သူမ လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း အနည္းငယ္တုန္ခါမိ့တိုင္း သူမ ခႏၶာကိုယ္ကပါ ေသမတတ္နာက်င္ရသည္ ။ သူမ ဆံႏြယ္တို႔မွာ မေန့ညက ၫွင္းပန္းႏိွပ္စက္ထားမႈေၾကာင့္ ခၽြေးေတြႏွင့္အတူ နဖူးမွာကပ္ေနသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းေလး တုန္လႈပ္မႈႏွင့္အတူ မ်က္လံုးေလးေတြပါ အေရာင္လက္သြားသည္။ သူမေနတဲ့ အခန္းက ဗလာခ်င္းျဖစ္ေနၿပီး ေျမေအာက္ခန္းေလးတခုဘဲ။ သူမဒီကိုေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ သူမ မသိေပ။
သူမ မ်က္လံုးေတြကို ၾကၫ့္လ်ွင္ အၿမဲ အခန္းေထာင့္ငယ္ေလးမွာ အထီးက်န္စြာ တေယာက္တည္းေနျခင္း၊ အေမွာင္ထုရဲ့ဒဏ္ကို ႀကံၾကံခံျခင္း ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတတ္ႏိုင္သမ်ွ အၿမဲ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းေနထိုင္ေနျခင္း စသည္တို႔ကို ဝမ္းနည္းစြာဖြယ္ ေတြ့ျမင္ႏိုင္သည္။ သူမေနတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းက ေလွာင္အိမ္မွာ သူမကို အၿမဲ ၫွင္းပန္းႏိွပ္စက္မႈတို႔ႏွင့္အတူ ေသာ့ပိတ္ထားသည္။ တခါတရံ ပိုးေကာင္ေတြနဲ႔ ႏိွပ္စက္ျခင္း၊ ေၾကာင္စာမ်ား အတင္း စားခိုင္းျခင္း၊ မုဒိန္းက်င့္ျခင္း၊ ေသမတတ္ျဖစ္ေအာင္ရိုက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ႏိွပ္စက္မႈမ်ားေၾကာင့္ သူမရဲ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားမရိွေတာ့ေပ။
သူမမွာ ငိုခြင့္ လံုးဝ (လံုးဝ) မရိွေပ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံမထြက္ေအာင္ေနရသည္ ။ တေယာက္ေသာသူက သူမ ငိုသံ ဒါမွမဟုတ္ သူမ အသံကို ၾကားတာနဲ႔ သူမကို ခ်က္ခ်င္း ႏိွပ္စက္တတ္သည္။ သူမ အသံထြက္လာသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ အမ်ိဳးသားက သူမကို ႏိွပ္စက္လိမ့္မည္။
'ေဟ့ ထခဲ့စမ္း...'
အသံဩရွရွႏွင့္ အမိန႔္ေပးလိုက္ေသာ အသံတို႔...။ သူမ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ စတင္ လႈပ္ရွားလာသည္ ။ သူမရဲ့ အားႏဲြ႔ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အားျပဳရင္း ေလွာင္အိမ္နားသြားလိုက္သည္။ သူမလက္ေတြက သံတိုင္ေတြၾကားကေန ထိုအမ်ိဳးသားကို လက္ျဖန႔္ျပသည္။ သူမကို ေခြးတေကာင္ကဲ့သို႔ အျပဳမူျဖစ္ေအာင္ ထိုအမ်ိဳးသားက သင္ၾကားထားသည္။
'လိမၼာတယ္ ငါေခၚတိုင္း မင္းလက္ေတြ ျပရမယ္ မင္းမ်က္ႏွာကို ၾကမ္းျပင္မွာ ကပ္ထားလိုက္'
