Tek davası okumak olan Avin Mirşad.
Bin derdin dermanı olan Maran Mirşad.
"Mardin şahidim Maran yüreğimin güneşisin. Dışımı aydınlatırken yüreğimi yakansın."
Hayatın acımasız döngüsü içerisinde birbirlerine denk gelen iki insan.
"Mezopotamya şah...
"Ben diyeceğimi dedim ya ikinci evlilik meselesinden vazgeçersiniz ya da ben ağalığı bırakıyorum bırakmakla da kalmam karımı da alır giderim bu topraklardan!" Emin çıkan sözler tekrar bir bomba etkisi yaratırken yüzlerdeki şaşkın ifadeler büyüdü...
Avinin kehribar gözler büyürken bakışları kocasının yan yüzüne döndü. Bunu beklememişti Maran bu sefer gerçekten şaşırtmıştı...
İçindeki sevinci dışarı vurmamak için kendini zor tutarken, ortamdaki seslerin yükselmesiyle Avinin bakışları adamlara döndü..
"Olmaz böyle şey."
"Bir ağanın ağalığı bıraktığı nerden görülmüş."
"Bir kadın için mi?"
İkisi ellerini ayırmadan yaşlı adamların sözlerine kulak verdiler.. Her bir ağızdan bir şey çıkıyordu.
Kimse Maran'ın az önce sarf ettiği sözleri kabul etmiyordu. Ağalık bırakmak öyle kolay değildi..
Ama Maran demişti benim sevdam sizin törenizden daha büyük diye...
Firuz ağa gururla genç adama bakıyordu. Maranı hep gençliğine benzetirdi. Oda Maran gibi baş kaldırmıştı aşirete sonunda ise kazanan kendisi olmuştu.
Bu yüzden çoğu insan ondan çekinirdi. Çünkü Firuz ağa sözünün eri bir adamdı. İyilik dolu yüreğiyle de hemen hemen herkesin kalbinde taht kurmuştu.
"Kabul etmiyorum sen ağalığı bırakamazsın." Eliyle kalbini okşayan yaşlı adama endişeyle baktılar. Nadir ağanın rengi değişmiş hiç iyi görünmüyordu..
