Korku insana en fazla ne yaptırırdı? Peki ya kaybetme korkusu, sizi ne kadar ileriye gitmeye zorlardı?
Kalp attı. Dengeler değişti. Ve zaman bir adamın hata yapacağını bile bile ileriye aktı.
Beybolat dakikalardır yerde olan bakışlarını usulca sağ tarafa çevirdi. Bakışlarına düşen yorgunluk kalbinden geliyordu. Kadriye ağlayarak kızının saçlarını okşuyor, hıçkırıkları Beybolat'ın avuçlarının arasında ki bordo beresinisıkmasına neden oluyordu.
Utandığını hissediyordu. Bir annenin göz yaşından, kalbine düşürdüğü korkudan.
Eftelya'yı bir saat önce evine getirmiş, annesine teslim etmişti. Kadriye'nin gözlerinin içine bakamıyordu. Bilmiyordu belki bağırıp çağırsa onu bu yaşananlar yüzünden suçlasaher şey daha kolay olabilirdi onun için. Bunu hak ediyordu çünkü. Yada o öyle düşünüyordu.
Ama ne Kadriye nede Açelya ona en küçük kötü bir söz söylemişti. Kadriye kızını ona getirdiği için sarılarak göğsünde dakikalarca ağlamıştı.
Beybolat yutkundu. Tekrar böyle bir şey olmayacağının teminatını verebilir miydi onlara?
Hayır..
Eftelya tek bir zarar almadan kurtulmuştu. Fazla şanslıydı. Beybolat itiraf edemese de düşmanın mert olanına denk gelmişti. Ama bu ilkti. Onun düşmanları azılı bir katil, kana susamış leşcillerdi.
Gölge bir istisnaydı.
Şivan'la karşılaşmadan Eftelya'yı kurtardığına şükür ediyordu. Ona neler yapacağını hayal dâhi edemezdi bu üç kadın. Ama Beybolat biliyordu o itlerin içlerini. Yıllarca savaşmamış mıydı onlarla. Çoğunu toprağa, yarısını hapiste çürütmemiş miydi?
Ama sonu gelmiyordu. Mehmetçikler yaşadıkça o şerefsizlerde yaşamaya ve ülkelerini ele geçirmek için türlü hainlik yapmaya devam edeceklerdi.
Beybolat toz pembe rüyadan uyanmış gibi hissediyordu. Eftalya'yı ölümün pençesinden çekip çıkarttığında her şey berraklaşmıştı. Hayatına bir kadın almakla en başından hata yapmış, ve belki de sevdalanarak ikisine de en büyük günahı işletmişti.
