran is okay, his mother's body was found in an alley, flayed alive and devoid of skin. Hindi ko alam kung bagong mode of operation ngayon ng mga kriminal ang pagkuha sa balat ng tao but still, it scares me.

"Nakakatakot na talaga ngayon sa panahon natin, criminals even have the gall to flay someone alive. Ano kaya ang motibo nila sa pagkuha ng balat?" tanong ni Zero habang direkta siyang nakatingin sa mata ko. The usual playfulness was gone, he was serious like he was ready to rip the criminal into shreds.

"Wala rin akong alam, Zero. Huwag ka ngang magkwento ng ganyan kapag kumakain tayo, nawawalan ako ng gutom eh."

"Right, sorry Xav."

We finished eating together and I washed the dishes, ganun kasi ang kasunduan namin ni Zero, siya yung magluluto at ako ang tagahugas ng plato. The time was 6:45 when I was finished washing, lumabas ako ng sandali at nakita ko si Zero na tumitingin sa isang litrato ng nanay ni Fran.

"I'm sorry she had a sad fate," he murmured.

"Zero?"

Tumingin siya sa akin at mabilis na itinago ang cellphone niya. Kumunot naman ang noo ko, bakit kailangan niyang itago ang picture? Wala naman siya sigurong kinalaman sa nangyari diba.

"I'm gonna go to school, are you ready?" tanong ko sa kanya.

"Yeah, just give me a minute to get my bag."

Pumasok na siya sa loob ng apartment ng nakalimutan ko rin pala ang bag ko, "Zero, dalhin mo na rin yung bag ko!"

Lumabas siya sa apartment dala ang bag naming dalawa, we locked the apartment and started to go to school. Pilit ko inaalis sa isip ko ang nakita ko sa veranda, ang pagtingin ni Zero sa litrato ng patay na babae. However, I also noticed Zero's strange behavior of looking at his phone every minute, as if waiting for a sudden notification from someone.