Tek davası okumak olan Avin Mirşad.
Bin derdin dermanı olan Maran Mirşad.
"Mardin şahidim Maran yüreğimin güneşisin. Dışımı aydınlatırken yüreğimi yakansın."
Hayatın acımasız döngüsü içerisinde birbirlerine denk gelen iki insan.
"Mezopotamya şah...
Sonunu değiştirmiştim ama eski son yaptım çünkü diğer bölümün gidişatı o sona bağlıydı akışı bozmak istemedim.
Yine sınır aşılmadı ama bölüm isteyenleri kırmak istemedim.
1000 yorum istiyorum:) Oy sınırı 350 geçerse hemen bölüm atacam ve okuyanlar lütfen oylarını da versin kitabın büyümesi lazım. Oy ve yorumlara göre atacam diğer bölümü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatın en kötü süprizleriydi bunlar mücadelesi gittikçe zorlaşıyor ama Avin buna rağmen pes etmeden devam ediyordu..
Maran karısına siper olmuş babasının elini hava da tutmuştu. İlk defa böyle bir şey yapıyordu babasına karşı lakin babası hatalıydı.
"Sen ne yapıyorsun Maran?"
Maran babasının elini bırakıp öfkeyle yüzüne baktı Avin ise Maran'ın arkasında durmuş yaşadığı her şeye lanet ediyordu hepsi babası olacak adam yüzündendi.
Yanında olsaydı okumasına izin verseydi bunlar olmazdı.
Maran'ın öfkeli bakışları bir an olsun ayrılmadı babasının gözlerinden. hayal kırıklığına uğramıştı kırgın bakışlarını babasının üzerine yöneltti. Babası gerçekten böyle bir adam mıydı savunmazsız bir kıza vuracak kadar kötü biri miydi? Kafasının içinde dolanan sorulara inanamadı... inanamamakla kalmayıp sorularına cevapta bulamadı. Sessizliğini bozarak dudaklarını araladı.
"Karımı koruyorum! Kayın babası olman sana el kadırabilme hakkını vermiyor."
Nadir Ağa şaşkınlıkla oğluna baktı. Hayal kırıklığı göz bebeklerinin üstüne sinmişti. Karşısındaki bu adam oğlu olamazdı babasına karşı gelen bu adam oğlu değildi. Artık resmen Maran'ı tanıyamıyordu. Nadir Ağa Avin'i işaret ederek nefretle konuşmaya başladı.
"Bu kız okula gidiyor sende biliyor ve ses etmiyorsun olacak iş mi Maran millet ne der?"
Maran'ın yüzüne alaylı bir gülümseme yayılırken öfke tüm bedenini ele geçirmişti. Koluna dokunan el ile Avin'in titrediğini fark edip içinden sayısız küfürler savurdu. Sert sesi konağı kaplayacak güçteydi.
"Milletin ne dediği umrumda değil! Eğer o okumak istiyorsa okuyacak ve bende sonuna kadar onun yanında olacağım. Karıma destek olacağım!"
Herkes film izler gibi karşı karşıya durmuş baba oğlu izliyordu. Ortamda öfke ve hüküm hakimdi.
"Bu dediğinin mümkünatı yok! Kimden izin aldı da okula gidiyor? Mirşadların geline okula gidiyor onunla bununla bilmem ne yapıyor dedirtmem ben! Bize gelecek lafları düşün Maran!"
Maran derin bir nefes alıp içinden sabır dileyerek sakin kalmaya çalıştı ardından kesin bir ses tonuyla konuştu.
"Karımın okumak için kimseden izin almasına gerek yok! Eğer okumak istiyorsa okuyacak! Ha eğer illa birinin izin vermesi gerekiyorsa ben kocası olarak izin veriyorum! Laf söz edenlere gelirsekte isteyen cesaret edip istediğini söylesin ama benim karşıma çıkıpta söylesin! Ben karımın arkasındayım!"
